Wild West

Knisperend gravel onder onze wielen, kabbelend water in beekje naast ons, fluitende vogels in het dichte bos en een heldere strakdonkerblauwe lucht boven ons! The Westcoast wildernis trail. Zó hadden we ons deze fiets vakantie voorgesteld! Zoals ons fiets boek dan ook terecht zegt; exploring the wildernis doesnt get easier than this! 

Maar eerste moesten we de Pioneer Herritage trail afronden. We hebben een fantastische week achter de rug sinds we Murchison, in het noorden van het zuider eiland achter ons hebben gelaten. We begonnen met een lange dag richting Springs Junction. Veel gravel, veel bergen maar een vreselijk mooie dag! Op de camping plofte we moe maar voldaan neer in onze stoelen maar wisten we niet hoe snel we in de tent moesten komen. Snel even eten, opfrissen en de zand vliegjes ontvluchten! De volgende ochtend zagen we even verderop een balk van ongeveer 100 meter lengte liggen. Waarom? Vroegen we ons meteen af en lazen de bordjes die erbij stonden. Schrikken deden we niet echt, maar we beseften ons wel waar we waren. De balk dient als referentie rondom mogelijke aardbevingen. Hoeveel zou het land verschuiven, omhoog komen of instorten. Aardbevingen zijn hier aan de orde van de dag. Gelukkig niet allemaal zo ernstig als de aardbeving van november vorig jaar waarvan de gevolgen nog steeds duidelijk zichtbaar waren. De belangrijke snelweg van Picton naar Christchurch is nog steeds afgesloten nadat hele delen van deze snelweg verwoest waren. En dat was te merken! De omleiding route leidde over de weg waar wij vandaag ook overheen moesten en waar ook voor ons geen alternatief voor was. Het werd een geweldige tijdrit waarbij we door de ene na de andere vrachtwagen werden ingehaald  en sommige auto’s maar rakelings langs ons heen reden. Volledig uitgeput kwamen we aan bij de afslag waar we van deze helse drukte verlost werden. Gekkenwerk was dit! We stonden echter meteen voor de volgende uitdaging. We hadden in ons fietsboek al gezien dat er 1 berg bedwongen moest worden vandaag. En een berg werd het! Over het gravel keken we zo wat verticaal omhoog. De klim duurde maar 3Km, waarin we voor ons gevoel ook 3km geklommen zijn..We moeten bekennen dat we dan ook niet alles hebben kunnen fietsen. Daar was het te stijl voor! Tijdens de afdaling hadden we nóg meer uitdagingen. De ene na de andere rivier moesten we door! Gelukkig allemaal niet diep maar leuk was het zeker! We kwamen heerlijk vroeg aan op de camping in Reefton nadat we eindelijk alle hindernissen van vandaag hadden doorstaan! We zetten onze tent op, hebben boodschappen gedaan, lekker koffie gedronken en heerlijk van de zon genoten de rest van de middag. 

De dag in Reefton voelde zowat als een rustdag, maar we moesten toch echt weer verder. Dit keer was Blackball de eindbestemming van de dag. We waren eindelijk verlost van al het verkeer dus konden we heerlijk genieten van de glooiende heuvels waarbij we soms zelfs al een glimp van de alpen konden zien. Die prachtige besneeuwde bergtoppen van ruim 3000 meter hoogte. Het werd een gemakkelijke dag waarbij het venijn hem in de staart zat. Blackball bleek op een vreselijk stijle en lange klim te liggen. Dat voelde we best even na al die kilometers van vandaag! Tegenwoordig is er vrijwel niets meer over van dit ooit zo bruisende dorpje dat zelfs een Hilton hotel heeft gehad. Er wonen nog maar 300 mensen en heeft meer weg van een horrorfilm filmset dan een gezellig dorpje. Dat het vergane glorie is heeft het helemaal te danken aan de gold rush die Nieuw Zeeland lange tijd in zijn greep hielt. In de 19de eeuw werd er vooral aan de westkust veel goud gevonden. De vele fiets trails die nu aangelegd zijn hebben hun oorsprong voor een groot gedeelte te danken aan de vele trein rails die aangelegd zijn in die tijd. Wij danken de Gold Rush! Maar de Gold Rush was niet het enige waar dit dorpje beroemd om staat. Het was dit dorpje waar in 1908 de New Zealand Labor party ontstond na een staking van 10 weken. De langste in de geschiedenis van Nieuw Zeeland. De mijners wilden een langere pauze. Inplaats van een kwartier wilde ze een redelijke 30 minuten pauze per dag. Staken in die tijd was verboden waardoor iedereen opgepakt werd en voor de rechter moest verschijnen. Tot hun verbazing werden ze niet gestraft, maar bepaalde de rechter een pauze van maarliefst 80 minuten! Vooral de mijners waren erg blij met deze beslissing!

Op de weg naar Greymouth dat aan de westkust ligt, zijn we helaas langs een memorial gereden waar we graag hadden willen stoppen maar die gemist hebben. Het is een herdenking van een mijn ramp waarbij 29 onofficiëlele doden zijn gevallen. De lichamen van de 29 mannen zijn nooit gevonden nadat op 19 november 2010 4 explosies verspreid over 5 dagen plaatsvonden. We hadden hier graag meer over te weten willen komen, maar dat is helaas dus niet gelukt. In greymouth gingen we dus over op de orde van de dag met de hoognodige boodschappen. Na een hongerige en lange Pioneer Herritage trail waren we door al het eten heen! Na de boodschappen besloten we om het begin van de Westcoast Wildernis trail in te luiden met een heerlijke koffie en gebak bij ‘the bar’. Zo stond dit restaurant omschreven in ons fietsboek en zou zich bevinden aan het einde van een pier. Maar alles wat we vonden, geen restaurant. Helaas. Toch reden we de 400 meter lange pier even helemaal af tot het einde om even van het uitzicht te genieten over zee. Aan het einde van de pier zagen we een klein reddingsbootje op een trailer staan maar konden de letters nog niet goed lezen. Naarmate we dichterbij kwamen zagen we staan coffee with Dutch ‘stroopwafels’! Woooohoooo! De verkoper hoorde het ons al roepen en vroeg ons of we Nederlands waren in het Nederlands! Huh? Ja klopt! Wat geniaal! Koffie en stroopwafels verkopen in een oude reddingsboot! We hebben ons de zelfgemaakte stroopwafels en filterkoffie heerlijk laten smaken. We raakten gezellig aan de praat onder een strakblauwe hemel met uitzicht op de alpen aan zee! Het is 1 van de weinige plekken op het vaste land van Nieuw Zeeland vanwaar je over de zee naar de alpen kan kijken! Het was deze dag zo helder dat we zelfs de ruim 300Km verderop liggende Mt Cook konden zien liggen! We hebben zeker een uur gekletst over onze reis, hun redenen om naar Nieuw Zeeland te verhuizen maar toch ook die naam ‘the bar’. Waar komt die naam toch vandaan en waar is het restaurant gebleven? Richard en Monique lagen helemaal dubbel. ‘The bar’ bleek helemaal geen restaurant of cafe te zijn maar gewoon de naam van de pier waar we ons op bevonden! Gelukkig waren daar toch nog Richard en Monique met hun filterkoffie en stroopwafels! Ondertussen bleven ze ons maar voeden met stroopwafels en kregen we zelfs nog een zakje zelfgebakken stroopwafels mee voor onderweg. Wat een geweldige stop! 

Met ons buiken vol begonnen wij ondertussen aan de volgende trail. Dit keer de Westcoast Wildernis trial. De eerste kilometers gingen over rustig gravel langs de kust. Met wisselend uitzicht over de zee en de alpen en soms tegelijk. Zoals eerder gezegd was de lucht donkerblauw en kraakhelder. We hebben nog nooit zulk helder weer meegemaakt als vandaag! Na ongeveer 25Km maakte we een bocht naar links en trokken we landinwaarts door verschillende regenwouden. Wat was dit ongelofelijk mooi! Onze eindbestemming was vandaag Kumara. Weer zo’n stadje van vergane glorie na de Gold Rush. Het was op deze plek waar aan het einde van de 19de eeuw 1 van de laatste gold rushes van Nieuw Zeeland plaats heeft gevonden. We kwamen aan op een kleine schattige camping die ontzettend goed was onderhouden. Kate was de eigenaar. Een Engelse die iets ouder was dan ons en hier letterlijk van niets, iets heeft gemaakt. Gekocht als een bouwval, maar ondertussen staat alles gloed nieuw overeind. Een klein hostel, Airbnb, plekken voor tenten, plekken voor campers. Brandschone badkamers, een blinkende camping keuken. Ja, alles was aanwezig voor een heerlijke rustdag! Niet zo hoognodig als de vorige keer, maar op zo’n plek kon het niet anders! Na de rustdag, waar we echt helemaal niks hebben gedaan vervolgden we onze weg op deze prachtige trail. Het bracht ons vreselijk mooie meren, knalgroene, regenwouden, heerlijke afdalingen, touwbruggen, riviertjes waar we door moesten en ongelofelijke uitzichten. We kwamen voor de lunch uit bij Cowboy Paradise. Een dorpje dat uit de grond is gestampt door een man met grootheidswaanzin, te veel tijd en te veel geld. Volgens hem moet dit ooit zo groots worden dat Hollywood gaat smeken dit te kopen. Zover is het nog lang niet maar we hebben er met een geweldig uitzicht over de vallei heerlijk gegeten in de saloon! We hadden in ons fietsboek gelezen dat de afdaling die zou volgen vanaf dit piepkleine dorpje zo leuk zou zijn dat je beneden zou denken weer om hoog te fietsen om het nog eens te doen. En dat klopte! We kronkelde ons een weg naar beneden door knalgroene gras velden met uitzicht over de rivier en de vallei waar we naar toe zouden gaan. Omhoog zijn we niet meer gegaan maar wel naar een meer wat onze eindbestemming zou zijn. Het was er vreselijk mooi maar een blik op onze klok vertelde ons dat het pas 3 uur smiddags was. Iets te vroeg, dus besloten we door te rijden naar de kust. Hokitika om precies te zijn. Onderweg naar de camping, die bijna aan het strand lag, werden we 100 meter voor de ingang van de camping aangesproken door een man die naast ons reed. ‘Zoeken jullie een overnachting?’ Riep hij uit het raam. Ja! Mooi, zet je tent maar neer in mijn tuin dan! Blijkt zijn tuin letterlijk het strand te zijn!! Wat een fantastische plek voor een overnachting! Heerlijk even een duik in de zee, savonds een kop thee met deze vriendelijke man en zijn vrouw (we weten niet eens het ze heten) tijdens de prachtige zonsondergangen en op hun advies nog even langs de Glow Worms gelopen. Aan het einde van de straat is daar een kleine grot waarin je deze wonderlijke beesten kunt aanschouwen. Ze geven licht snachts! Hierdoor lijkt het net of je naar een sterrenhemel aan het kijken bent. Pikkedonker met honderden lichtpuntjes! Verbazingwekkend! Met het geluid van de bulderende zee vielen we snel in slaap en zijn we weer fris en fruitig doorgereden de volgende ochtend. Bedanken konden we ze niet meer aangezien ze allebei al weer weg waren naar hun werk. 

De west coast wildernis trail eindigde 25Km verderop in Ross en ging naadloos over in ‘Touring the Wild West’. Min of meer een verbindingsstuk naar Queenstown van meer dan 400Km. De enige attracties van naam zijn de 2 gletsjers Franz Joseph en Fox. Een kleine 150Km van waar wij op dat moment waren. Niet voor het eerst kwamen we even na het middag uur al aan op de camping die we hadden uitgekozen waarna we besloten toch naar een volgende camping te fietsen. Dit keer aan een prachtig meer waar we heerlijk in hebben gezwommen en savonds wederom een mooie zonsondergang hebben kunnen aanschouwen. Op deze camping raakte we ook aan de praat met een Nederlands meisje uit Friesland die samen met een Canadees aan het fietsen was. Even spookte het door ons hoofd om met hun mee te fietsen de volgende dag aangezien ze dezelfde kant op gingen maar toen we de gemiddelde afstanden hoorden die zij aflegden per dag zijn we afgehaakt. Bij het opstaan de volgende ochtend flitste ineens de gedachte door ons hoofd dat dit wel eens het meisje zou kunnen zijn dat ons schoonzusje kent! We sprongen onze tent uit, maar helaas waren ze al vertrokken waardoor we niet na konden vragen of zij het werkelijk was. Uiteindelijk hebben we ons schoonzusje gevraagd of ze voldeed aan onze beschrijvingen waarop het antwoord volmondig ja was. We zijn vol in de achtervolging gegaan, maar met zeker een uur achterstand was het een kansloze missie! We hebben zo’n beetje de hele dag in de mist gereden door de regenwouden, wat opzich prachtig was, maar echt een uitzicht op de bergen en de zee hadden we helaas niet. Doordat we de afgelopen dagen zoveel extra kilometers hadden gereden konden we nu 2 dagen eerder dan gepland genieten van de Franz Joseph Gletsjer! Aangezien een overnachting in dit dorp niet in de planning lag stonden we op een kruispunt even de kaart te bekijken waar de campings zich bevonden. Niets vermoedend kwam er ineens een camper aangereden met het hoofd van een vreemde meneer uit het raam stekend die ons keurig begroete met ‘goedemiddag meneer Agema’! Huh? Goedemiddag meneer Agema??? Ja, je kent me niet, vervolgde de vreemdeling, maar wij komen ook uit Den Helder! We zitten in dezelfde hardloopgroep als jou vader Sonny! We waren met stomheid geslagen! We zullen zelden met zo’n verbaasd gezicht hebben staan kijken! Manfred en Tessa bleken dus inderdaad via Sonny’s vader te horen hebben gekregen dat wij in Nieuw Zeeland aan het rondfietsen zijn en we te herkennen waren aan onze rode fietstassen en gele trailer. Dat we dan aan de voet van Franz Joseph gletsjer elkaar treffen is stom toevallig! We zijn hierna naar dezelfde camping gereden en hebben een uitermate gezellige avond gehad met ze 4en bij Manfred en Tessa in de camper! We kregen zelfs een uitnodiging om met ze mee uiteten te gaan! Dat aanbod konden we natuurlijk niet afslaan. Na het voortreffelijke eten was de mist enigszins weggetrokken waardoor we voor het eerst vandaag iets van de omgeving konden zien! Wauw! De beroemde Franz Jospeh Gletsjer van dichtbij! We trokken de camper weer in, kletsten alle 4 de oren van elkaars hoofd en begonnen de volgende ochtend weer van voren af aan! Uiteindelijk hebben we elkaars nummers én route uitgewisseld en zullen zeker van de gelegenheid gebruik maken als onze route’s elkaar weer een kruisen! 

Onze route ging via het tankstation verder naar Fox Township. Het tankstation? Jazeker! Aangezien ons camping kookpitje op benzine werkt moet dat natuurlijk zo nu en dan bijgevuld worden! Het levert toch elke keer gefronsde wenkbrauwen op als we 0.4ltr benzine komen afrekenen! Hoe dan ook, onze route ging dit keer over 3 serieuze bergen! Wederom in de mist gehuld was er weinig te beleven en stierven onze benen duizend doden. We hebben het overleefd en kwamen rond het middag uur op onze bestemming aan. Of het ook onze eindbestemming was wisten we nog niet. Eerst maar eens koffie! Uiteindelijk besloten we het er op te wagen en te hopen op beter weer de volgende dag! We hebben onze tent weer opgezet en de hele dag met gekruiste vingers gezeten. Helaas pindakaas bleven de bergen onzichtbaar en zakte de moed steeds dieper weg in onze schoenen. Het weerbericht voorspelde ook niet veel goeds voor de volgende dag. Er moest ook wel heel wat veranderen wilde we wat kunnen zien. Maar wat schetste onze verbazing de volgende ochtend…..zonneschijn! ZONNESCHIJN!!!! Onze camping bleek letterlijk aan de voet te staan van de machtige Fox Glacier! Omringt door Mount Cook en Mount Tasman is het een werkelijk ongelofelijk uitzicht! Wat een geluk en wat waren we blij dat we toch niet verder zijn gereden! We hebben het er even flink van genomen. Op advies van de verhuurder van Bob (de camper Airbnb in Nelson) zijn we naar het Matheson Lake gefietst. Lake Matheson is een perfecte spiegel voor de gletsjers en de alpen. Het geluk lachte ons toe! Het was windstil, waardoor we ook daadwerkelijk die perfecte weerspiegeling hadden in het meer! Wat ongelofelijk mooi! We zijn hierna weer terug gefietst naar onze camping en zijn daarna tot onderaan de gletsjer gereden. Laten we het er op houden dat het van een afstandje mooier is dan van zo dichtbij, maar spectaculair was het zeker! Voldaan ploften we met een high five neer in onze tent! Wat een geluk en wat waren we blij dat we hier toch zijn gebleven want dit hadden we echt niet willen missen…

Haere Rä