De laatste horde!

Wat een ongelofelijk eindeloos energieke mensen zijn Liz en Murray! Allebei al bijna pensioen gerechtigd maar het energie level van een puber. We hebben ons bijna nooit meer welkom gevoeld dan bij hun thuis. Na de koude winderige dag hadden ze de open haard al aangestoken en stond het eten klaar voor ons nadat we een heerlijke douche hadden genomen. Heerlijk! Het verbaasde ons de volgende dag ook niet dat de rustdag die we voor ogen hadden niet echt een rustdag werd. Door Liz’ enthousiasme werden we haast meegetrokken de stad in die ze ons in record snelheid op de fiets liet zien. Naar eigen zeggen reed ze rustig door de stad heen maar we konden haar nauwelijks bijhouden! Hangend in de bochten, staand op de pedalen, verkeersregels overtreden, we hebben zelden een 60 jarige vrouw zich zo door het verkeer zien begeven. Gelukkig konden we in haar favoriete koffie winkel even bijkomen! Een paar straten verder konden we dan beginnen aan een uitdaging van formaat. De stijlste straat ter wereld, Baldwin Street. Toen de Engelse in de 19de eeuw het stratenplan van Dunedin tekende werd er 1 ding over het hoofd gezien. De ligging van het gebied dat ze voor ogen hadden werd namelijk omringt door bergen en een oceaan. Het stratenplan werd nadat het getekend was per schip meegenomen naar Nieuw Zeeland en men diende dit uit te voeren volgens plan! Dat resulteerde dus in meerdere stijle straten waarbij de de Baldwin Street de stijlste werd met een stijgingspercentage van maarliefst 35%!! Dat betekend dus dat elke 2.86 meter die je aflegt, je 1 meter omhoog gaat! Wie bekend is met het beklimmen van bergen op een fiets zal weten dat een stijgingspercentage van 10% al behoorlijk gevoelig is voor je benen! Dit was 35%!!! Janneke is niet verder dan een paar meter gekomen maar Sonny ging er eens flink voor zitten! Op de 350 meter lange weg moest hij uiteindelijk 10 meter voor de top opgeven! Helaas pindakaas! De klim is echt onvoorstelbaar stijl en nauwelijks te doen. Smiddags hebben we nog heerlijk door de stad heen geslenterd toen we aan het einde van de dag weer terugkeerde naar het huis van Liz en Murray. Het eten stond alweer op ons te wachten, maar we zaten toch ook nog met een dilemma. Om naar het begin van de laatste trial te komen moeten we nog 110Km afleggen. Dat is het probleem niet, ware het niet dat de enige weg naar het noorden de drukste snelweg van Nieuw Zeeland is. Vraag ons niet waarom, maar het is in Nieuw Zeeland toegestaan over de snelweg te fietsen. Dat opzich is niet echt een probleem aangezien de wegen hier bijna nooit druk te noemen zijn. Maar met deze weg was dat toch anders. We hebben uiteindelijk toch maar besloten uit veiligheidsoverwegingen deze 110Km per taxibusje af te leggen. De volgende dag reden we dus bepakt en bezakt met kerst cadeautjes die we van Liz en Murray hadden gehad richting Oamaru. 

In Oamaru konden we savonds dan toch nog in de herkansing om Pinguïns te spotten! Vlak voor zonsondergang gingen we richting het strand waar we een local troffen die ons precies uitlegde waar de beste plek was om ze te zien. Vlak na de zonsondergang, die erg mooi was, kwamen ze dan uit het water gewaggeld op zoek naar een schuilplaats voor de nacht. Het was door de vele golven die op de rotsen beukte niet altijd even gemakkelijk voor ze om er uit te komen maar het was een leuk gezicht! De blauwe pinguïn is de kleinste soort ter wereld en komt verspreid in Nieuw Zeeland en Australie voor. Wat een geluk toch weer dat we ze gezien hebben! In de vreselijk heette nacht die volgde probeerde we ons mentaal voorbereiden op onze laatste horde! Tegen ieders advies in gaan wij de Alpes2Ocean fietsen, ANDERSOM! Voor ons dus de Ocean2Alpes! Wat automatisch betekend dat we de komende dagen flink moeten gaan klimmen! De eerste van de 5 dagen ging op en af, op en af, op en af, tot we uiteindelijk in Duntroon aankwamen na een fantastische dag met heerlijk weer waar we de Alpen al duidelijk dichterbij zagen komen. De camping bevond zich op een oud sport terrein van het piepkleine dorpje en was dan ook niets meer dan een groot voetbal veld met kantine. Zowel in het dorpje als op de camping was niemand aanwezig dus hebben we gewoon maar onze spullen opgezet en keurig ons geld in een daarvoor bestemde box gedaan voor de overnachting. Later bleek pas dat we een sleutel nodig hadden om de kantine in te kunnen en dus een heerlijke douche te kunnen nemen. Hoe gaan we daar nou weer aan komen? Na verschillende telefoontjes, waarbij we zelfs doorverbonden werden naar een politie gebouw tientallen kilometers verderop en de landelijke natuur organisatie gaven we het op! Niemand kon ons vertellen hoe we aan de sleutels konden komen. Uiteindelijk liepen we het dorpje nog even in als laatste hoop daar iemand te treffen. De persoon die we vonden verwees ons weer door naar de telefoonnummers die we allemaal al hadden geprobeerd….Ja daar komen we niet verder mee natuurlijk! Na een beetje aandringen gaf ze dan uiteindelijk aan waar we de sleutels konden vinden maar moesten we wel beloven dit aan niemand door te vertellen! De sleutel bleek verborgen boven de geld box! Wij blij, want we konden heerlijk douchen na een lange warme dag en zelfs de keuken gebruiken die in de kantine aanwezig was. 

Van Duntroon gingen we de volgende dag richting Otematata. Een redelijk makkelijk dag waarbij we gestaag omhoog zouden rijden maar waar het venijn hem in de staart zat. Het eerste stuk was ten eerste zinderend heet met temperaturen die opliepen tot 35 graden maar ging ten tweede door een moeras landschap. Althans, normaal gesproken. Door de aanhoudende droogte in dit gebied van de afgelopen weken waren veel riviertjes droog gevallen. Scheelde voor ons een hoop ploeteren en zo konden we ons gemakkelijk door de eerste 25Km rijden! Een flink deel volgde hierna over de snelweg waardoor het dus een erg makkelijke dag leek te worden, maar zoals gezegd, het venijn zat hem in de staart. Op de kaart zag het er uit als een piepklein heuveltje, maar in werkelijkheid ging dit piepkleine heuveltje met ongeveer 10% omhoog tot we ongeveer 200 meter waren geklommen. Dat was best even gevoelig voor onze benen! Het uitzicht bovenop de dam stelde gelukkig niet teleur waardoor we hiervan genietend even rustig konden bij komen. Niet te lang, want om ons heen pakte steeds meer donkere wolken zich samen. Dat kon natuurlijk ook niet anders met de zinderende hitte van vandaag. We zijn de tel kwijt geraakt, maar we schatten in dat we allebei ongeveer 5 liter hebben gedronken vandaag! Op de camping aangekomen hadden we nauwelijks onze tent op gezet of het kwam met bakken tegelijk uit de hemel vallen. De camping was de armoedigste die we ooit gezien hebben maar we hadden in ieder geval een dak boven ons hoofd…

De mooiste dag van onze fiets tocht hebben we zonder twijfel beleefd tussen Otematata en onze volgende bestemming, Lake Ohau. Vanuit het vertrek begonnen we meteen met een flinke klim waarna we het ene mooie uitzicht na het andere hadden. Het hield maar niet op. Ongelofelijk mooie helder blauwe meren, de alpen die steeds dichterbij kwamen en een perfecte weg die we moesten bedwingen. Gestaag reden klommen we verder tot we op precies 900meter hoogte aankwamen. Het hoogste punt van de Alpes2Ocean trail. De route ging over perfecte gravel wegen en trails die hoe dichter we bij de top kwamen steeds uitdagender werden om te rijden. Het uitzicht was echt ongelofelijk. Meer kunnen we er niet over zeggen. Hopelijk kunnen we de foto’s van deze fietsreis snel op de blog zetten, want elk woord die dit uitzicht moet beschrijven zou volledig de plank misslaan. We hebben zeker een half uur op de top gezeten en alleen maar gekeken…..ZO MOOI!!!! Maar er is een tijd van klimmen en een tijd van afdalen. Zoals altijd nam de afdaling maar een fractie van de tijd in beslag die de klim had gekost maar we kwamen alsnog ontzettend voldaan aan op de camping. Naast ons stond een Nederlands stel in een camper waarmee we met een heerlijke koude Heineken onze verhalen van de dag konden delen, want wat zullen we hier nog met ongelofelijk veel plezier op terugkijken! Dat het weer zou veranderen konden we in de loop van de avond al zien maar vooral voelen. De wind stak flink op! In de loop van de volgende ochtend was deze al opgelopen tot een windkracht 5 maar kwam hij nog net uit de goede richting, waardoor we de wind vooral van opzij zouden voelen maar nog net een beetje mee. Onze beoogde eindbestemming van de dag hadden we al voor de lunch bereikt waardoor we besloten verder te gaan rijden. Een kleine 50Km verderop lag Lake Tekapo. Grootste fout van de dag! Het eerste stuk hadden we de wind, die ondertussen al was aangetrokken tot windkracht 6 vol in ons gezicht. Maar windkracht 6 werd al heel snel windkracht 7 om uiteindelijk zelfs windkracht 8 te worden! Opzich geen probleem want als oer Hollanders waren we wel wat gewend natuurlijk! Maar het was de gravel waar we op reden en de wind die nu recht van opzij kwam! Op de gravel hadden we hierdoor totaal geen grip waardoor fietsen niet langer veilig was. De andere optie was de snelweg waar we dan wel de grip hadden van het asfalt, maar met de enorme wind slingerde we alle kanten op waardoor we een gevaar voor het leven zouden zijn geweest. Hoewel we slechts 15Km van onze eindbestemming waren verwijderd besloten we om toch maar een taxi te bellen die ons gelukkig op kon halen! Eind goed al goed! Jammer dat we de laatste 15Km van de Alpes2Ocean trail niet konden volbrengen maar voor onze veiligheid was dit de beste keuze. 

De camping waar we aan waren gekomen lag aan de oever van Lake Tekapo. Het eerste meer dat uit de alpen door smelt water wordt gevormd en samen met een reeks andere meren en rivieren verantwoordelijk is voor bijna de helft van de elektriciteitsbehoefte van het Zuider eiland! Een aardig indrukwekkend stukje engineering! Lake Tekapo is wat Sonny betreft het mooiste stukje Nieuw Zeeland dat we gezien hebben. Het kraakheldere blauwe meer lijkt bijna een schilderij tussen de 3000meter hoge bergen met sneeuw en de vele naaldbomen die tegen de oevers van het meer aangroeien! Op de camping was er een gezellig stukje aangelegd speciaal voor fietsers en lopers. Hierdoor heb je al snel de aanspraak van lotgenoten! Verhalen, ervaringen, tips en adviezen werden al snel uitgewisseld en we kwamen zelfs fietsers tegen die we aan de andere kant van eiland eerder al waren tegengekomen! We besloten uiteindelijk een dag extra hier te blijven zodat we de volgende dag een korte wandeling naar de top van een naast gelegen berg konden beklimmen. Onderweg naar het begin van de wandelroute zagen we verschillende mensen in volledige wandel uitrusting en met een bezweet en rood hoofd naar beneden komen. Oeps. Het enige dat wij bij ons hebben zijn onze fiets schoenen en slippers! We zijn uiteindelijk boven gekomen en werden weer eens getrakteerd op een fenomenaal uitzicht! Hier krijgen we echt nooit genoeg van! 

Vanuit Lake Tekapo begonnen we dan aan de laatste 300Km van deze fietstocht. Makkelijk onderverdeeld in 100Km afdalen, 100Km klimmen en weer 100Km afdalen. We besloten er 2 lange en 2 korte dagen van te maken. 100Km afdalen is echt heeeeeeel erg leuk! Constant 1 á 2% afdalen! Niet stijl, maar mede door de wind in de rug hadden we die 100Km binnen de kortste keren afgelegd. Zo werd een op papier lange rit toch nog een korte dag. De 2 dagen erna hebben we elk 50Km gereden en 2 dagen lang in de wolken waardoor het beloofde uitzicht op de Alpen ons werd achtergehouden, maar bij onze laatste stop in de Rakaia Gorge trokken alle wolken weg en besloten we dus de volgende dag hier een extra dag te blijven. Zo konden we voor de laatste keer toch nog genieten van de Alpen in het zonnetje en de prachtige Gorge waar we ons in bevonden. Het overnachten in de Gorge bleek achteraf niet het allerbeste idee van de dag te zijn. We waren tientallen kilometers verwijderd van enige beschaving. We zaten voor de laatste dagen erg krap in ons eten door een foutje in de berekening wat we allemaal nodig zouden hebben én het simpelweg ontbreken van supermarkten op onze route. Alle hoop was gevestigd op het enige restaurantje in de wijde omgeving. Maar waar we al bang voor waren werd werkelijkheid. Dicht! We hadden voor onze laatste dag nog maar 2 crackers over plus een ontbijt voor de volgende dag! Oeps….Het noordlot sloeg echter pas echt toe toen we dit ontbijt wilde klaar maken de volgende ochtend. Brandstof op!!! We konden dus zelfs geen ontbijt meer maken! Met zich zelf verterende lichaamsdelen en knorrende magen stapten we op eerste kerstdag op de fiets voor de laatste 100Km! Pas na 65Km fietsen kwamen we eindelijk iets tegen dat wél open was op deze kerstdag! Een tankstation!! Alles wat in onze handen pasten hebben we gekocht en hebben het eerste uur alleen maar gegeten en gedronken tot we bijna uit elkaar ploften! De laatste 35Km ging door de stad heen waarna we naar 3038 Kilometer fietsen verspreid over het Noorder en Zuider eiland aankwamen in Christchurch! Het zit er op!!! Wat zijn we trots op ons zelf! We hebben het gewoon volbracht! 

Tabé!