Goudkoorts!

Soms zit het mee en soms zit het tegen. We hebben de hele dag in de brandende zon rond gereden, maar die verschuilde zich steeds meer achter pikzwarte wolken. Het bleef bij dreigen! Totdat we op de camping aankwamen..We hadden nauwelijks onze tent opgezet toen het met bakken uit de hemel kwam! Het is op dit moment 17 december, de regen klettert op het dak van het camping gebouw en wordt het hoog tijd terug te kijken op onze avonturen in Centre Otago, zoals het deel van Nieuw Zeeland heet waar we ons 5 dagen lang in het zweet hebben gewerkt. De combinatie van de 3 verschillende trails die we tegemoet gingen vormen samen het ‘vlaggenschip’ van fiets trails in Nieuw Zeeland. Vanaf Kaka Point moesten we daarvoor eerst nog wat boodschappen inslaan in Balclutha dat we bereikte via een verbazingwekkend vlakke weg! Volgens ons boek hadden we al meer ‘vlakke’ stukken gehad..De schrijvers zijn overduidelijk nog nooit in Nederland geweest! Want dit stuk van 7Km was het eerste echt vlakke stuk dat langer dan 100 meter duurde! Hoe dan ook, met volle tassen en met de wind in de rug snelde we ons richting Lawrance. Heerlijk langs de kust met die heerlijke zoute zeelucht en landinwaarts door een mooie Canyon heen. Op de camping aangekomen boekten we onze overnachting en sloeg het noodlot toe. Janneke had het al vaker meegemaakt, maar dit keer was Sonny aan de beurt. Hij schatte een bocht verkeerd in..BOEM, daar lag hij dan op de grond! Janneke dubbel van het lachten dat ze eindelijk niet meer de enige was die op de grond had gelegen en Sonny beduusd om zich heen kijkend hoe dit nou weer kon gebeuren! De camping zag er verder goed uit en we werden hartelijk ontvangen door de camping club die hun jaarlijkse uitje hadden waarbij ze de feestdagen aan het plannen waren. We kregen bier, eten en goed gezelschap van ze waardoor onze dag heerlijk werd afgesloten. 

De volgende dag begonnen dan echt de Centre Otago Trails op de plek waar in 1893 Nieuw Zeelands eerste fiets is gebouwd. De trails zelf zijn in 2000 geopend maar de ondergrond waarop ze gebouwd zijn gaan terug tot halverwege de 19de eeuw toen de goudkoorts in Nieuw Zeeland in alle hevigheid los barste. In 1851 werd al voor het eerst goud gevonden, maar in zulke kleine hoeveelheden dat dit nauwelijks interessant werd gevonden. Toen op 20 mei 1861 door Gabriel Gully in grotere hoeveelheden goud werd gevonden ging het nieuws zelfs in die tijd als een lopend vuurtje waardoor er aan het einde van het jaar al 14.000 goudzoekers naar het gebied waren getrokken tot een een maximum van 18.000 goudzoekers op het hoogtepunt in 1864. Het makkelijk te vinden goud was hierbij allemaal gewonnen waardoor het aantal zoekers snel terug liep. Maar met de komst van nieuw technieken aan het einde van de 19de eeuw werd de zoektocht naar goud meer industrieel en was er ook een spoorlijn nodig voor het vervoeren ervan. De Otago Central rail trail werd geboren en werd voltooid na 42 jaar van bouwen in 1921! Dat de bouw zo vreselijk lang duurde had verschillende oorzaken. De bouwers hadden een pikhouweel, schep en kruiwagens tot hun beschikking en slechts een enkele keer en bij hoge uitzondering kon er dynamiet gebruikt worden. Het extreme klimaat, een economische depressie en de 1ste wereldoorlog gooide verder roet in het eten! Ondertussen werd de trein langzaam maar zeker ingehaald door de auto waardoor het eerste deel al 60 jaar na oplevering gesloopt werd waarna het bijna volledige traject in 1991 gesloopt werd. Alleen het laatste stuk naar Dunedin is nog per trein af te leggen als zijnde scenic train ride. 

Het eerste voordeel van zo’n rail trail werd meteen al duidelijk toen we begonnen! Waar de bergen en dus de wegen om ons heen stijl afdaalden en klommen ging onze trail niet steiler dan 3% omhoog! Vals plat noemen we dat. En dat rijd heerlijk! Overal langs de route stonden bordjes met tekst en uitleg over de goudkoorts die heer heeft gewoed en hoewel de ene interessanter als de ander rijd je toch van punt naar punt. De hele route is opgesierd met oude werktuigen waarmee ze vroeger het goud wonnen waardoor je eigenlijk ogen te kort komt. Het waren namelijk niet alleen de informatie borden en oude werktuigen die leuk en mooi waren om te zien, de omgeving zelf was eigenlijk al voldoende. Mooie bossen en meren wisselden elkaar snel af met bergen en uitkijkpunten. Maar ook de vele spoorwegtunnels waren een attractie op zich! Sommige waren gewoon recht waardoor er letterlijk licht is aan het einde van de tunnel was, maar als er een flauwe bocht in de tunnel zat werd dit toch al een stuk lastiger. Verlichting ontbreekt in de tunnels waardoor zelfs het zwartste zwart niet zwart genoeg om te omschrijven hoe donker en dus zwart het was! Op slakkentempo door de tunnels dus die we allemaal veilig doorgekomen zijn. Een welkome afwisseling in deze dag was de Horse Shoe Bend. We hadden bij deze naam meteen de Horse Shoe bend uit de Grand Canyon in Amerika op ons netvlies en begonnen dan ook nieuwsgierig aan de korte wandeling die er naar toe zou moeten leiden. Maar in tegenstelling tot zijn Amerikaanse tegenhanger die ook daadwerkelijk de vorm heeft van een hoefijzer bleek deze Horse Shoe Bend niet meer dan een brug te zijn. Meer als 150 jaar geleden gebouwd tijdens de Gold rush maar nog steeds in volle glorie te bewonderen én te gebruiken als zijnde brug! Het uitzicht was daarentegen wel fantastisch met de galmende rivier tientallen meters lager tussen hoge kliffen met daar tegenaan prachtig groene naaldbomen. Op het moment dat wij er aankwamen waren daar 4 70-plussers aan het genieten van hun lunch! Het was een haast aandoenlijk gezicht hoe deze oude levensgenieters daar aan het genieten waren van hun lunch op meegebrachte kleedjes. Met alle respect voor deze 70-plussers die deze trail toch nog maar even doen, hebben we hun advies in de wind geslagen. Volgens de oude vandagen was het een welhaast onmogelijke klus de kant op te fietsen die wij op gingen! Te zwaar, te stijl, te moeilijk! We hebben ze vriendelijk bedankt voor het advies en ze een hart onder de riem gestoken door te zeggen dat de kant die zijn opgingen gemakkelijk te doen was. Wij zijn heerlijk rustig verder gereden op de prima en gemakkelijke trail richting het oosten van het land! Eindbestemming van vandaag was Roxburgh. Een camping vol met kersenbomen! De eigenaresse van deze kleine gezellige camping maakte ons duidelijk dat we vooral niet moesten schromen de bomen kaal te plukken want de vogels waren toch al bezig de bomen kaal te vreten! Dat was natuurlijk niet aan dovenmans verteld! Gulzig hebben we de bomen geprobeerd kaal te knagen maar het waren er helaas te veel!

Bepakt en bezakt met kersen gingen wij weer verder. Dit keer met en kleine tijdsdruk op onze schouders. Dat fietst toch even wat minder lekker. De weg was prima te doen, op 1 vreselijke klim na die zelfs boven de 22% uitkwam, maar we kwamen toch hijgend en puffend bij de boot aan! Ruim op tijd natuurlijk, maar stel je voor dat je hem mist! Gelukkig hadden we genoeg foto’s gemaakt want onderweg naar de boot waren we er nauwelijks aan toe gekomen om te genieten van de omgeving waar we eigelijk doorheen waren gefietst. Dit deel van de trail heet de ‘Roxburgh Gorge Trail’ en deed zijn naam volledig eer aan. De Gorge was prachtig! Echter miste er een stuk van 15Km waar tot aan vandaag nog geen trail was aangelegd. Er was een omleiding, maar die ging over 2 bergen van ruim 1200 meter hoogte én was een snelweg. Niet echt ideaal dus. De boot was naast een perfect vervoersmiddel om van A naar B te komen ook nog eens een geweldige attractie! De ‘kapitein’ was een wandelende encyclopedie! Onderweg racete we van het ene naar het andere punt waar hij met een slinger op het laatste moment zijn boot stil wist te leggen, vertelde wat ook de desbetreffende plek voor hij weer verder racete. Met de speedboot waar we in zaten haalde we gemakkelijk snelheden van boven de 60km per uur! Over het water is dat best snel!! Bij de aanlegsteiger aan de andere kant en waar de trail dus weer begon, eindigde we met een heuse 360 graden bocht! Gillend van de adrenaline en witte knokkels van het knijpen in de handvaten kwamen we weer tot stilstand! Met knikkende knieën stapten we de boot weer uit, bouwde onze fietsen weer op en reden gestaag de resterende 10Km door de Gorge heen. Hoogtevrees moest je beslist niet hebben op dit deel waar op sommige plekken het parcours slechts 30Cm breed was en het hekwerk ontbrak. Even een stuurfout maken betekende in dit geval een flinke val naar beneden die enkele tientallen meters lager in het water zou eindigen! In Alexandra, de eerste vorm van enige beschaving sinds een week haalden we de gebruikelijke boodschappen en genoten we even van een échte lunch! We hadden nog zo’n 60Km voor de boeg en gelukkig voor ons hadden we 60Km lang wind tegen! En natuurlijk niet zomaar een wind! Nee een wind die steeds sterker werd tot het uiteindelijk een helse windkracht 5 werd! Het mocht de pret niet drukken want de schoonheid van de omgeving groeide samen met de wind gestaag door. Wat is dit toch een vreselijk mooi stukje Nieuw Zeeland! Het landschap werd ruiger en rotsachtiger waardoor het op sommige plekken maar moeilijk voor te stellen was dat ze met zulke beperkte middelen zo veel wisten te bereiken! Uitgehakte bergen, tunnels, bruggen het kon allemaal niet op. Na deze vreselijk lange dag waarbij we bijna 7 uur op de fiets hebben gezeten bereikte we het piepkleine dorpje Oteruhua! Een gehucht waar 2 aardige mensen hun deuren voor ons opende en vanwaar we een prachtig uitzicht hadden op het oneindige dal waar we in waren gereden. Even heerlijk in een bed slapen en een heerlijke warme douche! Wat kan dat na een lange dag fietsen toch lekker zijn! Het ontbijt de volgende ochtend was ongelofelijk en vol energie konden we dan weer verder! 

We hadden de geschreven kerstkaarten al een tijdje bij ons, maar we hadden te horen gekregen dat 1 van de piepkleine dorpjes waar we langs deze trail doorheen zouden rijden het oudste postkantoor van Nieuw Zeeland bezit! Dat bleek dus Oteruhua te zijn! In het oude winkeltje dat zijn deuren al in 1902 opende hebben we dus onze 20 kerstdagen op de bus gedaan en was de medewerkster van de winkel welwillend een foto te maken terwijl we ze dan in de stokoude brievenbus deden! De weg vervolgde zich door het onveranderd mooie landschap en met een geweldige wind in de rug die wonder boven wonder 180 graden gedraaid was! De dag eindigde op, ja, wat was het, een vlak stukje grond langs een rivier. Heerlijk badderen in de rivier, genieten van de zonsondergang, genieten van de stijle rotswanden met naaldbomen langs de rivier en genieten van een welverdiende nachtrust terwijl de regen op onze tent tikt! De volgende dag stond er een heuse tijdrit op het programma. Volgens Janneke dan. We moesten nog maar 50Km tot we de trein konden pakken en daar hadden praktisch de hele dag voor, maar Janneke kreeg dat maar moeilijk uit haar hoofd! Met een ferme aanmoediging kreeg Sonny op zijn donder en was er geen gelegenheid om de stramme benen op te warmen in de ochtend! RIJDEN!!!! KOM OP!!! Nog voor de lunch hadden we al 40Km afgelegd en hoefden we dus nog maar 10Km te rijden in de resterende 4 uur. Een uitgebreide lunch een koffie hier, ouwehoeren daar, nog maar eens een koffie en tot slot nog een ommetje naar het enige zout meer in Nieuw Zeeland! Maar de drang om door de te rijden, uuuh, te racen bleef! Sonny met zijn tong slepend over het asfalt om de enorme snelheid van Janneke proberen bij te houden. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat we ruim anderhalf uur van te voren op het perron aanwezig waren, op de koudste en winderigste dag die we tot nu toe hebben gehad. Het piepkleine stationnetje had alleen de beschikking over een oude schuur vol kieren en spleten waardoor we tegen de tijd dat de trein eindelijk aankwam blauw waren aangelopen en half bevroren klappertandend op de gammele bankjes zaten. 

Na een mooie scenic train ride, dat het einde betekend van de Centre Otago Trails kwamen we aan in Dunedin en werden we verwelkomt door Liz en Murray. Het koppel dat we 2 weken eerder hebben ontmoet nadat we Queenstown hadden verlaten. We waren door ze uitgenodigd om onze rustdag bij hun thuis te houden. Twee heerlijke nachten in het vooruitzicht voordat we aan de laatste horde gaan beginnen richting Christchurch! 

Arriverderzi!