I WILL BECOME AN IRONMAN

Hoe kort of hoe lang ook, vakantie is vakantie en daar schrijven we over! Zo ook over deze ene week naar Denemarken. Kopenhagen om precies te zijn. Precies 2 jaar geleden zijn we voor het laatst op vakantie geweest, extreem lang voor reislustigen als ons maar een pandemie, de aankoop van een huis en geboorte van ons zoontje Stein zorgde ervoor dat het er even niet in zat...

Nu dus Denemarken. Waarom Denemarken? Omdat ons broertje/zwager en schoonzus mee doen aan een triatlon. Niet een gewone triatlon, nee een Ironman. Dat betekend dus 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42.2km hardlopen. Meer dan genoeg reden om ze daar ter plekken voor aan te moedigen. En zo geschiede! In eerste instantie hadden we besloten daar alleen het weekend naar toe te gaan maar omdat er dit jaar nog steeds veel onzekerheden zijn betreft de situatie rond covid en we dus nog niet op vakantie waren geweest besloten we er onze vakantie van te maken en er dus een week naar toe te gaan.

Het zou ook onze eerste vakantie met Stein betekenen. Meteen al zorgde dit voor vraagtekens. Hoe doe je dat met een baby van net 1 jaar....? Het eerste plan was om met het vliegtuig te gaan, teveel gedoe vonden we dus dat viel af. De auto bleef over Maar 10 uur lang met een baby in de auto? Als dat maar goed gaat! We zijn al eens met hem naar Limburg gereden en dat ging goed dus we hoopte dat dit ook goed zou komen!

Op woensdag middag 18 augustus vertrokken we direct uit het werk van Janneke. Stein viel meteen in slaap dus dat ging prima, tot we in de file kwamen te staan op de afsluitdijk en meneer ontwaakte. Stein brulde alles bij elkaar!! Nooit eerder huilde hij in de auto en uitgerekend nu met nog meer dan 900km voor de wielen zet hij zo'n keel op! Hij was niet te kalmeren waardoor we meteen al genoodzaakt waren een noodstop te maken. Langs de kant was het nog heel even verder brullen voordat we rustig onze reis konden vervolgen. De resterende 900km ging fluitend voorbij en even na middernacht kwamen we aan in Kopenhagen. Jer en Klaaz waren eerder op de dag al aangekomen in het huis midden in het centrum en deden met een slaap hoofd de voordeur open. Snel de spullen naar binnen en slapen! De volgende dag lieten we ons leiden door het ritme van Stein zodat hij even bij kon komen van deze lange auto rit. Jer en Klaaz gingen hun eigen weg in voorbereiding op hun triatlon zodat wij nadat Stein eindelijk ontwaakt was een klein rondje door Kopenhagen konden lopen. Leuk om zoveel herkenning te zien van de  vorige keren dat we deze mooie stad bezochten. 1 ding verschilde wel, het weer! We zagen eindelijk een zonnetje boven de stad! Terwijl we door het centrum liepen en de vele herinneringen boven kwamen liepen we rustig langs het water richting de kleine zeemeermin. Het beroemde standbeeld dat je bijna over het hoofd zou zien. Stein vermaakte zich in zijn draagzak prima op onze schouders en liet vol trots zijn nieuwe trucje zien, alle voorbijgangers konden op een uitbundige zwaai rekenen met een net zo'n uitbundige glimlach! Met koffie en gebak genoten we van het heerlijke zonnetje aan de rivier voordat we aan onze terug weg begonnen. Die ging langs het Kastellet en Rosenborg Slot en terug naar het huisje waar opagema en moeders ook elk moment konden aankomen. We hadden ze via whatsapp al ingelicht dat er in de drukke straat geen parkeergelegenheid was. Iets waar opagema buitengewoon slecht tegen kan, dus we zagen het al voor ons hoe hij zichzelf van te voren aan het opvreten was achter het stuur. Het viel gelukkig alles mee, er was een klein plekje vrij voor de deur waardoor hij in relatieve rust de auto kon uitladen. Op 3km lopen van het huisje was een parkeerplaats waar hij samen met Sonny naar toe reed en terug liep naar het huisje.

De volgende dag gingen wij met moeders en opagema richting Zweden. Jer en Klaaz lieten we achter in hun triatlon bubbel terwijl wij van een stukje natuur gingen genieten in het Soderasen National Park. Een klein park op 5 kwartier rijden van Kopenhagen. Het park zoals dat nu bestaat is gevormd tijdens een ijstijd 14.000 jaar geleden. De harde wind in deze omgeving en het riviertje veroorzaakte vervolgens veel erosie waardoor er een 90m diep dal is ontstaan. Na een gezellige auto rit, die onderanderen over de 16km lange Sontbrug heen ging die Denemarken en Zweden verbind, kwamen we aan bij het park. Stein werd weer in zijn draagzak gehesen en belande dit keer bij Janneke op de rug. Hij keek zijn ogen uit! Hij wees overal naar toe en liet duidelijk merken enthousiast te zijn! Na koffie en gebak begonnen we aan onze wandeling door het park. Die begon met een stevige klim richting meteen het hoogste punt van dit park. Kopparhatten. Gelegen op 200 meter hoogte gaf het ons een prachtig uitzicht over het dal en het verstrekkende landschap. Mede bezoekers die dachten in alle rust te kunnen genieten van dit uitzicht kwamen bedrogen uit. Stein was buitengewoon enthousiast, genoot met volle teugen en liet dat ook luidkeels merken! In zijn eigen brabbel taal schreeuwde hij de oren van ons kop af en genoten wij net zoveel van zijn aanwezigheid als hij van de omgeving! De weg terug naar beneden was prachtig door het naaldbomen bos en beneden aangekomen liepen we langs het kleine riviertje. Het mossige gebied, de duizend kleuren groen, de rotsen langs de oevers van de rivier, het was hier prachtig!! We liepen nog kilometers langs het riviertje voor we weer bij het beginpunt waren aangekomen. Hup de auto in en naeen paar minuten rijden bereikte we onze 2de wandeling. Het was maar 1km maar reikte wel naar een prachtig meertje dat tijdens de eerder genoemde ijstijd dienst heeft gedaan als gletsjer. Na 10 minuten zijn we teruggelopen naar de auto en teruggereden naar Kopenhagen. Het gaf Stein de gelegenheid een welverdiend middag slaapje te houden. In Kopenhagen hebben we ons in het heerlijke zonnetje getrakteerd op een buitensporig ijsje toen we noodberichten kregen van jer. Hij had problemen aan zijn fiets ontdekt die nog verholpen moesten worden! Bij de organisatie van de Ironman kon hij gelukkig zijn fiets laten repareren maar moest hij nadien wel nog opgehaald worden vanaf het terrein dat ver buiten het centrum lag. Sonny kon opdraven en haalde natuurlijk zijn broertje op. Het leidde tot een goed broer tot broer gesprek. De situatie zoals die is klinkt gemakkelijker als dat die daadwerkelijk was. Enkele weken geleden is er namelijk een tumor ontdekt bij hem, nierkanker luide de diagnose. Donderslag bij heldere hemel die een droom bijna in duigen gooide. Jarenlange voorbereiding dreigden in 1 klap te niet worden gedaan in het zicht van de haven. Maar zijn eindeloze positiviteit, de meeste gunstige vorm van nierkanker en met zijn steun en toeverlaat Klaaz zorgde hij er voor dat hij nu toch aan de start kon staan van deze triatlon. I WILL BECOME AN IRONMAN stond er op zijn oranje armbandje. En zo is het ook. Tuurlijk was er angst bij hem, tuurlijk was er twijfel, maar het weerhoud hem niet. HE WILL BECOME AN IRONMAN wist ik vanaf nu!

Op zaterdag, de dag voor de Ironman, gingen wij met moeders en opagema wederom er vandoor. We wilde de Ironman bubbel niet doorbreken met onze aanwezigheid dus besloten deze keer om het eiland Mon te bezoeken. Op anderhalf uur rijden van de stad reden we vanaf de snelweg het eiland Mon op. Door moeders liefkozend 'lieflijk' genoemd. Het zag er inderdaad wonderschoon en soms zelfs aandoenlijk uit. De weg kronkelde zich voort door de prachtige natuur. Sonny kon er maar slecht van genieten. Hij vrat zich op van ergernis! De ene na de andere niet doorrijdende automobilist verscheen voor zijn neus..Het dieptepunt werd bereikt toen er een eindeloze stoet aan historische auto's uitgerekend nu, uitgerekend over deze weg, zich moest bewegen naar een andere plek...Harder dan 20km/h ging het niet dus met enige vertraging bereikte we dan toch eindelijk onze eindbestemming. Mons Klint. De plek waar voor ongeveer 7km de kust wordt gevormd door krijtrotsen! Ontstaan door de overblijfselen van miljarden, 70 miljoen jaar oude schelpen die tijdens de laatste ijstijd, zo,n 11.000 jaar geleden, op een grote hoop zijn geduwd en nu gemiddeld 200 meter boven de zee uitstijgen. Er was een prachtig info centrum aangelegd voorzien van een restaurant waar we van heerlijke koffie met gebak konden genieten. Stein at gulzig met ons mee voordat we hem weer in zijn draagzak hesen en hij zijn euforie nauwelijks nog onder controle had! Wij werden iets minder euforisch want voor we ook maar iets konden zien moesten we ons overgeven aan een geweldige afdaling om het strand te bereiken! Halverwege konden we al een kleine glimp zien van de imponerende witte krijt rotsen, maar onderaan hadden we dan een volledig uitzicht! Het strand betreden was voor de minder fitte mensen onder ons een flinke opgave doordat het vloed was. Het was voor ons dan ook een volstrekt raadsel waarom je hier je 70 jarige opa en oma mee naar toe neemt en een gigantische file te veroorzaakt. Na een kwartiertje eindeloos geduld opbrengen konden ook wij dan eindelijk het strand betreden. De gigantische kiezelstenen kraakte onder onze voeten terwijl we van de prachtige krijt rotsen en de klotsende zee genoten. Ook Stein keek zijn ogen uit! Het was hier prachtig! Even verderop, op een aangespoelde boomstam besloten we te gaan picknicken. Stein en opagema naast elkaar op de kiezel stenen was een aandoenlijk gezicht! De eindeloze voorraad aan kiezels zorgde voor buitengewoon veel plezier bij beide. Stein gaf ze aan en wees naar de zee, alsof hij wilde aangeven dat opagema ze in de zee moest gooien. Van lunchen kwam het haast niet maar na een tijdje besloten we weer terug te gaan naar boven. De honderden meters klimmen op de trap waren zwaar maar niet onoverkomelijk en boven hebben we de krijt rotsen nog vanaf de klif bekeken! Het was een indrukwekkend natuur spektakel! Na deze mooie wandeling was de zandbak op de parkeerplaats het hoogtepunt van de dag voor Stein en viel hij moe maar voldaan in slaap tijdens de anderhalf uur durende terug rit naar Kopenhagen. In Kopenhagen scheen uitbundig de zon dus hebben we ons weer verwend met een heerlijk ijsje! Terug in het huisje bleek Jer zijn fiets tiptop in orde te zijn en was de rust wedergekeerd.

D-day! Zondag 22 september stond al bijna 3 jaar dik gedrukt in de kalender van Jer en Klaaz. Eigenlijk stond dit evenement voor 2020 gepland maar werd geannuleerd door de Covid pandemie. Nu was het dan eindelijk zo ver. De Ironman! Een hele triatlon, 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42.2km hardlopen stond er op het programma. 2 stuiterballen liepen er door het huisje toen Sonny om 5 uur zijn bed uit ging, of eigenlijk moeten we zeggen 7 stuiterballen want ook bij ons als toeschouwers was er gezonde wedstrijd spanning! Bepaald door hun verwachte zwemtijd moest Klaaz om 7:23 starten en Jer om 7:48. Jer en Klaaz vertrokken met de metro richting het strand terwijl Sonny even later onderweg was om de auto op te halen. In het start vak konden we Jer nog net zien voor de start, Klaaz lag al in het water om in te zwemmen. Gelukkig hadden we haar vooraf al succes gewenst! Het was geweldig mooi weer vandaag met een strakblauwe lucht en geen wind, de ambiance was geweldig tussen 3000 deelnemers en minstens zo veel toeschouwers, dus niets stond er in de weg om hier een geweldig succesvolle dag van te maken. Nadat ze allebei in het water lagen voor hun 3800 meter zwemmen is het moeilijk om ze er tussen uit te pikken. Met een app konden we ze via GPS bijhouden en na een klein uurtje zwom Klaaz voor ons langs! We schreeuwden de longen uit ons lijf, maakte foto's en filmpjes in de hoop dat ze ons zou horen of zien...We bleken een wildvreemde te hebben toegeschreeuwd...Bij Jer ging het er niet veel anders aan toe totdat we tussen de honderden deelnemers ineens een HUUUUUP uit het water hoorde! Hij had ons en onze grote vlaggen die we mee hadden gebracht herkend en schreeuwde ons toe in plaats van wij hem. Na de wissel zone van het zwemmen naar het fietsen kwam Klaaz als eerste tevoorschijn. In slechts een paar minuten had ze deze wissel voor elkaar gekregen en begon ze na onze niet te missen aanmoedigingen aan haar 180km durende fietstocht! Even later volgde Jer. Er was weinig voor nodig om hem te herkennen. Waar 99 van de 100, of eigenlijk 2999 van de 3000 deelnemers rustig uit de wisselzone komt gereden om rustig wat te eten en te drinken, kleding goed aan te krijgen, een goeie positie te vinden op de fiets en daarna rustig tempo op te bouwen verscheen daar Jer ten tonele. Als een ware maniak kwam hij in een niet te evenaren snelheid op de bocht af, hing als een volleerd motoGP coureur in de bocht om daarna staand op de pedalen snelheid te maken alsof het een eindsprint van een criterium betrof. We konden hem nog net aan "SUCCES" naschreeuwen. Ja, dat is Jer ten voeten uit...Na deze aanmoedigingen vertrok Sonny met moeders en opagema direct met de auto richting het fiets parcours terwijl Janneke en Stein terug gingen naar het huisje voor een welverdiend ochtend slaapje.

Op het fiets parcours hadden wij een plekje gevonden op ongeveer 65km vanaf de start. Na een klein half uurtje wachten verscheen daar Klaaz! Op de app hadden we al gezien dat ze bezig was aan uitermate snelle triatlon tot nu toe! In het stralende zonnetje waren onze Nederlandse vlagen niet te missen wat dus ook alle andere deelnemende Nederlanders niet ontging! Klaaz kwam ondertussen voorbij en met een enorm gejuich brulde we haar verder in de goede richting! Voor Jer ging het iets anders, we zagen in de app dat hij de eerste meting was doorgekomen in een erbarmelijk slecht gemiddelde. Daar moet wat aan de hand zijn! Sonny vertelde ondertussen aan zijn oude lui dat mits er niets ernstigs aan de hand was, dit wel eens heel goed zou kunnen uitpakken. Hij kon nu zijn streef tijd van 10 uur loslaten en vooral gaan genieten! 10 uur was gezien zijn medische toestand en niet vlekkeloze voorbereiding wat overmoedig geweest, maar moeilijk uit zijn gedachten te krijgen.

Na 111Km hadden we ons wederom verzameld langs de kant om ze toe te juichen! Op een vreselijk mooie locatie in een kleine haven met uitzichten om je vingers bij af te likken. Klaaz verscheen wederom als eerste in beeld, terwijl ze nog steeds rondreed met een indrukwekkend gemiddelde! Maar nog indrukwekkender was de glimlach waarmee dit ging! Geweldig om te zien! Jer was Klaaz ondertussen tot een paar minuten genaderd  en verscheen kort erna! Genietend reed hij voorbij maar wilde nog wel even weten hoeveel hij achter reed op Klaaz. Voor ons was dit het wat betreft het fiets gedeelte en gingen wij terug naar het centrum van Kopenhagen om ze daar te ontvangen voor het laatste gedeelte, de marathon over een afstand van 42.2km

Terug in het centrum hadden we nog genoeg tijd om even te lunchen waarna we langzaam richting het loop parcours liepen. Vlak voor de wisselzone van het fietsen naar het hardlopen vonden we een plekje waar we Jer en Klaaz het laatste stukje konden toeschreeuwen. Met onze vlaggen waren we tussen de menigte nog steeds niet te missen en schreeuwde we ze beiden naar de finish van het fietsen. Al ruim 6 uur aan het sporten en nog steeds met een uiterst brede glimlach fietsten ze hun laatste kilometer tegemoet voordat ze begonnen aan het laatste deel, de marathon.

Het loop parcours was midden in het centrum aangelegd en onderverdeeld in 4 rondes van iets meer dan 10km. Wij hadden ons verzameld op ongeveer de helft van het parcours op een plek waar we ze 2 keer per ronde voorbij konden zien gaan. Nog slechts 8 keer toejuichen voor ze de finish zouden bereiken. We werden hierbij vergezeld door Ruud. Een vriend van Jer die ook vanmorgen was begonnen aan de triatlon maar die helaas af moest stappen na 90km fietsen wegens een blessure!Sportfief als hij was deed hij mee in onze aanmoedigingen Jer en Klaaz het laatste stukje vooruit te schreeuwen. Werkelijk alles haalde we uit de kast voor ze! We stonden met een hele groep de longen uit ons lijf te schreeuwen waarbij Sonny gebruik maakte van alles wat hij voorhanden had. Dus ook als dat met een levensgrote pylon moest gebeuren die als wegafzetting fungeerde. De straat die volledig gevuld was met mensen is het ook niet ontgaan dat wij 2 Nederlanders aan het toejuichen waren. Jer was zich ondertussen nog steeds druk aan het maken over hoever hij van Klaaz verwijderd was terwijl Klaaz duidelijk andere problemen had. Meerdere keren heeft ze ons duidelijk gemaakt dat ze knijter nodig moest poepen en dat deze toilet bezoekjes haar toch wel veel tijd kostte. Hoewel de enorme mensen massa's langs de kant voor genoeg positieve energie zorgt zagen we bij jer toch de vermoeidheid toenemen. Vooral het derde rondje had hij het zichtbaar zwaar! Met het zicht in de haven kwam hij weer tot leven in de laatste ronde en kwam hij met een gigantische oer kreet voorbij ons gesneld! HE WILL BECOME AN IRONMAN besefte hij zich nu ook terwijl hij aan de laatste kilometers begon. Wij snelde ons nu ook richting de finish zodat we hem daar konden ontvangen. Tientallen meters voor de finish tussen de enorme mensen massa's stonden we klaar hem toe te juichen! Bij het zien van de vlag die we al de hele dag bij ons hadden wist Jer genoeg, daarmee ga ik over de finish! HE IS CARRYING A BIG FLAG IN TO THE STADIUM, YOU ARE AN IRONMAN!! waren de woorden van de speaker terwijl Jer na 11 uur 12 minuten en 47 seconden de finish passeerde! Een brul met alle ontlading galmt nog na over het plein! De jarenlange training, de diagnose, alles kwam er uit. Sonny wist genoeg, met vochtige ogen van trots moest hij Jer zo snel mogelijk zien te vinden. Achter de hekken in het finish gebied zagen de broers elkaar. Woorden konden we niet uitbrengen maar de glimlach van trots en de vochtige ogen bij beide zeiden meer dan voldoende! Wat een prestatie! Moeders, opagema, Janneke en Stein voegde zich bij de broers en een family hug vond plaats in het finish gebied. Na kort verteld te hebben wat voor ervaring dit is geweest gingen we over tot de orde van de dag! Ook Klaaz was begonnen aan haar laatste kilometers en we konden haar natuurlijk niet alleen laten! Na haar laatste doorkomst besloten Sonny en Opagema verderop het parcours Klaaz nog eens toe te juichen. Een sprint door de stad zorgde ervoor dat we net optijd Klaaz nog een keer konden toe juichen! We zagen Klaaz stilstaan op het parcours terwijl ze rek oefeningen deed en wandelend verder ging! We schreeuwde de longen uit ons lijf als nooit te voren, ze vond haar looppas terug en een half uurtje later stonden we weer op de finish straat. In de verte zagen we haar uitbundige glimlach al aankomen waarna ook voor haar de woorden YOU ARE AN IRONMAN klonken! In een geweldige tijd van 13 uur 26 minuten en 7 seconden kan ze terugkijken op een zeer geslaagde dag! De family hug werd uitgebreid met nog meer aanwezige, zelfs Stein was half 10 Savonds nog klaar wakker en deed mee met dit feestje! Zoveel trots en blijdschap!

Eigenlijk kan deze blog wel stoppen vanaf hier, want niets overtreft nog deze prestatie. Maar toch hadden we nog 2 dagen vakantie in het vooruitzicht. 2 dagen die we eindelijk met zijn 7en konden vieren! De stress van de triatlon was nu echt voorbij en kon het nagenieten beginnen! Te beginnen met uitslapen! Althans, dat was het idee. Stein besloot dat 6 uur laat zat en zette meteen een keel op. Jer en Klaaz hadden door hun versleten en afgeschreven spieren nauwelijks een oog dicht gedaan terwijl de oude lui van elke kraak en piep wakker worden en überhaupt slecht slapen in elkaars aanwezigheid.  7 uur smorgens zaten we dus met z'n allen in de woonkamer. Moeders durfde in aanwezigheid van Jer en Klaaz te beweren, die nog geen 12 uur geleden met de laatste kilometers bezig waren van hun Ironman, dat ook zei toch wel een erg lange en vermoeiende dag had gehad en dat ze daar wel even van bij moest komen. Ouwe deed een verwoede poging de spieren van Jer en Klaaz los te krijgen met een martel werktuig. En wij deden onze uiterste best Stein in het gareel te houden na zo kort te hebben geslapen. Hij gaf het al snel op, ging naar bed, en aan het einde van de ochtend kwamen we allemaal in beweging. Een lunch in het centrum was het doel waarin we glansrijk slaagde! Volgende bestemming was Tivoli. Een stadspretpark aangelegd in 1843 en daarmee het 3de oudste nog steeds geopende pretpark ter wereld. Het park ziet er knus uit met veel horeca, mooie tuinen en een paar leuke attracties. Als eerste een bezoekje aan de oudste houten achtbaan ter wereld! Geopend in 1914 is er sindsdien niets veranderd aan deze achtbaan. Daarna was het Stein z'n beurt! Een ritje in het reuzenrat! Hij keek zijn ogen uit en wist van extase niet meer waar hij kijken moest. De volgende stop was een 80 meter hoge zweefmolen. Mooi uitzicht over de stad waarna vooral Sonny een dieptepunt bereikte door kotsmisselijk weer met beide benen op de vloer te geraken. Vervolgens was de draaimolen voor Stein een hoogtepunt van de dag. Al die rondjes waarbij hij telkens z'n grote vriend opa en de rest van de familie weer voorbij zag komen, z'n glimlach was onbeschrijfelijk! Beter ging het niet worden. Nog een paar attracties later en geslenter door het park vonden we het welletjes. Moeders had immers een extreem zware dag gehad tijdens het aanmoedigen van Jer en Klaaz dus had haar rust nu echt nodig! Nog even een warme maaltijd naar binnen schuiven in het park waarbij Stein z'n ogen niet van de fontein kon afhouden. Hij was niet meer te houden want waar water is, is Stein. Dus meneer was binnen de kortste keren drijfnat en de lol spatte er van af! Het was een mooie afsluiter.

De laatste dag besloten we door te brengen in Copenhagen Zoo. Dat Kopenhagen overal vroeg bij was blijkt wel uit uit de oprichtingsdatum van de dierentuin. Nadat Tivoli al 1 van de eerste attractie parken ter wereld was, is Copenhagen Zoo 1 van de eerste dierentuinen geweest met een opening in 1859. Een controversiële dierentuin! Tot ongeveer 1980 was het de dierentuin vooral te doen om zo veel mogelijk dieren ten toon te stellen. Dit ging ten kosten van het welzijn van de dieren door de veel te kleine hokken die ze hadden! Sinds de jaren 80 is de dierentuin bezig het aantal dieren drastisch te verminderen en de aanwezige dieren prachtige groot opgezette hokken te bieden. En dat werpt zijn vruchten af! Het is een prachtige dierentuin waar veel ruimte is voor de dieren. En zo hoort het! We hadden er een heerlijke middag in het stralende Denemarkse zonnetje! De terug ging via de supermarkt want we kregen gasten op bezoek! Onderweg naar de dierentuin kwamen we stom toevallig Chris en Renate tegen. De ouders van Ruud die ook in Kopenhagen waren om hem aan te moedigen! We lieten deze kans niet onbenut en nodigde ze uit bij ons te eten! Het werd een uitermate gezellig avond. We besloten de laatste avond toch nog een spelletje te spelen en in combinatie met alle drank die we nog hadden, en dat was heel erg veel, werd het gezelliger en gezelliger. Vooral de dames raakte in vorm en keken veelte diep in het glaasje.

In de vroege ochtend waren alle dronken droppies redelijk bijgetrokken en konden we de groepen opsplitsen. De mannen liepen voor de zoveelste keer de 4km lange wandeling naar de auto en de dames zorgde ervoor dat alle vooraf ingepakte spullen bij de deur stonden. Bij het huisje is nauwelijks parkeerplek langs de drukke doorgaande weg dus het was zaak om alles zo snel mogelijk in te pakken om niemand tot last te zijn. Nog even tanken en rijden maar! 12 probleemloze uren verder stapten we ons huis weer in en zat deze korte maar krachtige vakantie er op! Het was een absolute top week!

Tot een volgende vakantie! Waarheen en wanneer dan ook...