Het laatste rondje

In Anchorage aangekomen zouden we een heerlijke week tegemoet gaan aan boord van de Coral Princess. Een relatief klein formaat cruise schip waar plek is voor een kleine 2000 passagiers en ongeveer 900 man personeel. Vanaf het vliegveld was het echter nog ruim anderhalf uur met de vooraf geboekte bus voor we in het piepkleine dorpje Whittier aankwamen. Onderweg er naar toe hadden we een voorproefje gekregen van wat we de komende week te zien zouden krijgen. Gletsjers, bergen en heel veel sneeuw. Als laatste horde moesten we de Anton Anderson Memorial tunnel door. Een tunnel die gebouwd is tijdens de tweede wereld oorlog om goederen naar het strategisch goed gelegen Whittier te brengen. Omdat dit per trein gebeurde ligt de rails er nog steeds in. Sterker nog, het wordt zelfs nog steeds gebruikt! De ruim 4.1Km lange tunnel is elk uur open in 1 richting, elk halve uur in de andere richting en daartussendoor is de tunnel open voor het treinverkeer. Een bijzonder tafereel. Bij het uitrijden van de tunnel zagen we de boot meteen liggen als ook het gehele dorp. Gek genoeg woont 90% van de 205 inwoners van het dorpje in 1 gebouw! Wij hadden echter meer oog voor ons eigen drijvende gebouw. Na het inchecken dat met een fluitje van een cent geregeld was stapten we aan boord en kon het luizen leventje beginnen. Ten tijde van de ‘sail away’ stonden we gezamenlijk op het open deck, en wie zagen we daar, Sergje! De ober waar we tijdens onze 6-weekse Zuid Amerika cruise ontzettend veel lol mee hebben gehad!  We herkenden elkaar direct ondanks dat het al ruim 2.5 jaar geleden is! Hij wist zelfs nog dat we toentertijd met ons Canadese werk visum bezig waren! Natuurlijk hebben we de rest van de familie ook meteen aan hem voorgesteld en hebben we een tijdje gezellig staan kletsen totdat hij toch echt weer aan het werk moest! Net als de busrit beloofde ook deze sail away veel goeds voor komende week. In de avond hebben we ons weer wegwijs gemaakt, genoten van het lekkere eten en een uitstekende show in het theater.

De tweede dag aan boort van de Coral Princess begon prima. Heerlijk uitslapen, ontbijt buffet , lekkere koffie en dat allemaal onder een heerlijk zonnetje! Precies waar we op gehoopt hadden want smiddags zouden we aankomen in de Yukatut Bay voor de Hubbard gletsjer. Bij het invaren van deze Bay dook er een klein bootje op om een aantal mensen op te pikken die zodoende wat dichter bij de gletsjer konden komen dan dat wij dat konden met ons enorme 294 meter lange cruise schip. Sonny en Klaaz liepen ondertussen dartelend over het deck met hun camera’s om geen moment te missen! De vragen die ze ondertussen hadden werden gedurende de tocht naar de gletsjer allemaal beantwoord. Hoe koud is het water? Hoe ver is de gletsjer nog? Hoe dik is het ijs? Hoewel we zelf al konden bedenken maar vooral voelde, daalde de temperatuur flink! Ook aan de ijsbergen te zien waar we doorheen maneuvreerde was te zien dat het niet al te warm was. Het water waar we doorheen vaarde is met 0 tot 1 graad niet bepaald warm te noemen! Hoewel we eerst nog een afstand schatte van zo’n 4Km tot de gletsjer moesten we dit toch keer op keer bijstellen! Uiteindelijk bleek het tientallen kilometers te zijn! Die gletsjer moet echt enorm breed zijn!! Met een pak ijs van 65 meter dikte bóven de waterspiegel en ongeveer 200 meter onder water is de hoeveelheid ijs toch oneerlijk verdeeld! Wij smeken al jaren om 15cm ijs voor een elfstedentocht en hier ligt gewoon ruim 250 meter dik ijs! Ondertussen kwamen we steeds dichterbij en lagen we op ongeveer 1Km van de gletsjer op vrijwel gelijke hoogte met het kleine bootje dat eerder op de dag tientallen mensen had opgepikt! Wat zullen ze zich belazerd hebben gevoeld! Ze hebben er grof geld voor betaald om vervolgens geen centimeter dichterbij te zijn dan dat wij dat deden! Waarom ook dat kleine bootje niet dichterbij kon komen was snel duidelijk! Ondanks de blauwe hemel leek het wel een onweersbui van formaat!! Er braken doorlopend enorme brokken ijs van de gletsjer dat dan gepaard gaat met heel veel kabaal, veel golven en rondvliegende ijsbrokken. Een paar dagen later vertelde de kapitein ons dat het pas de eerste keer dit jaar is dat de weersomstandigheden zo goed waren dat we ook daadwerkelijk zo dichtbij konden komen! Lucky us! Onze dag was meer dan geslaagd! Het was een werkelijk fantastisch uitzicht! Na een klein uurtje dichtbij de gletsjer was het tijd om weer te vertrekkenen en wurmde de kapitein zich weer met precisie door de vele ijsbergen heen voordat we weer veilig op open zee voeren. Deze eerste dag was het ook meteen de eerste formal Night. Al weken hadden we onze gala kleren meegesleept in onze backpack’s, maar nu mocht het dan toch eindelijk aan, en dat op 15 augustus, de dag dat Jer 29 wordt! Natuurlijk lieten ze dat bij Princess niet onopgemerkt voorbij gaan! Een plakkaat met ‘gefeliciteerd’ erop was al op zijn deur geplakt, had hij een cadeau bon voor 1 van de winkels aan boord gekregen, een cadeau van ons gekregen maar als hoogtepunt stond er nu een heel orkest van obers en oberrinnen naast hem het ‘lang zal hij leven’ te zingen! Een verjaardags chocolade taartje was de kers op de taart na een onverwachts leuke verjaardag. Gefeliciteerd!!

Glacier Bay stond op dag 2 op het programma. Al vroeg zouden we aankomen in deze gigantische Bay! We hadden er zelfs onze wekker voor gezet, maar wat zagen we toen we op het open deck aankwamen, precies niks! Desalniettemin namen we bezit van ons hoekje, hingen we de GoPro op die alles filmde! Onderwijl we lekker aan het ouwehoeren waren merkte Jer op dat alle wolken en mist ineens verdwenen waren. Door de prachtige Bay vaarden we rustig verder, kwamen we andere cruise boten tegen en kregen we van verschillende park Rangers die ondertussen ook aan boord waren gekomen tekst en uitleg. Het was een indrukwekkende en prachtige dag! Na een paar uur varen kwamen we aan bij de eerste van 3 gletsjers van de dag. De Margorie gletsjer. Op een kaart van de omgeving was tot onze verbazing te zien dat de meeste gletsjers in deze Bay gezond zijn en aangroeien inplaats van de krimpende trend in grote delen van de rest van de wereld. Doordat de gletsjers in deze Bay letterlijk tot aan de zee groeien, staan ze onder invloed van getijde en zijn daardoor minder vatbaar voor klimaat verandering. Net zo dik, net zo mooi, blauwe lucht, vreselijk hoge bergen, het plaatje was weer compleet. De kapitein deed weer zijn uiterste best en maakte meerdere 360 graden bochten op de plaats zodat iedereen even veel kon genieten van de gletsjer. Na een klein stukje varen bereikte we de tweede gletsjer. Hier konden we doordat dit een groot broed gebied voor zeehonden is niet heel dichtbij komen maar het uitzicht stelde zeker niet teleur. Bij de laatste gletsjer, de Lamplugh gletsjer, kregen we tekst en uitleg over de verschillende kleuren die te zien zijn in de gletsjer. Wit, blauw, zwart, grijs. Het ijs rijkt natuurlijk van wit tot blauw. Hoe compacter de sneeuw dat het ooit was, hoe blauwer de kleur! Maar wat onmiskenbaar opviel bij deze gletsjer was de gore zwarte en grijze kleur! In 2016????? Heeft er in dit gebied zo’n grote landverschuiving plaatsgevonden dat het zelfs door aardbevingmeters is opgepikt! Het resultaat is na een aantal duidelijk te zien aan de enorme berg gruis die naar beneden komt zetten en grote delen van de gletsjer zwart en grijs kleuren. Na weer een mooie 360 graden bocht stuurde de kapitein de neus weer in de goede richting en vaarde we langzaam aan de Bay weer uit. Waar we de dag mee begonnen eindigde we ook weer! Slecht weer! Wat een geluk en wat een hebben we alweer een prachtige dag gehad. Maar met alles wat er aan boord te doen is savonds was de dag natuurlijk nog niet voorbij. Rustig aan dronken we hier en daar wat, aten we ons vol, liepen we naar het theater en naar een gameshow en lachten we ons de avond door!

Na 2 zeedagen waarbij we vele gletsjers van dichtbij hadden gezien kwamen we nu aan in het eerste van de 3 dorpjes die we aan zouden doen deze cruise. Skagway was de plek van bestemming. Dat Princess niet de enige maatschappij is die rondvaart in Alaska werd meteen al duidelijk, maarliefst 4 andere cruise boten waren present! Met vele duizenden passagiers per schip wordt het kleine dorpje overladen en is het duidelijk waar ze hier van leven, toerisme. Maar we zien we daar???? Dezelfde bewaakster van zowel de 6-weekse zuid Amerika cruise als de cruise vorig in Japan! Een innige omhelzing volgde en vol ongeloof keken we elkaar aan! Ongelofelijk! Het weer bleek niet fantastisch waardoor we afzagen van de scenic treinreis die naar een bergpas lijd. Wel waren er wat kleine wandelingen in de directe omgeving! Skagway is een oud goudzoekers stadje dat ondanks zijn geringe grote een rijke geschiedenis kent. Lopend door de straten waan je, je in een andere tijd en de begraafplaats waar we op liepen was het bewijs ervan. Het kon dienst als een uitstekend decor voor een horror film!  De nabij gelegen spectaculaire waterval was een extra verassing waar we uiteraard de tijd hebben genomen. Terug in het dorpje besloten we naar een show te gaan die al sinds 1923 de dagen van 1898 verteld! Van ons engels durven we ondertussen wel te zeggen dat die gewoon goed is, maar het engels wat ze aan het begin van deze show spraken was werkelijk onverstaanbaar! Later werd het beter en werd de roerige tijd van Soapy Smith in Skagway verteld! Moord, list en bedrog waren aan de orde van de dag en werden via een bij tijd wijle vermakelijke show verteld! Het weer was tijdens de show omgeslagen en we hadden nog wat tijd over voor de boot zou vertrekken dus besloten we nog een kleine wandeling te maken richting een paar kleine meertjes boven op de berg. Het pad dat we moesten bedwingen was ontiegelijk stijl maar zeker de moeite waard. Binnen een kleine 2 uur waren we terug en gingen we terug naar de boot. Nu ouwe en moeders bezig zijn met hun 2de cruise bij Princess zijn ze beide toegetreden tot de captain circle members! Met een gouden kaart in zijn bezit loopt vooral ouwe dan natuurlijk ook zo trots als een pauw in het rond! Iedereen moet natuurlijk weten welke status ‘Ed from the Netherlands’ heeft. Al vind hij het maar wát raar dat niet overal de rode loper voor hem uitlicht. De grappen worden van kwaad tot erger en liggen we constant dubbel van het lachen om zijn idiote opmerkingen! Toen ouwe na een country dans avond zelfs bij de crew bekend staat als ‘Ed from the Netherlands’ kon het helemaal niet meer stuk!

De tweede van 3 dorpjes die we aandeden was de hoofdstad van Alaska, Juneau! Hoewel Anchorage veruit de grootste stad van Alaska is het niet de hoofdstad. Deze eer is voor Juneau! Voor vandaag stond een bezoekje gepland aan de nabij gelegen Mendenhall Glacier. Deze lag op een kleine 20Km rijden met de auto die we hadden gehuurd. Zoals eerder beschreven zijn er meerdere soorten gletsjer. De gletsjers die onder invloed van getijde staan zoals we die de afgelopen dagen hadden bezocht zijn minder vatbaar voor klimaat veranderingen. De Mendenhall gletsjer heeft geen invloeden van getijde wisselingen en zijn dus wel vatbaar voor klimaat veranderingen. Een indrukwekkende time laps van de afgelopen 15 jaar liet goed zien in welk tempo dat gaat! Gelukkig voor ons deed het terug trekken van de gletsjer niks af op de schoonheid van het meer en de gletsjer die nog steeds luid en duidelijk te zien waren. Een kleine wandeling verderop leiden ons naar een prachtige waterval! Een andere korte wandeling liep langs een kleine rivier met zalm, heel veel zalm! En waar zalm is, zijn beren! Het barste van de beren! Ze liepen onder ons door, ze zaten in bomen, ze speelden in het in het rond en waren uiteraard op zoek naar zalm in de rivier! Dit is toch wel natuur op zijn mooist. Terug in het stadje, dat wederom overspoeld werd door 5 cruise schepen, liepen we nog wat in het rond voordat we weer verder moesten. Nog even lekker in de hottub liggen, en vooral genieten van het uitzicht dat we hier overal in Alaska hebben! De heren genoten ondertussen op het sportdeck! Sonny had het geluk aan zijn zijde en maakte ouwe en Jer in met zowel basketbal en voetbal! Dat tot grote verbazing van alle aanwezige!

Het laatste dorpje in de serie van 3 was Ketchiken. Dit kleine dorpje werd op deze dag zo overspoeld door cruise schepen dat er aan de kade geen plaats meer was voor onze boot. We moesten dus met de reddingsboten naar het vaste land gebracht worden. Dit ging buitengewoon soepel dus binnen de kortste keren waren we aan de overkant. Met z’n 5en deze keer. Moeders had besloten een rustdag in te lassen en bleef op de boot. Wij gingen vol goede moed richting het informatie centrum om wat info te krijgen over een wandeling die we voor ogen hadden. Volgens de chagrijnige mevrouw die we spraken was dit geen wandeling maar bergbeklimmen en hadden we een volledige uitrusting nodig! WE geloofden er weinig van en liepen naar het volgende informatie centrum. Deze jonge man vertelde ons dat het een wandeling is die goed te doen is maar wel waar je wel een goede conditie voor moet hebben. We gingen er voor! Met een gratis bus werden we naar het begin van de wandeling gebracht en begonnen we vol goede moet aan de wandeling. Ondertussen was ons door andere cruise gasten verteld die we herkende dat de wandeling niks aan was, je zag niks, er was niks. Ook dit weerhield ons niet en gingen we doelgericht verder! Toen we asfalt achter ons hadden gelaten liepen we een regenwoud in ongekende schoonheid! Duizend kleuren groen, mossige stenen, kabbelende watertjes, vreselijk mooie en grote bomen. Ja die mensen hadden gelijk, wat een saai bos…..Proest! Het is hier werkelijk prachtig!! We genoten met volle teugen! Ja het was stijl, het was zwaar maar toen we het 1ste en zeker het 2de uitkijkpunt bereikte viel onze kaak niet alleen van vermoeidheid op de grond maar ook van verbazing! Want wat hadden we een uitzicht! In korte tijd waren we dik 700 meter geklommen en hadden we een ongekend uitzicht over het stadje, de vele bergen, de zee, al het groen! Wauw! De 4 Duitse dames en heren die al boven waren genoten er van met hun eigen variatie van ‘groen’ en waren een dikke joint aan het wegwerken. Ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen! Minuten lang hebben we genoten van het uitzicht nadat alle wiet dampen waren weggetrokken en de Duitsers geschrokken waren vertrokken. Achteraf beseften we pas dat we ze wel hadden kunnen gerust stellen door te vertellen dat we Nederlanders waren...De top konden we door tijdgebrek niet bereiken en hebben we besloten om te keren om zo de boot weer te halen. Binnen het uur hadden we afgedaald wat we in anderhalf uur geklommen waren. Langleven de zwaartekracht! Optijd waren we weer in het stadje waar we van verbazing niet wisten waar we moesten kijken. Het riviertje waar we langs liepen was zwart van de zalm! Letterlijk zwart! Het waren er duizenden, misschien wel tienduizenden! Nog nooit hebben we zo veel vis bij elkaar gezien! Het tekent de grenzeloze domheid van dit beest! Na een leven lang in de grote oceaan voelt de zalm de onuitwisbare drang terug naar zijn geboorte plaats te zwemmen om daar eitjes te leggen voor de volgende generatie zalm. Doordat de reis naar zijn geboorteplaats meestal stroomopwaarts gaat en ze dus vrijwel altijd door verschillende watervallen omhoog moeten is het een ware slijtageslag. Door uitputtingsverschijnselen moeten ze dit dus meestal met de dood bekopen nadat ze hun eitjes hebben gelegd. Te ruiken in de directe omgeving overleefd niet elke zalm de zoektocht naar zijn geboorte plaats. De oever van de rivier ligt bezaaid met dode zalmen wat een verschrikkelijke rottende vissen lucht verspreid.

De laatste dag die we onderweg naar Vancouver te besteden hadden was er eentje op zee. Zo saai als dat het klonk was het echter niet! Met een vooruitzicht van een zonnige hemel en 26 graden zagen we ons al languit liggen op het zwembad deck. We kwamen echter bedrogen uit nadat we heerlijk hadden uitgeslapen en ons ontbijt hadden weggewerkt. De ijzige Alaska wind maakte op z’n zachtst gezegd onprettig buiten. Gelukkig is daar de warme hottub en een mega scherm waar films op gedraaid worden. We vermaakten ons dus evengoed wel! Tussendoor hebben we meteen weer even een volgende cruise geboekt, we kunnen het niet laten, en zijn we erachter gekomen dat we de enige 6 Nederlanders aan boord zijn! Dat was ons nog niet eerder overkomen! Rond 17 uur kwamen de mensen uit alle hoeken en gaten aangelopen nadat we vrijwel de gehele middag alleen waren geweest op het zwembad deck. Het specifieke gebied waar we nu doorheen moesten varen staat bekend als broedkamer voor walvissen en orka’s! We kunnen ze allemaal afstrepen! Vliegende walvissen, prachtige zwart witte orka’s, zeeleeuwen en dolfijnen! Het was een schitterend half uur! Savonds konden we ons nog 1 keer in ons gala kostuum hijsen voor onder andere de captain circle party. Ouwe was nu helemaal niet meer te houden nu hij met z’n gouden kaart was uitgenodigd voor dit feest! Een hapje en een drankje later volgde de strijd tussen de seksen! Mannen tegen de vrouwen. Als vanzelfsprekend was het niet de schuld van de mannen dat ze deze strijd hadden verloren! De vragen waren moeilijker, de team captain speelde vals en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het was duidelijk dat Janneke en Klaaz een andere slaapplek konden opzoeken!

De aller laatste dag van de vakantie maakten we bijna allemaal de klassieke fout! Een dag geleden ging de klok een uur vooruit,,,,of achteruit, in ieder geval hadden we een uur langer om te slapen, of korter? We weten het niet meer…Hoe dan ook, alleen Jer en Klaaz hadden het bij het goede eind en stonden dus op de tijd dat we moesten uitchecken buiten hun kamer. Wij en de oude lui lagen nog heerlijk te knorren waardoor we woest wakker gemaakt werden door gebonk op de deur, of we toch zo snel mogelijk de kamer konden verlaten! Na veel gehaast stonden we dan buiten met onze spullen voor we naar het ontbijt gingen. Wat een honden weer in Vancouver! Uiteraard! Kunnen we haast wel zeggen. We hadden namelijk plannen om naar Mt Grouse te gaan vandaag! Het regende ontzettend en de wolken hingen zó laag dat Sonny al met zijn hoofd in de wolken liep! Weer willen we een top beklimmen en wéér op een dag dat het weer om te huilen is. Alle 6 zagen we het niet echt zitten om door de regen in Vancouver rond te lopen dus besloten we om al wat vroeger naar het vliegveld te gaan ondanks dat onze vlucht pas vroeg in de avond zou vertrekken naar huis. Het lange wachten werd uiteindelijk beloond met een vlekkeloze vlucht naar huis! De tussenstop die relatief kort was zorgde vooral bij de oude lui voor klotsende oksel maar ook dat verliep prima! En zo stapte we na een werkelijk fantastische vakantie die ons nog lang zal heugen om 22 uur savonds weer ons huis binnen. Nog geen 7 en een half uur later bonkte de realiteit alweer aan de deur. De wekker ging bij ons allebei om half 6 voor onze 1ste werkdag. Met jetlag en al stapte we met wallen tot onze knieën de auto in en was het vakantie gevoel in 1 klap verdwenen. Maar wat was het een top tijd!!

Salut!