Steen, papier, schaar.

Hallo allemaal vanuit de lucht. Op het moment van schrijven zitten we op ongeveer 10Km hoogte in een vliegtuig van Air Canada en zijn we onderweg naar Alaska. Neerkijkend op alle vele gletsjers en pakken met sneeuw maakt het de vlucht net een stuk aangenamer. Een paar dagen terug was Whistler onze laatste bestemming van deze roadtrip voor we aan zouden komen in Vancouver. Alle rookwolken waren inmiddels verdwenen uit de camper, moeders at nog steeds niet maar de camper overleefde gelukkig alle bergen zonder oververhitting. Uiteraard reden we, zoals gebruikelijk is geworden de laatste dagen, rechtstreeks naar het visite centrum voor wat informatie over het gebied waar we ons bevonden. Van een mede camping gast in Hat Creek Range hadden we te horen gekregen over een brug tussen 2 bergtoppen die met diverse kabelbanen te bereiken was. Het was vandaag een stralende dag dus wilde we daar meteen gebruik van maken. Helaas pindakaas voor ons was het uur voor sluitingstijd dus besloten we het niet vandaag te doen. Het was een prijzige aangelegenheid en om er dan maar een uur gebruik van te maken vonden we een beetje zonde van het geld. Toch was het een moeilijke overweging aangezien het weer voor het gehele weekend te wensen overliet. Na een zwaar en langdurig  beraad lieten we de kabelbaan en brug voor wat het was en gingen we rechtstreeks naar de camping. Deze camping was weer een andere dimensie. De oude lui slapen samen in de camper en alle kinders slapen in hun tenten. We wisten van diverse vorige campings al dat we niet altijd bij elkaar kunnen liggen maar was het toch altijd op loop afstand van elkaar. Deze camping was zó groot dat we letterlijk de auto moesten nemen om elkaar op te zoeken. Sterker nog, de camper camping en tenten camping zijn compleet van elkaar afgescheiden. Onze wegen scheiden en gingen allebei  richting onze kampeer plek. Voor de camper was er een stuk asfalt gereserveerd, de tent gangers moesten volledig van de camping, een industrie terrein over om vervolgens weer richting de camping te rijden totdat we niet verder konden. Zelfs met de auto konden we er dus niet komen maar stonden er kruiwagens klaar. Kruiwagen ja! Alle spullen moesten we hierin stoppen en lopend verder naar ons tenten plekje. Ongeëvenaard! Nadat alles opgezet was en we een kwartier in de auto zaten om de camper te bereiken hadden we feest! De aankoop van het eerste huis van Jer en Klaaz is officieel afgerond! De sleutel ligt klaar en alles is getekend, jammer natuurlijk dat dit gebeurd terwijl zei aan de andere kant van de wereld zijn, maar om het toch een beetje te vieren werd de champagne ontkurkt en stond de bbq volgas aan om een eindeloze vlees voorraad te bereiden! Het werd een gezellige avond en uiteraard feliciteren we hun met deze mijlpaal!

Van feestvreugde was er de volgende ochtend beslist geen sprake. De heldere hemel had plaats gemaakt voor laaghangende bewolking en regen. Tegen beter weten in reden we naar het informatie centrum om te bekijken hoe de toestand bovenop de berg was, niet veel beter was het duidelijk antwoord! Ook de verwachting stemde ons niet te tevreden. Steen, papier, schaar moest als zo vaak deze vakantie de doorslag geven en deze keer gaf het de doorslag aan omhoog gaan! We liepen dus door het gezellig drukke dorpje richting de eerste van 3 kabelbanen. Na nog geen 3 minuten in de kabelbaan zagen we geen hand meer voor ogen. Het zit ons niet bepaald mee als we op ons grote hoogte begeven. De Paos vulkaan in Costa Rica, Mt Wellington in Australie, Mt Cook in Nieuw Zeeland, Mt Fuji in Japan en nu weer Whistler Mt. In Canada. Allemaal hebben ze gemeen dat we geen hand voor ogen zagen. We kwamen dan ook aan in een witte deken. Wel werden we verast door de aanwezigheid van marmotten op de top. Ogenschijnlijk tamme dieren die heerlijk liggen te chillen in het bijzijn van mensen. Totdat, zoals Sonny deed, je iets te dicht bij komt en ze je bijna in de haren vliegen! Het blijven onberekenbare wilde dieren! We begonnen nadat iedereen had afgewaterd of het toilet aan een kleine wandeling waarbij het zowaar iets opklaarde en we net onder het wolkendek belande! We konden nu dus in ieder geval naar beneden kijken! En wat een uitzicht hadden we. De wandeling was kort maar krachtig en bovenverwachting leuk. Het heeft toch ook wel weer wat als alles wit is van de mist. Terug bij het beginpunt stapten we in de volgende kabelbaan, de Peak to Peak. Een wereldrecord brekende kabelbaan! Verschillende records zelfs. Zo is het de langste kabelbaan ooit gemaakt met een lengte van 4400meter en heeft met een overspanning van 3024 meter tussen 2 pilaren het langste niet ondersteunde deel van een baan ooit gemaakt, daarnaast heeft het een hoogte van 440 meter boven de grond! De overtocht tussen deze 2 bergtoppen duurde slechts 11 minuten en was extra de moeite waard door de glazen vloer in ons bakje! Aan deze kant van de berg was het weer nog steeds niet veranderd dus beproefde we ons geluk weer eens met een lunch. De ongezondste maaltijd ter wereld stond hier op het menu dus reden genoeg om deze typisch Canadese maaltijd te verorberen. Poutine, oftewel patatje hardaanval. Patat doordrenkt in jus en gesmolten kaas en daar bovenop varkensvlees. Totaal onverantwoord maar toch best wel lekker. We genoten er van op grote hoogte met een wolkendek dat zowaar enige tekenen van verdwijning liet zien. Na de lunch konden we onze eindbestemming zelf zien! We konden omhoog kijken! Met een stoeltjeslift volbrachten we de laatste etappe. We stonden nu echt bovenop Whistler Mt. en alsof dat nog niet spannend genoeg was hadden ze een 130 meter lange touwbrug aangebracht tussen de top waar wij ons bevonden en een nabij gelegen top vlak boven een gletsjer. Als klap op de vuurpijl hadden ze ook nog een uitkijkplatform aangebracht dat enkele meters overhelde van de kant. Het uitzicht dat we soms hadden was fenomenaal! Nog steeds kwamen er regelmatig wolken voorbij die ons volledig het zicht ontnamen. We stonden aan de top van een gletsjer! Wat supervet dat de wolken toch soms wegtrekken! Ruimschoots namen we de tijd voordat we weer naar beneden gingen met de stoeltjeslift.

We raakten bij het uitstappen aan de praat met 1 van de deelnemers die meedeed aan de Crank Worx! Een gigantisch Down Hill evenement, of naar we ons hebben laten vertellen het grootste Down Hill evenement ter wereld. Zegmaar de Champions league finale van het downhillen, het Wimbledon van het Downhillen, de Superbowl van het Downhillen, de Indy 500 van het Downhillen. Een mega evenement dus waar iedereen vanuit de hele wereld op af komt. Wie niet weet wat downhillen is; mensen die een paar steekjes los hebben zitten en zich op een fiets naar beneden laten storten op de meest weerzinwekkende terijnen. De man in kwestie met wie we aan de praat raakte, we weten zijn naam niet eens, legde ons vol enthousiasme uit wat het precies inhield. Zijn maat fietst paste precies bij Klaaz zodat zij het ook even uit mocht proberen, ze greep deze kans direct aan. Dat de remmen van een Down Hill fiets iets beter werkte dan die van de gemiddelde race fiets waar ze toch de nodige ervaring op heeft merkte ze direct. Met een geweldige reflex kon ze net aan voorkomen dat ze over de kop sloeg met fiets en al. We vervolgde allebei onze eigen weg, de fietser met de stoeltjeslift zodat hij aan zijn race naar beneden kon begonnen en wij met de veilige kabelbaan om weer midden in het centrum uit te komen. Ondanks dat er in ons kabelbaan bakje geen dreiging van beren is voelde Sonny, Jer en ouwe toch de drang om keihard te gaan zingen! En zo geschiede, de dames dubbel van het lachen omdat het misschien een tikkeltje vals was, de heren met schorre stemmen beneden. Het was ondertussen een drukte van belang geworden! Overal waar je keek stonden fietsen en deelnemers. Dik en dun, groot en klein, man en vrouw, jong en oud! Iedereen deed mee! We hadden ondertussen vernomen dat aan het einde van de middag de profs zich naar beneden zouden laten storten. De gebroeders waren vast beraden een spectaculaire plek langs het parcours te vinden. De rest haakte af en besloten in het dorpje rond te kijken en wat te gaan drinken. Jer en Sonny hadden ondertussen een plek gevonden waar niemand met zijn gezonde verstand fietsend van af zou gaan. Toch deden ze het! Enkele kenners langs de kant vertelde ons dat dit het moeilijkste stuk van het gehele parcours was met de categorie ‘double black’! Hoe moeilijk het daadwerkelijk was zagen we snel genoeg toen de profs zich naar beneden lieten denderen. De ene na de andere coureur viel over het onmogelijke parcours! We snappen nu waarom ze allerlei beschermingen dragen! Het was de absolute kers op de taart van deze roadtrip! In uitgelaten stemming voegde we ons bij de rest van de groep en reden we terug naar de camping.

We bleken een goede keuze te hebben gemaakt door toch de berg op te gaan en niet nog een dag af te wachten. Het weer was werkelijk om te janken en nog nooit hebben we onze tent zo zeiknat in moeten pakken. In kruiwagens vervoerde we onze spullen weer naar de auto en vertrokken voor een markt wandeling in het dorpje. Nog even wat souvenirs gekocht, een lekkere koffie en avond eten voor we op pad gingen voor de laatste etappe. We hadden nog een paar mooie uitkijkjes én de eerste aanblik op de Pacific Ocean! Toch altijd weer een fijn gevoel als je de zee in lange tijd weer ziet. Ook hadden we de aanblik op een krankzinnig tafereel. Een ingestorte kabelbaan. Het nieuws hiervan hadden we een dag eerder al gehoord. Vandalisten (of moordenaars) vonden het nodig om de 5.5cm dikke kabels van de kabelbaan door te snijden!! Het hoe, wat en waarom is nog onduidelijk maar het had een ongekende ramp kunnen zijn als dit overdag was gebeurd met alle toeristen in de bakjes. Gelukkig heeft dit snachts plaats gevonden, maar neemt het niets weg van de krankzinnigheid van deze daad! De aanblik op de baan was buitengewoon triest, verslagen medewerkers bekeken het geheel…

Met een makkelijke rit beëindigden we de rit op een camping midden in Vancouver. Waar we de afgelopen nachten in alle rust konden genieten van de stilte, rust en vrijheid werden we nu vergezeld door aan de ene kant een snelweg en aan de andere kant een spoor rails waar met regelmaat een een kilometers lange goederen trein overheen dendert. Wij hadden ondertussen schijnbaar de indruk achtergelaten dat we als een vastgeroest team gedachteloos onze tent op kunnen zetten. We werden uitgedaagd dit dan ook maar geblinddoekt te doen! Er kwamen zelfs andere campinggasten kijken of dit ons lukte, maar binnen 6 minuten stonden alles! Het is ons gelukt! Alleen de haringen hebben we er niet ingeslagen voor het behoud van onze Haden. Achteraf moesten we toch wel bekennen dat het ons enorm was tegengevallen als het ons niet was gelukt. We zetten de tent al jaren lang op en hebben hierbij altijd exact dezelfde taken. Hierna gingen we nog even op pad voor de laatste boodschappen en hadden ons galgenmaal. Voor een spelletje kwam het savonds niet meer doordat de zowel de camper als auto opgeruimd moest worden en alle koffers weer ingepakt moest worden. Het was een ravage van jewelste maar uiteindelijk is het toch gelukt. Om 10 uur moesten we alles ingeleverd hebben we dus we gingen vroeg op pad. Jer en Sonny gingen op pad om de auto terug te brengen nadat ze Moeders en Klaaz alvast bij het hotel hadden afgezet zodat ze konden inchecken. Ouwe en Janneke gingen op pad om de camper terug te brengen. Beide koppels kwamen ongeschonden terug en waren door de keuring heen gekomen. Een kleine 2 uur later hadden we ons weer vervoegd bij Moeders en Klaaz die al in 1 van de 3 hotel kamers die gereed was waren zitten. Tijd om Vancouver te verkennen! Ondanks dat we hier al eerder waren geweest hadden we geen enkele blijk van herkenning! We begonnen met een lunch en liepen vervolgens naar de Waterfront. Na een welverdiend ijsje splitsten we op in groepjes. Moeders en ouwe hielden het voor gezien en hebben de rest van de dag aan het zwembad bij het hotel gelegen. Jer, Klaaz en wij begonnen met shoppen maar zijn elkaar halverwege kwijt geraakt maar hadden toch allebei een geslaagde middag gehad! Toen ook wij uiteindelijk terug kwamen bij het hotel en wilde inchecken vroeg de dame in kwestie beleefd of het de bedoeling was of we 2 aparte bedden hadden. Nou ja, de bedoeling, liever niet, maar als je niet anders hebt moet het maar! Nou zegt ze, ik zal even kijken of we een kamer hebben met een 2 persoonsbed. Dat bleek ze te hebben! En wat voor kamer! We hadden een Penthouse op de 24ste etage gekregen!! Inclusief jacuzzi en waanzinnig uitzicht over de stad! Vanzelfsprekend zijn we niet meer van de kamer afgeweest en hebben we genoten van alle luxe om ons heen na ruim 2 weken kamperen.

Door een foutje in de planning en communicatie met het reisbureau bleken we 1 nacht te kort te komen in Vancouver. We moesten dus nog halsoverkop naar nog een hotelovernachting. Gelukkig heeft een stad als Vancouver meerdere hotels waar nog 3 kamers beschikbaar zijn dus dit probleem was zo opgelost. Voor ons werd het een dag waar we toch wel naar uit hadden gekeken. Aan het begin van onze wereldreis in 2015 hebben we een cruise gemaakt van Kopenhagen naar New York. Onze buren op de boot waren Bob en Pat. Een ouder stel uit Vancouver waar we een ontzettend leuk contact mee hebben gehad tijdens maar ook na de cruise. We hebben er zelfs kerst gevierd in 2015 toen onze roadtrip door Amerika er op zat. Sinds die tijd sturen we zo heel af en toe een email over en weer al was dat nu alweer een tijdje geleden. Bob en Pat zijn ondertussen de 90 gepasseerd dus we wisten ook niet of ze überhaupt nog wel leven. Via Google Maps hebben we hun adres gevonden en gingen we met de huurfietsen op weg naar dit adres. Toen we er aan kwamen was daar opluchting nummer 1 en 2! Ze leven nog én ze wonen ook nog eens op hetzelfde adres als 4 jaar geleden! Er werd helaas alleen niet open gedaan. Volgens 1 van de buren waren ze uitgerekend nu op vakantie en komen ze vanavond of de volgende ochtend thuis! Wat enorm jammer! Wel kregen we van de buurman het telefoonnummer van Bob zodat we ze konden laten weten dat we ze net hebben misgelopen. Enigszins teleurgesteld hebben we ons de rest van de dag vermaakt in Stanley park. De Western Red Cedar Tree is letterlijk het hoogtepunt van het park waar we eindeloos rond hebben gefietst. Het uiterste puntje van het park is ingericht om de herkomst van Vancouver uit te eren. Indianen. Mooi! Na bijna 40km fietsen door het park vonden we het welletjes en hebben we de fietsen weer ingeleverd en zijn we teruggelopen naar ons hotel. Bij een Vietnamees restaurant hebben we onze buiken gevuld en hebben we hierna onze tassen weer ingepakt. De nacht die volgde was kort vanwege de de vlucht die we moesten halen naar Alaska maar allemaal stonden we keurig om 6 uur in de lobby van het hotel en vertrokken we met de trein naar het vliegveld.

Aangekomen in Anchorage, Alaska, USA, zullen we dezelfde dag nog op de Coral Princess stappen voor een 8-daagse cruise langs verschillende gletsjers en fjorden maar ook langs de 3 steden Skagway, Juneau en Ketchiken. Na een week zullen weer terugkeren in Vancouver om vervolgens onze vlucht naar huis te pakken!

Ciao!