Back to basic

21 uur ging onze ongelofelijke reis door het grote onbekende verder! We waren al mooi op tijd in de vertrekruimte met het grote scherm waar we niks anders dan de ene na de andere vertraging op zagen. Het leed dat uren wachten heet bleef ons bespaard en een half uur van te voren stonden we samen met alle andere reizigers voor onze wagon te wachten tot we in mochten stappen. Onze 'trein' bleek niets meer dan 1 enkele wagon te zijn. Deze wagon werd gekoppeld aan een andere trein die een lijndienst uitvoert tussen Irkutsk en het laatste dorpje voor de grens. Bij de grens wordt onze wagon dan losgekoppeld en door een lokale locomotief de grens overgetrokken tot het eerste station in Mongolië waar we weer aan een lokale trein gekoppeld zouden worden. Voor de slechts 33 uur die dit zou duren hebben we gekozen om dit keer een coupe te delen. We hoopten vooraf op z'n minst dat het Engels sprekende mensen waren die enigszins fatsoenlijk waren. We wisten toen nog niet dat de enige mensen die dit ondernemen over het algemeen westerse toeristen zijn. We kwamen dan ook in een coupe met een pasgetrouwd stel van onze leeftijd uit Engeland terecht! Super leuke mensen waar we een gezellige tijd mee hebben gehad. Toen we de volgende ochtend wakker werden in de snikhete en zuurstof loze coupé waren we al 9 uur verder en stonden we op punt van vertrekken vanuit Ulan-Ude. Het eerste wat meteen opviel was het ongelofelijk wijdse uitzicht! Wat een verandering van de natuur! De eindeloze bossen waren veranderd in wijdse groene heuvels! Het laatste stuk tot de grens overgang vulde zich met leuke gesprekken, genietend van het uitzicht én de grandioze uitvinding dat het raam in onze coupe open kon! Yes! Zuurstof én koude lucht! Nagenietend van dit moment van vreugde zagen we in de verte een groep auto's zien staan die, naar het leek, een tentenkamp hadden opgericht! Niets bleek minder waar toen de trein tergend langzaam dichterbij kwam, de grote groep auto's stond gewoon vast in een opgedroogde rivier! Sommige waren zelfs al voor de helft weggezakt! Daar gaat je 4WD tour...Onze trein bereikte uiteindelijk het laatste station aan de Russische zijde van de grensovergang. Van iedereen werden de paspoorten ingenomen door de strenge in militaire kleding gehulde Mongoolse grensbewakers. Ondertussen werd onze wagon losgekoppeld en moesten we nadat we onze paspoorten terug hadden gekregen de trein verlaten voor meer dan 2 uur! Het station bij het zeer bruisende stadje was van alle gemakken voorzien! Er was was een 'winkelcentrum' met een piepklein winkeltje waar net niks te koop was, er was een 'stadspark' met dode bomen, er was een 'stationshal' met 10 stoelen, ja top. Het zouden een paar bruisende uren wachten worden! Gelukkig was daar de zonneschijn en konden we al snel onze ogen niet meer open houden. Uiteindelijk vertrokken we dan na dik 4 uur wachten met een boemeltje richting Mongolië! Op het eerste station in Mongolië begon exact dezelfde procedure weer van voren af aan....de grens overgang heeft al met al een dikke 7 uur in beslag genomen, maar! We zijn in Mongolië!!! Na een korte nacht kwamen we dan in alle vroegte aan in Ulaanbatar, de hoofdstad van Mongolië! Met een gemiddelde jaar temperatuur van -1.2 graden is het de koudste hoofdstad ter wereld. Dat heeft het te danken aan zijn ligging. De stad ligt in een gigantisch dal op 1300 meter hoogte tussen hoge bergen in. In de winter kan het gemakkelijk -50 worden terwijl het in de zomer tot +30 kan worden! Een stad van extremen! Wat wij konden verwachten wisten we eigenlijk niet. We wisten dat we 3 nachten bij een Nederlands/Mongoolse familie zouden verblijven in het Terelje nationale park. We werden keurig opgepikt bij het station door iemand die geen Nederlands of Engels sprak. Het ging er allemaal erg vreemd en traag aan toe. We kregen rustig een koffie, er werden wat telefoontjes gepleegd waarbij we ineens een Nederlands talige man spraken die vertelde dat we vooral rustig aan moesten doen. Toen we anderhalf uur later eindelijk vertrokken konden we een flinke teleurstelling niet onderdrukken. We werden opgehaald in een Toyota Prius....We hadden een kamp voor ogen in de middle of nowhere na kilometers van onbegaanbare wegen zoals we dat van te voren hadden gezien. Met een Prius kom je buiten het asfalt niet erg ver dus hoe afgelegen kon het nou zijn? Enigszins teleurgesteld stapten we in en bleef de chauffeur maar vragen of we wilden stoppen, foto's maken, nam hij onlogische omwegen enz enz. Dat ging zo een paar uur door tot hij vertelde dat we uit moesten stappen. Hij pakte onze backpacks en wees ons een brug waar we overheen moesten lopen naar een andere man die daar met een auto stond. De man riep HOLLAND HOLLAND en het leek erop dat we in de auto moesten gaan zitten. We begonnen te rijden, staken rivieren over, reden over tracks, reden door de bossen en reden langs kampen. Het begon een beetje te lijken op wat we voor ogen hadden! Nou zijn we na Australië wel wat gewend wat betreft offroad rijden, maar dit was ECHT offroad rijden! We konden weinig van de omgeving zien aangezien het ontzettend mistig was maar na een tijdje kwamen we dan aan bij wat op een kamp vol ger tenten leek. We werden hartelijk ontvangen en kregen direct een zeer goed ontbijt voorgeschoteld. Na het ontbijt trokken dan de wolken weg en zagen we pas in wat voor ongelofelijk, met geen pen te beschrijven, mooie omgeving waren aangekomen! Dít is wat we voor ogen hadden, het ongerepte en wijdse Mongolië! Het kamp lag aan de ene kant aan een beboste rivier en aan de andere kant een ongelofelijk grote open vlakte met aan weerszijde bergen met bomen die wederom geel, oranje en rood waren gekleurd! Wegen zijn er niet, die maak je gewoon zelf door het pad te kiezen met de minste obstakels. Zo ziet ongerepte natuur er dus uit! Een bredere glimlach paste niet meer op ons gezicht! Deze 3 dagen zullen we in een ger tent slapen. Een nomaden tent wat de traditionele manier van leven in Mongolië. Absoluut back to basic. Geen stroom, geen gas en geen stromend water. Onze tent bestaat dan ook uit niets meer dan 2 bedden een bureau en een hout kacheltje. Dat kacheltje hebben we flink gebruikt met de temperaturen die tot min 6 zakte! Bij deze accommodatie zaten ook 3 uur paardrijden inbegrepen. Sonny moest er dus echt aan geloven. Voor het eerst paardrijden. Meteen de eerste paar uur al! Niet even wennen aan idee, nee na de lunch stonden ze echt voor ons klaar! Aarzelend en met trillende knieën klom Sonny het paard op terwijl Janneke al lang en breed zat. Tijdens de lunch had Sonny alle doem scenario's in gedachte al voorbij zien komen. Het paard zou vast en zeker op hol slaan, niet luisteren, onverwachte dingen doen en dat allemaal met de meest dramatische verwondingen tot gevolg. Volledig ongemakkelijk vertrokken we dan voor de 3 uur durende tocht. Met paard en al zijn we door rivieren getrokken en hebben we een flinke berg beklommen! Hst ongemakkelijke gevoel verdween al snel en maakte plaats voor verbazing. Wat is het hier mooi! We hobbelde via een fantastisch uitkijkpunt weer terug richting het kamp. Janneke had een glimlach van oor tot oor, eindelijk weer op een paard! Voor Sonny zal paardrijden nooit een hobby worden maar was het dankzij de natuur een zeer geslaagde dag geworden. Op de tweede dag ontmoette we Bert. Een Nederlander die getrouwd is met een Mongoolse en hier sinds 1998 woont. Hij is samen met zijn hier opgebouwde familie eigenaar van dit kamp en van een slagerij. Samen met een pas gearriveerde groep Nederlanders bracht hij ons ongeveer 7Km uit het kamp naar een uitkijkpunt vanwaar we heerlijk door de vallei terugliepen. De omgeving is zó anders dan dat we ooit gezien hebben dat we vol verbazing rond liepen. De middag hebben we gevuld met het stoken van een heerlijk haardvuur en gewoon lekker niks doen! Dit herhaalde zich op de derde en laatste dag. Tussen alle activiteiten is het eten echt van de buiten categorie. Gemaakt door Bert zijn vrouw hebben we 3 keer per dag de buiken vol met heerlijke lokale lekkernijen met vlees van hun eigen boerderij. Het is maar moeilijk voor te stellen dat ze zo primitief leven het hele jaar door. Het is nu al ijzig koud met -6, hoe doen ze dat als het straks -40 is? Met een oneindige hout voorraad komen ze een heel eind, maar geen stroom, gas en geen stromend water? Het is ons een raadsel. Tussen de sneeuwbuien door werden we op de laatste avond voor we weer naar de bewoonde wereld zouden vertrekken getrakteerd op een heus optreden! In het centraal in het kamp gelegen houten huisje waar we veel tijd met onze kampgenoten hebben doorgebracht, kwamen savonds 3 jonge mannen binnen die in dit kamp wonen. Ze hadden als weddenschap besloten dat de verliezer bij een spel dat ze hadden gedaan een typisch mongools liedje moesten zingen! Het maakte dit verblijf weer net even leuker! Op de weg terug zagen we pas over wat voor bizarre wegen we waren gekomen! We baanden ons weer een weg door vele rivieren. Uiteindelijk kwamen we weer aan op 'asfalt' dat een groot woord is voor de verharde wegen die in erbarmelijke staat verkeren. Een gemiddelde Belg zou dit zelfs als slecht wegdek omschrijven! Hoe dan ook, in de verte zagen we een glinsterend object verschijnen dat in the middle of nowhere opdoemde! Naarmate we dichterbij kwamen bleek dit het belachelijk grote en buiten alle proporties zijnde standbeeld van genghes Khan zittend op zijn paard te zijn! De beroemde Khan heeft dit te danken aan zijn historische bijdrage aan de Mongoolse geschiedenis. Aan zijn hand is het mongoolse rijk in de 12de eeuw het grootste rijk geweest dat ooit geregeerd heeft. Het land strekte zich uit van oost Rusland tot de grens van Griekenland en van halverwege China tot de noordelijke IJszee. Bij het standbeeld aangekomen konden we het standbeeld in! Sterker nog, in het standbeeld bevond zich een lift die ons enkele verdieping hoger bracht tot de kop van het paard vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over de omgeving. En wie zien we daar??? Jahoor, de groep met de 2 Nederlandse dames! Ongelofelijk dat we elkaar weer tegen het lijf lopen! We liepen nog een half uurtje verbaasd rond om dit enorme beeld voor we verder reden richting de Ulaanbatar. De enorme invloed die Khan had werd pas echt duidelijk in het centrum van deze stad. Overal zijn standbeelden te zien en zelfs het vliegveld is naar hem vernoemd! Onze city trip was niet zo bijzonder in deze weinig imponerende stad. We hebben de grootste tempel van de stad en het regeringsgebouw bezocht en genoten van de plaatselijke lekkernijen samen met kampgenoot Marleen! Savonds hebben we de Wodka nog even laten vloeien met z'n 3en voordat we begonnen aan onze korte nacht. Zes uur ging namelijk de wekker weer voor het laatste deel van deze treinreis! Die van Ulaanbatar naar Peking! Dit keer deelde we de coupe met een vader en zoon uit Nederland die samen deze droomreis hebben gemaakt. Dit laatste stuk dat 29 uur in beslag heeft genomen was een ware réunie van alle mensen die we ontmoet hebben de laatste weken! 'De groep' was aanwezig, de 2 stelletjes van de treinreis naar Irkutsk waren er en Marleen was er. Via via kwamen daar dan weer andere mensen bij en zo werd anderhalve dag de vraag 'hoe was het?' uitgebreid besproken. Unaniem vertelde iedereen een geweldige tijd te hebben gehad! En zo was het ook! Onze bucketlist is met onze aankomst in Peking weer een stukje kleiner geworden. Wat was dit een onvergetelijke ervaring in een totaal nieuwe wereld die we door deze 3-weekse treinreis een klein beetje hebben kunnen ontdekken! Treinreiswinkel, bedankt!