Sonneke trekt de stoute schoenen aan

We gaan even terug in de tijd, bijna 6 jaar geleden naar 26 december 2015 om precies te zijn. Na een lange vlucht landden we op het vliegveld van Sydney in Australie. Het 3de onderdeel van onze wereldreis stond op het punt van beginnen. Een jaar vol avonturen Down Under in Australie. En een avontuur werd het. Ondertussen niet meer dagelijks, maar toch zeker maandelijks komt het jaar in Australie weer eens ter sprake op wat voor manier dan ook. Lauter goede herinneringen hebben we er aan. Tijdens dat jaar zijn we er met vallen en opstaan achter gekomen (we moesten vreselijk wennen aan de Australiërs en hun taal) dat we steeds meer van dit land zijn gaan houden. De cultuur, de life style, het weer, het eten, de vrijheid, rust en ruimte, de mensen. Australie pastte ons steeds beter. Meer dan eens hebben we elkaar aangekeken of we hier niet moesten blijven voor langer dan een jaar! 1 keer kwam het zelfs tot een poging om langer te blijven toen Sonny in Darwin een sponsorship aangeboden kreeg. Helaas bleek dat toen zowel financieel als tijd technisch als bureaucratisch gezien onmogelijk. Onze reis ging verder. Australie lieten we achter ons. Maar de herinneringen, die bleven.

Nu vele jaren later, als Australie en de herinneringen die we er aan hebben weer eens bij ons naar boven komen, kruipt dat gevoel weer eens naar boven. Hoe zou het zijn om in Australië te wonen? Hoe zou het zijn geweest als we wel die sponsorship hadden gekregen? Hoe zou het voor nu voor Stein zijn om daar op te groeien? Vragen die mede door de corona crisis steeds nadrukkelijker op de voorgrond kwamen te staan en die vooral Sonny niet los konden laten. Bij wijze van grap hadden we het er al eens over gehad de afgelopen jaren, zullen we het proberen? Zullen we de stoute schoenen aantrekken en kijken naar onze mogelijkheden? We voegde nooit de daad bij het woord. Het bleef een terugkerende grap, want! We hebben het hier prima! We zijn gelukkig en hebben het goed voor elkaar. Tot afgelopen januari. Tijdens de Corona rellen die rond januari een hoogtepunt bereikte met de invoering van de avondklok vond Sonny het mooi geweest. Hij zocht naar mogelijkheden, naar hoe we deze plannen uit konden voeren en kwam uit bij een visum bureau dat gespecialiseerd is in de visum aanvragen voor emigratie naar Australie. Het sponsorship dat we probeerde te krijgen in 2016 was op niks uitgelopen dus nog 1 keer wilde Sonny de bevestiging krijgen dat het inderdaad onbegonnen werk is en dit plan voorgoed begraven kon worden!

Sonny vulde de visum check in en werd een paar dagen later geconfronteerd met een mailtje met een nogal positieve boodschap. Als de gegevens juist zijn ingevuld hebben we alle kans om een emigratie visum voor Australie te krijgen! Sonny was nu genoodzaakt dit aan Janneke mede te delen. Met haar handen in het haar vroeg ze zich af waar hij mee bezig was geweest, maar vooral waarom ik Australie niet los kan laten! Eindeloze gesprekken hebben we er over gevoerd! Waarom? Hoe? Wanneer? En wat als? En wat dan? Onze hoofden sloegen op hol. Hadden we al moeite Australie los te laten, is het nu ondertussen het moeilijkste wat er is! Wat moeten we met deze nieuwe informatie? We maken dus kans…en nu?

Een paar weken gingen er voorbij waarbij we uren, uren en uren erover gesproken hebben met elkaar. We besloten om stap voor stap te gaan kijken wat we moeten doen. Nogmaals hebben we het visum bureau om verder advies gevraagd. Halverwege maart hadden we een Skype afspraak met Hester. Zij is visum consulent voor visa4you en heeft ons tijdens een 2 uur durend gesprek meegenomen in hoe het visum traject zou gaan verlopen. Het gehele traject was ons nu volstrekt duidelijk, wat het zou kosten, hoe lang het zou duren, wat we er voor moeten doen etc, etc, etc. Het beantwoorde alleen niet de vraag wat we nu precies wilde. Waarom? Waarom onze familie achter laten? Waarom onze vrienden achterlaten? Waarom  ons werk achter laten waar we met zoveel plezier naar toe gaan elke dag? Waarom ons net nieuw gekochte huis achter ons laten waar we net een jaar in wonen? Waarom ons gelukkige leven achter laten? Waarom? Waarom? Waarom?

Onze hoofde tolden, vooral omdat nog bijna niemand wist waar we mee bezig waren en niet uitgebreid konden delen. Sonny had 3 collega’s op de hoogte gebracht en 2 vrienden, Janneke een paar vriendinnen, meer niet. Voor mensen zoals wij, die de mening en input van andere mensen zo ontzettend belangrijk vinden was het vreselijk moeilijk om er nog rationeel over na te denken. Eind april besloten we dan om als eerste een deel van Sonny’s familie in te lichten. Uiteraard werd dit niet positief ontvangen maar konden we er in ieder geval met meer mensen over praten. In de volgende weken stelden we steeds meer mensen op de hoogte van de ideeën die we hadden. Maar tot een beslissing kwamen we niet. Wat moeten we doen? Moeten we deze aanvraag starten? Moeten we het laten voor wat het is? We merkte dat we er niet uitkwamen en dat we meningen van lotgenoten nodig hadden. En toen kwam Hester om de hoek. Ze nodigde ons uit voor een webinar die het visum bureau had georganiseerd waarin nogmaals het traject zou worden uitgelegd maar waarbij ook een gastspreker aan het woord zou komen. De gastspreker bleek een gezin te zijn dat 4 jaar geleden is gemigreerd naar Australie. Dit was zo verhelderend! We stelde hen de vraag over het waarom. Waarom hebben jullie de keuze gemaakt? Het leek alsof we zelf het antwoord gaven. De situatie die het gezin schetste waar zij 6 jaar geleden in zaten is een kopie van die van ons. Een jong gezin, gelukkig, alles op de rit, dierbare vrienden en familie om hen heen. Maar toch knaagde Australie waar ze jaren geleden een reis doorheen hadden gemaakt door hun hoofd. Het liet ze niet  los. Wij waren al maanden opzoek naar een antwoord op de vraag waarom we dit wilde! We zochten in grote dingen, zijn we dan ongelukkig? Vinden we het Nederlandse klimaat verschrikkelijk? De mensen? Zijn er dingen die we willen ontvluchten? Nee was elke keer ons antwoord. Dus langzaam aan leek onze keuze af te stevenen op “we blijven gewoon in Nederland". Tot die webinar kwam en de gastsprekers hun verhaal deden. Alle kleine dingen waaraan ze zich in Nederland niet in konden vinden en hun herinneringen aan Australie bleken voldoende te zijn. Ze waren niet ongelukkig, ze waren niet opzoek naar iets beter, groters of meer. Ze wilde gewoon in Australie zijn. En dat is precies hoe wij er ook over denken.

Enkele dagen na de webinar hebben we dan ook de keuze gemaakt. We gaan dit doen! We gaan het avontuur aan! We willen over 10 jaar niet tegen elkaar zeggen "hadden we maar" Dus gaan we zoals we dat altijd al hebben gedaan onze dromen achterna om ze te verwezenlijken. “Live a life you will remember” zoals ons levensmotto luid!

Via deze blog houden we jullie de komende maanden op de hoogte houden van onze vorderingen en hoe het proces verder zal gaan verlopen!