Herfst zoals herfst bedoeld is!

Dit wordt denk ik de kortste blog tot nu toe. Sprakeloos....Wie van ongerepte natuur houdt, wilde dieren én historie is een dief van zichzelf niet ooit een bezoek te brengen aan de Blue Ridge Parkway. Het beste is de natuur nog te vergelijken door een mengelmoes te maken van de Veluwe, de limburgse heuvels, de Ardennen, de Oostenrijkse Alpen en het Zwarte Woud. Of zo iets. Eigenlijk is het nergens mee te vergelijken. Of het aan de herfst ligt, de overvloed aan zon, de zomerse temperaturen of de lengte van dit park weten we niet, misschien wel een combinatie hiervan, maar wat een belevenis. 

Nadat we de eerste dag niet verder kwamen dan 50mijl kwamen we de tweede dag niet verder dan 25mijl. Okee we moesten even van de route af omdat we 1 van de 7 wereldwonderen wilde zien, namelijk Natural Bridge, maar 25 was wel erg weinig. Maar wat een wonder was het! De Natural Bridge is letterlijk een brug waar een snelweg overheen loopt, zo door de natuur gevormd, erg indrukwekkend om te zien! De Natural Bridge is een plek geweest waar veel oorlog is gevoerd en die velen eigenaren heeft gekend, waaronder een indianenkamp. Het indianenkamp is naast de brug herbouwd en wordt nu beheerd door afstammelingen van indianen die ook les geven over de gebruiken van indianen. Na dit spektakel zijn we verder gereden naar Peaks of Otter. Hier werd echt duidelijk hoe mooi de herfst kan zijn. Wát een kleuren! Herfst zoals herfst bedoeld is. Waar in Nederland de blaadjes meteen van de bomen waaien bij de eerste de beste herfst storm kan je hier volop van alle kleuren genieten die er zijn. 

De volgende dag werden we wakker en dachten we, huh zijn de ramen nou zo beslagen dat we niet eens naar buiten kunnen kijken? Nou kunnen we aardig wat condens veroorzaken, maar zo erg dat we de naast gelegen bomen niet eens meer kunnen zien? De deuren gingen open maar nee, we zagen nog steeds niks. Eerst maar eens een ontbijt regelen en misschien dat de mist straks weg is. Helaas. De plannen om Sharp top te beklimmen gingen overboord en we hebben maar wat extra kilometers gereden. Via de Walmart, waar we alleen brood zouden halen maar met een winkelwagen aan boodschappen terugkwamen, zijn we naar Marby Mill gereden. Ook zo'n leuk stukje historie. Deze molen is gebouwd in de jaren 30 en laat perfect zien hoe primitief maar zelfvoorzienend mensen leefden in die tijd. De molen is gerestaureerd en nu hét middelpunt van de Blue Ridge Parkway. Als door een wonder trok de mist precies op dit punt weg en was het droog. Hoewel het vrijwel de gehele dag mistig is geweest was het zelfs vandaag prachtig. Het oogt allemaal wat luguber maar erg prachtig. 

De zon scheen prachtig in Fancy Gap de volgende ochtend. Vandaag konden we weer genieten van alle prachtige kleuren en geweldige uitzichten. Maar voordat we dit deden zijn we naar het Blue Ridge music centre geweest. Helaas geen muziek daar in de ochtend maar wel een mooie omgeving dus hup de wandelschoenen aan en lopen maar. Toen we terug kwamen was er wel een bandje aan het spelen op instrumenten die typisch zijn voor die omgeving. Zo kwamen we erachter dat de banjo zoals we die nu kennen een mix is van Ierse en Afrikaanse invloeden en instrumenten die verder ontwikkeld zijn op deze locatie. We vroegen ons vandaag af waarom het toch zo druk was. Waar we de eerste dagen meestal in ons eentje reden was het nu toch behoorlijk druk. Manhattan wil ik het nog niet noemen maar er waren veel mensen. Het bleek Columbus day te zijn, een nationale feestdag. Via de prachtige watervallen in Cumberland Knob en wederom de bizar mooie uitzichten in Doughton park zijn we verder gereden naar Boone waar we weer een camping hebben opgezocht.

Werkelijk stijf bevroren werden we wakker. Hoewel onze slaapzakken echt dik genoeg zijn, konden ze deze kou toch niet weerstaan. Aangezien Walmart, naast Google, je beste vriend is, hebben we de dichtstbijzijnde Walmart opgezocht en een deken gekocht. We hadden al gezien dat we langs 4 wandelparken zouden rijden in korte afstand vandaag. Dat wordt dus geen grote afstand. We begonnen in het Moses Cone Memorial Park, waar echt een práchtig huis stond midden tussen de rode, gele, groene, oranje en bruine bomen. Met opnieuw een prachtig uitzicht, zagen we een klein meertje beneden. We konden er naartoe rijden en zijn om het meer gelopen waarop we bovenaan het huis prachtig konden zien liggen. Verderop in het Julian Price park wederom een adembenemend, sorry het wordt eentonig maar er is gewoon geen ander woord om de uitzichten die wij hebben gezien op de Parkway te omschrijven, rondje gelopen. Ook in dit park een leuk meertje met een kleine dam. We zagen onszelf al gaan vanaf de dam, het leek net een glijbaan! Jammer dat de landing op de rotsen wat hard zou zijn geweest, maar anders.....derde bestemming was het Linville viaduct. Het ontbrekende stuk in de Parkway, en het bouwwerk wat verschillende prijzen heeft gewonnen vanwege zijn natuursparende constructie. Daar waar de Parkway in de jaren 30 al is aangelegd is dat viaduct pas in 1987 gereed gekomen. Als laatste zijn we naar de Linville watervallen gegaan waar we ook een camping hebben opgezocht. Tijdens de wandeling naar de watervallen kwamen we, nu pas, voor het eerst Nederlanders tegen. Leuk gekletst en opnieuw genoten van fantastische natuur!

Na deze dag met weinig kilometers zijn we de 1 na laatste dag op de Parkway via de Crabtree watervallen naar het hoogste punt van oost Amerika gereden. Mount Mitchel. Hoewel deze berg slechts 1937 meter telt was het uitzicht er niet minder om. De rest van de dag zijn we op en af gereden, hoge toppen en diepe dalen. Elke bocht is weer een verrassing! Wéér een mooi uitzicht, wéér mooier gekleurde bomen. Vandaag kwam dan ook het besef dat we al 600km na elke bocht weer verrast worden. Een onophoudelijke weg dwars de mooiste natuur heen. Een betere week hadden we niet kunnen kiezen. Begin van de Parkway was er nog veel groen te zien met hier en daar een gele en rode boom. Nu zijn het enkel de naaldbomen die nog groen zijn en beginnen sommige loofbomen hun blaadjes al te verliezen. Mooi om dit proces van zo dichtbij mee te maken. Het maakt je klein, en je beseft hoe mooi de natuur is. Onze eindbestemming van vandaag ligt bij Mt. Pisgah. Ver weg van alle beschaving, het dichtstbijzijnde dorpje ligt op ongeveer 20mijl. Maar wel een steengoed restaurant. Na een week op blikvoer en noodles te hebben geleefd (we hebben geen koelbox of koelkast in de auto) was de halve kip die Janneke had en de Rib Eye Steak XXL van Sonny een welkome verrassing. Morgen wachten de laatste 80km van de Parkway.

Bijna elke avond sluiten we af met een potje kaarten. Pesten. Nou en pesten was het vanavond. Met een meedogenloze en genadeloze vernedering van 10-1 werd Sonny met de grond gelijk gemaakt. Een gezellige avond en slapeloze nacht volgde. Net aan bijgekomen van de horor nederlaag van 10-1 begonnen we de laatste etappe op de Blue Ridge Parkway vol goede moed. Vandaag zou het hoogste punt volgen en een bezoek aan Waterrock Knob. Bovenaan het uitzicht punt van Waterrock Knob raakten we aan de praat met een man uit New Orleans waarvan we leuke tips hebben gekregen. Voor de lunch hadden we onze gasbrander meegenomen en wederom onze Noodles. Heerlijk geluncht bovenop deze berg met uitzicht over het prachtige dal. De uitzichten waren opnieuw de hele dag fantastisch. 

Nu de Parkway achter ons ligt zijn we doorgereden naar Murfy. Aldaar een leuke camping aan een beekje gevonden. We willen nu doorrijden naar Atlanta en daarna koers zetten richting Inverness, Florida. Daar moeten we de auto laten registreren. Vanaf daar gaan we verder via de zuidkust, naar New Orleans en Houston om vervolgens weer omhoog te gaan via Dallas, Nashville en Indinapolis. Tjah we houden van omslachtig doen:) Tot de volgende blog!! Oja, zo sprakenloos waren we nou ook weer niet gezien deze blog:)