Eenzaam op zee

Meer spektakel na het Panama kanaal was onmogelijk! Dachten we. Want toen kwamen we in Costa Rica, off all places. Een land waarvan we nooit hadden gedacht er ooit te komen. Bij elke bestemming krijgen we een lijst met activiteiten, georganiseerd door Princess. Bij deze haven hadden we al snel door dat het veel spectaculaire natuur moest hebben. We konden kiezen uit tours naar de jungle, zip-linen tussen de bomen of een uitstapje richting een vulkaan. Wij kozen vandaag voor de door Discovery aanbevolen dagtour naar de Poas Vulkaan. Een nog steeds actieve vulkaan op zo’n 3 uur rijden van de haven. Hoewel we met stralende zon vertrokken waren maakten de tourgids zich zichtbaar zorgen. In de wijde omtrek waren er overal wolken te zien en doordat de vulkaan op ruim 2500 meter hoogte ligt kon het zomaar zijn dat we de vulkaan gehuld is mist konden aanschouwen. Door de ligging van Costa Rica, dat maar iets groter is als Nederland tussen de Pacifische en atlantische oceaan is het makkelijk binnen enkele ogenblikken overspoeld te worden door wolken. Via een koffie plantage reden we dan omhoog richting de krater van de vulkaan. Bovenop scheen nog steeds de zon! We liepen stevig door voor het laatste stukje van de klim en kwamen een kwartiertje later aan bij de krater. Wit………alles was wit……..wat een enorme teleurstelling!! We bleven even staan in de hoop dat het open zou trekken, maar de teleurstelling werd steeds groter! SH*T!!! Je weet natuurlijk dat het weer niet altijd mee kan zitten, maar voor ons is deze vulkaan een once in a life time waar we een hoop geld voor hebben betaald! We konden de teleurstelling maar moeilijk verkroppen. Door de giftige gassen die deze vulkaan nog steeds uit stoot is het niet toegestaan om langer dan 20 minuten bij de krater te staan. En inderdaad, de lucht deed ons denken aan een gemiddelde straat in Nederland op 1 januari rond kwart over 12 snachts. De zwavel luchten kwamen ons tegemoet. Onze maximale tijd bij de krater zat er al bijna op toen op het allerlaatste moment de krater als door een wonder geheel opentrok! Wat een geluk!! Het was werkelijk prachtig om te zien! De krater was ongeveer 100 meter diep en zo’n 400 meter wijd! Behoorlijk indrukwekkend voor de vulkaan die 6 maanden geleden de laatste activiteit liet zien en in 1954 voor het laatst volledig is uitgebarsten. We moesten het er flink van nemen, want enkele minuten later trok de krater weer helemaal dicht. Het maakte ons niet meer uit, wij hadden onze foto’s! 

De Poas vulkaan is onderdeel van de Ring of Fire. Deze ring omvat het Andes gebergte in Zuid Amerika, Nieuw Zeeland, Japan, de Canadese Rocky mountains, de Rocky mountains in de USA en als middelpunt van al dit geweld ligt er nog Hawaii. Stuk voor stuk bevat deze ring of fire werkende vulkanen die zo nu en dan van zich laten horen. Deze bergketens ontstaan door de enorme krachten van de tectonische platen die tegen elkaar op botsen en elkaar omhoog drukken, waaruit weer de vulkanen ontstaan die hun lava en gassen uitspuwen door de ontstane druk. Al deze aardbevingen en vulkaanuitbarstingen zijn er de oorzaak van dat Costa Rica nog maar een kleine baby is. Hoewel al miljoenen jaren oud, valt het in het niets bij sommige gebieden in de wereld die al miljarden jaren oud zijn! Zonder twijfel zijn de Costaricanen trots op hun baby en de natuur die ze hebben. Dat blijkt wel uit de 27% van het totale landoppervlakte dat beschermd natuurgebied is. Duizenden soorten flora en fauna komen er voor. Op de terugweg naar de boot reden we urenlang door de bergketens, kleine dorpjes en prachtige uitzichten. Het was een heerlijke dag tussen de prachtige natuur van Costa Rica!

Normaal gesproken is het entertainment aan boord altijd fantastisch. De eerste 2 cruises waren die ronduit geweldig. Alleen deze cruise wil het nog niet echt vlotten met de entertainment. In het theater en de vista lounge worden elke avond verschillende optredens gegeven. Zowel vanuit Princess zelf met de zangers en dansers maar ook gast optredens van artiesten uit de hele wereld die dan 1 of 2 avonden een optreden verzorgen. Komedianten, zangers, muziekanten, goochelaars, mentalisten, buiksprekers, alles komt voorbij.  Tot nu hebben we slechts 3 keer de Princess cast kunnen zien! Op de andere boten waren we gewend dat ze elke 2 a 3 avonden een eigen optreden verzorgden en de andere avonden de gast artiesten ondersteunden met zang en dans. Iedereen keek altijd uit naar de zangers en dansers aangezien ze van ontzettend hoog niveau zijn. Maar de zangers en dansers genieten van een luizen leventje aan boord aangezien we ze ook nergens anders zien. Helaas, want ze hebben genoeg talent om stuk voor stuk hun eigen voorstelling te kunnen maken. De gastoptredens vallen tot nu toe erg tegen, en dat ligt niet alleen aan onze smaak. Sommige artiesten zijn gewoon ronduit slecht. Dit bereikte een dieptepunt met de Amerikaanse band RePercussion. Op papier een avond om naar uit te kijken maar in werkelijkheid het slechtste optreden ooit. Minstens 50 mensen vertrokken voortijdig de zaal en wij keken het met leden ogen aan! Het was gewoon slecht! Een ander woord konden we er niet van maken. Het bleek een ommekeer te zijn! Vanaf dit moment hebben we eigenlijk alleen nog maar goeie artiesten gezien, hoewel sommige onze smaak niet maken. 

Onze volgende haven was die van Manta in Equador. Weer zo’n land waar we nog wel eens zouden willen terugkeren. Niet zo zeer om de niet zo boeiende stad, maar wel om het uitzicht dat we hadden vanaf de stad ook letterlijk te bezoeken. Het Andes gebergte. Manta ligt aan de voet van deze bergketen en zag er erg aanlokkelijk uit. Helaas hadden we slechts 1 dag en zat er niks anders op dan het slechts het uitzicht te houden. Maar onze bucketlist is weer een stukje gegroeid! De dag in Manta was vooral heet! Heel erg heet. 32 graden heet. Niet voor het eerst werden we door de kapitein en zijn crew gewaarschuwd vooral in de toeristische gebieden te blijven. Buiten deze gebieden was het te gevaarlijk. We werden met een shuttle bus vanaf de boot naar het toeristische centrum gebracht waar buiten een goeie wifi verbinding eigenlijk niks anders te doen was. Nog geen jaar geleden heeft een enorme aardbeving de stad volledig vernield. Toen we met een taxi naar een nabij gelegen stadje reden konden we de enorme schade zien. Huizen waren ingestort, de wegen waren dramatisch en huizen die nog overeind stonden zaten vol scheuren en gaten. Er was duidelijk niet genoeg geld om alles binnen korte tijd te herstellen. Het dorpje waar we heen reden is bekend om de Panama hoed. Niet omdat hij in Panama gemaakt wordt maar omdat deze hoed verscheept werd via het Panama kanaal naar de rest van Zuid Amerika. De hoeden zijn van ongekende kwaliteit en worden met de hand gemaakt in 3 tot 12 maanden! Er volgde weer een dag op zee voor we in Lima aankwamen. Veiligheidswaarschuwingen namen ongekende hoogte met een heuse brief van de kapitein! We mochten ons absoluut niet buiten de toeristische gebieden begeven en moesten ons per taxi door de stad bewegen. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 zullen we maar zeggen! Voor Lima hadden we 2 dagen die uiteindelijk boven verwachting leuk werden! De eerste dag hebben we doorgebracht met mede cruisers Allan en Lynn uit Nieuw Zeeland. We zijn met een taxi naar Mirafloris gereden. Een wijk in Lima waar vele markten waren en aan de kust gelegen was. De markt was leuk om overheen te struinen maar vooral de kust was erg indrukwekkend met z’n hoge kliffen en mooie uitzichten. De tweede dag in Lima zijn we naar het oude centrum van de stad gegaan. Het plein in midden van deze historie was al prachtig om te zien. Het plein werd omringt door 2 oude kerken en het Parlement gebouw. Allen meer dan een bezoekje waard! We liepen door naar de San Fransisco kerk die even bizar als mooi was. Onder de kerk lagen de catacomben die open was voor publiek. De stoffelijke overschotten van mensen die honderden jaren geleden neergelegd waren zijn nooit vergaan, waardoor er nu tienduizenden skeletten lagen. Ontzettend bizar om te zien. Niks was bedekt, de skeletten met hun schedels en armen en benen nog duidelijk te zien, lagen daar gewoon te liggen. Het meest bizar was de 10 meter diepe put met een diameter van ongeveer 5 meter. De put was volledig gevuld met botten. Echte botten. Botten van mensen die hier honderden jaren geleden zijn begraven. Luguber genoeg waren als deze skeletten nog in formatie gelegd ook. Om bij te komen van deze vreemde rondleiding zijn we om de kerk heen gelopen en stonden we oog in oog met een ongelofelijk uitzicht. We stonden achter de kerk in een prachtig en net nieuw aangelegd park aan de oevers van de rivier naar de sloppenwijken te kijken. Letterlijk aan de andere kant van de rivier begonnen de sloppenwijken oplopend tegen de vulkaan die naast de stad lag. Rijkdom en armoede ligt ontzettend dicht naast elkaar. Via de winkelstraten van het historische centrum zijn we terug gegaan naar de boot en zat onze tijd in Zuid Amerika erop. Onze bucketlist is eerder groter geworden dan kleiner met deze reis door dit mooie continent. 

Ondertussen wordt het door steeds meer mensen aan boord bevestigd. Het gehalte aan snoppen, van die uit de hoogte gevallen mensen, dat soort mensen die denken dat de wereld om hun draait is enorm op deze boot. Ons beeld van de Australiërs was al niet zo best maar met de de enorme hoeveelheid walgelijke mensen aan boord van deze boot werd het er niet bepaald beter op. We hebben het al eerder gezegd, gelukkig zijn er ook heel erg veel leuke mensen!! Toen we op 1 van de zeedagen na het volleyballen met het team zaten te praten boden ze zelfs ons hun excuses aan. Als zijnde Australiërs schaamde ze zich kapot voor dit type mensen. Dit was zeker niet hoe Australiërs zijn hebben we vaak gehoord! Het toppunt van dit gedrag was tijdens het wegvaren uit Costa Rica. Het is een regel dat tussen zonsondergang en zonsopkomst het open deck aan de voorkant van de boot gesloten wordt wegens veiligheid. Het is te donker op dit punt van de boot waardoor de veiligheid niet gegarandeerd kan worden. Helaas viel de sailaway samen met de zonsondergang waardoor we niet op het voorste deck konden kijken. Vlak na zonsondergang kwamen de bewakers aangelopen om het deck te ontruimen en af te sluiten voor publiek. Er werd ons keurig gevraagd het deck te verlaten wat wij dan ook meteen deden. Order is order. Een andere passagier dacht daar anders over. Nadat de bewaker had gevraagd of het stel het deck wilden verlaten snauwde de man of het een order was. Ja zegt de bewaker. VAN WIE KOMT DAT ORDER??? Van de officieren op de brug meneer. VAN WIE KOMT DAT ORDER VRAAG IK JE!?!?!? En met zijn vinger wijzend richting de bewaker. Nogmaals van de officieren op de brug meneer. WAT IS JE NAAM? IK VRAAG JE VAN WIE DAT ORDER KOMT? KOMT HET VAN DE KAPITEIN? Ja zegt de bewaker, van de officieren en de kapitein. MOOI ZO! De beste man vertrok stampvoetend van het deck af en liep weg. Vooral Sonny kon totaal niet tegen deze onrechtvaardigheid en heeft de man aangesproken op zijn belachelijke gedrag. Een order is een order en als een bewaker je verteld een gebied te verlaten luister je ernaar! Dit is ongeveer het gemiddelde gedrag van de helft van alle passagiers. Ze denken dat ze boven de wet staan en doen alsof het personeel hun slaven zijn. Tenenkrommend om te zien. Zelfs de kapitein is al over de luidspreker gekomen om te vragen of iedereen normaal kon doen tegen zijn personeel. Dat we allemaal mensen zijn en elkaar moeten respecteren om wie we zijn. We zijn er allemaal om te genieten van deze cruise!

Savonds laat vertrokken we dan richting Tahiti. Een kleine eilanden groep midden in de Pacifische oceaan. Bijna 8000 Km verderop! Zelfs met een vliegtuig neemt dat zo’n 8 uur in beslag. Onze boot heeft er 9 dagen over gedaan. Negen dagen lang zagen we niks anders dan water. Letterlijk in de middle of nowhere. Maar toch ging het verassend snel voorbij. De crew deed er alles om iedereen zo goed mogelijk te vermaken. Zo waren er een heuse olympische spelen! Elke dag 1 onderdeel waar punten konden worden verzameld. Dag 1 stond in het teken van Basketbal, gevolgd door golf op dag 2, bowlen op dag 3, en voetbal, tafeltennis, darts, hindernis golf en nogmaals basketbal op de dagen erna, Als grand finale was er water pong. Nog nooit van gehoord……Door een vliegende start van Janneke met 3 overwinningen in de eerste 4 dagen heeft ze met vallen en opstaan de leiding weten te behouden. Na de 8ste dag was er uiteindelijk een gedeelde eerste plaats met Harold. De finale moest dus doorslag geven wie er ging winnen. Buiten de Olympische spelen om was er opnieuw een deckparty! Dit keer ter ere van St. Patricks day. Alles en iedereen was in het groen gehuld om dit Ierse volksfeest mee te vieren! Een paar dagen later was het weer feestvieren geblazen. Om 2 redenen! Sonny had met een tafelvoetbal toernooi de 3de fles champagne gewonnen, en savonds bij het het rock&roll feest wonnen we een heuse twist competitie! Champagne fles nummer 4 staat heerlijk koud te worden in de koelkast!

Op de tweede dag na Lima was er weer een veiligheidsoefening. Wettelijk verplicht en duidelijk niet iets waar crew en passagiers naar uit kijken. Wij besloten om het serieus aan te pakken en ons volledig aan de regels te houden. Dat betekend, trek warme kleding aan met reddingsvest en loop rustig naar je aangegeven verzamelpunt. We hadden onze muts, handschoenen en vest aangetrokken en liepen met ons reddingsvest onder ons arm naar beneden waar het verzamelpunt is bij een noodgeval. We werden nogal raar aangekeken dat we het zo serieus namen, wat eigenlijk wel heel vreemd is. Waarom neemt niemand zo’n oefening serieus? Waarom worden we raar aangekeken als we ons aan de voorschriften houden? Aangekomen in de verzamelplek worden vervolgens alle maatregelen en regels doorgenomen die gevolgd dienen te worden in geval van nood. Er zijn passagiers die hun veiligheid blijkbaar niet interessant genoeg vinden en komen bepakt en bezakt met puzzelboekjes, iPads en leesboeken binnengelopen om eens heerlijk een half uurtje te ontspannen. Andere passagiers vinden een veiligheidsoefening de uitgelezen kans om eens een middagdutje te houden. Wij luisterden aandachtig verder en dachten er eens kritisch over na. De oefening zoals die nu gehouden werd slaat eigenlijk nergens op. Wat oefen je nou in feite als je op een afgesproken tijd dat al dagen van te voren wordt aangekondigd een ‘noodgeval oefening houdt’? We hebben er de dagen erna geprobeerd over te praten met diverse crewleden maar allemaal stopten ze het onderwerp in de doofpot. Niemand wil er graag over praten, net alsof ze zelf ook wel weten dat het weinig nut heeft wat ze doen tijdens een oefening. Laten we hopen dat het nooit tot een echt noodgeval komt! We vragen ons ernstig af hoe je bijna 3000 paniekerige bejaarden, waarvan een groot gedeelte niet eens fatsoenlijk kan lopen, binnen een half uur in een reddingsboot zou moeten krijgen in geval van nood. 

Tijdens de dagelijkse middagspeech van de kapitein, traditioneel om 12 uur smiddags werden we na 23 dagen Norovirus leed eindelijk bevrijd. Er was niemand meer aan boord met dit zeer besmettelijke virus! Langzaam maar zeker werden de extreme maatregelen versoepeld en werd de sfeer duidelijk relaxter. Het personeel liet zich weer meer zien en er was weer meer gelegenheid voor leuke gesprekken en grappen en grollen met het personeel. Ook kregen we dagelijks leuke feitjes te horen. Zo vaarden we boven de bekende Finding Nemo super snelle schildpadden snelweg onderweg naar Sydney! Hij bestaat dus echt!! Die snelle stroom water die rondcirkelt in de oceaan. Maar ook dat er in de Pacifische oceaan ongeveer 27.000 eilanden zitten! Het exacte nummer is onbekend, maar de bekendste eilanden die hiervan onderdeel zijn, zijn onder andere Japan, Indonesië, Nieuw Zeeland en Hawaii. Een ander schrikbarend nummer was die van de vervuiling. Ook hiervan is het exacte nummer onbekend, maar er wordt geschat dat er ongeveer 100 Miljoen Kg plastic afval in de Pacifische oceaan drijft! 80% hiervan wordt gedumpt vanaf het land. De overige 20% komt vanaf de schepen. Een ongekend en schandalige hoeveelheid vervuiling! De kapitein beweerde dat ‘zij’ nooit vast afval in de oceaan dumpen. (Wel vloeibaar afval????)We zullen hem moeten geloven op wat hij ons verteld. Op de 1 na laatste zeedag, was het schip ergens tegen aan gevaren met een geweldige knal! De boot was ontploft! Het was wachten op de alarmbellen, het sein om te evacueren. Dat was tenminste wat we te horen hadden gekregen bij het ontbijt van onze medepassagiers. Tot de middagspeech van de kapitein vroegen we ons af waarom. De bliksem was ingeslagen op slechts een paar honderd meter van de boot! Het had een gigantische knal met een enorme lichtflits veroorzaakt waar iedereen rond 3 uur snachts van wakker was geworden. Op ons na dan. Dankzij onze binnenhut hebben we niks meegekregen van ‘de ondergang’ van onze boot. Later op de dag gingen we nog eens rustig op herhaling. Bijna….Tijdens ons dagelijkse potje water volleybal pakten de gitzwarte wolken zich samen boven ons. Het duurde niet lang voor de wind begon aan te trekken, de golven hoger werden en de regen met bakken uit de lucht kwam. We zagen het allemaal van een afstandje…De kapitein stuurde de boot behendig om de storm heen waardoor we slechts de staart meepakten. Jammer maar het helaas. Het had best leuk kunnen worden!

De laatste van de 9 dagen voordat we eindelijk weer ‘land in zicht’ zouden hebben stond volledig in het teken van de Olympische spelen. De 22 mannen en vrouwen die zich de 8 voorgaande dagen in het zweet hebben gewerkt en met elkaar de strijd aan zijn gegaan. Bloed, zweet en tranen! Er waren vele hoogte en dieptepunten, verassende overwinningen, tegenvallende resultaten, er was emotie, de spanningen liepen soms hoog op. Maar het waren 9 leuke en gezellige dagen! Om 2 uur smiddags barste de strijd dan echt los! We hadden ons verzameld op het zwembad deck. Honderden toeschouwers stonden ons aan te staren. Allemaal gekomen om een stukje topsport bij te wonen, om de sfeer te proeven die sport wedstrijden zo mooi maken. De spanning droop er van af! Kon Janneke haar zenuwen in bedwang houden? Of werd het haar te veel en ging Harold er na een geweldige eindsprint met de overwinningstroffee vandoor? Konden de nummers 2 en 3 in het klassement nog enige vorm van betekenis spelen? Kwam er een verassende winnaar? Het zou allemaal bekend worden in dat ene half uurtje. Fabian de Mexicaanse Zwitser was al 8 dagen lang een prima scheidsrechter en had het speelveld gereed gemaakt. Waterpong bleek gespeeld te worden op een tafeltennis tafel met als doel om de tafeltennisballetjes in een beker met water te krijgen. In willekeurige volgorde werd iedereen opgeroepen voor zijn beurt. Van de 2 koplopers was Janneke als eerste aan de beurt en scoorde 2 uit 5 ballen. De fotografen hadden zich ondertussen verzameld om niks te hoeven missen. Er gingen een aantal beurten voorbij, waaronder die van Sonny. Hij miste alle 5 de ballen waardoor zijn 3de plaats in het klassement in rook op ging en hij uiteindelijk met een 4de plaats genoegen moest nemen. Als 1 na laatste was dan eindelijk Harold aan de beurt. Wat zou hij doen? Hij moest er minstens 3 scoren om Olympisch kampioen te worden. Hij naam plaats en pakten zijn 5 ballen. De spanning was om te snijden! Honderden ogen waren op hem gericht! Z’n eerste worp……Mis! Opluchting en gejuich aan de ene kant van de tafel, teleurstelling aan de andere kant. De tweede worp…..Mis!!! Wederom gejuich en teleurstelling namen bezit van het zwembad deck. De druk op de schouders van Harold waren tot ongekende hoogte gestegen. Hij nam een momentje om zich tot het uiterste concentreren, nam weer plaats en richte zich op voor de 3de en meest cruciale worp tot nu toe. Z’n arm ging omhoog en met een gerichte zwaai lied hij het balletje los in de richting van de bekers…..stuiter…….stuiter…….stuiter…..mis!!!!!! Het balletje kaatst af op de rand van de beker!!!! Een oorverdovend geluid van teleurstelling en blijdschap woede over het zwembad deck! Iedereen brulde JANNEKE!!! JANNEKE!!! JANNEKE!!!!! Ze werd zelfs door de bartenders op hun schouders genomen! De laatste 2 worpen miste Harold ook waardoor Janneke zich tot Olympisch Kampioen van de Sea Princess 2017 Circle South America cruise mag noemen!!!! Met de tranen in haar ogen van blijdschap nam ze na het Wilhelmus de goede mediale in ontvangst!! Wat een prestatie!!

En toen werden we wakker! Ja Janneke is Olympisch kampioen geworden en heeft onze vijfde fles champagne gewonnen, maar helaas niet in dezelfde ambiance. Er waren geen fotografen, geen honderden belangstellende, geen spanning en sensatie, geen bloed zweet en tranen. Nee, maar leuk was het wel! Het maakten de 9 zeedagen weer net even leuker! 

Voor nu alleen nog maar,,,,

LAND IN ZICHT!!!!!!!!