Tekst en uitleg

Ik geloof dat we wat uit hebben te leggen……We zijn ineens thuis…….We zouden in Nieuw Zeeland zijn……Maar we zijn in Nederland……Hoe, wat en waarom?? Luister en huiver!!

Dankzij 2 bruiloften en een aantal diploma uitreikingen hebben we vorig jaar juni al besloten dat we op 15 april 2017 weer voet op Nederlandse grond zouden zetten. Totaal niet volgens plan, maar door een aantal van deze gebeurtenissen die kort op elkaar plaats zouden vinden hebben we besloten toch naar huis te komen. Laten we bij het begin beginnen. Sonny’s nichtje, Hanne, gaat 22 april met haar toekomstige man Marten trouwen. Hoewel we echt naar de mogelijkheden hebben gekeken hebben we toentertijd besloten niet terug te komen naar Nederland voor 1 bruiloft. We hadden simpelweg de financiele middelen niet. Vorig jaar mei kwam daar dan het bericht dat ook Sonny’s tante, Monique gaat trouwen met haar toekomstige man Chris. Hoewel de datum nog niet vast stond kregen wij de berichten dat de grote dag in juni of juli 2017 gepland stond. We hebben ze toen verteld dat we ook voor hun bruiloft niet speciaal terug zouden komen. De teleurstelling bij beide koppels was zo groot dat er naar serieuze oplossingen is gekeken. Vliegtickets zouden eventueel betaald worden en Monique en Chris wilden zelfs hun bruiloft met een jaar uitstellen zodat we er dan wel bij zijn! Vanaf dat moment zijn we eens serieus gaan kijken naar de mogelijkheden. We kwamen er achter dat onze beide broertjes en aanhang hun diploma zouden krijgen. Okee, nu wordt het echt interessant. We hebben op dat moment contact opgenomen met Monique en Chris en hebben hun verteld dat als ze in 2017 zouden gaan trouwen en niet hun bruiloft uit zouden stellen naar 2018, we zeker aanwezig zullen zijn bij de bruiloft!

In juni 2016 hebben we dan onze vliegtickets gekocht van ons eerste salaris dat we in Darwin verdiend hadden. Aangezien Sonny’s moeder toegang heeft tot onze Nederlandse rekening zou het natuurlijk erg verdacht zijn als daar ineens een grote afschrijving richting China Airlines tussen zou zitten. Dus moesten we wachten tot onze Australische rekening toereikend genoeg was om 2 vliegtickets te kopen naar Nederland. Nadat de vliegtickets besteld waren hebben we de enige mensen die het al die tijd geweten hebben blij gemaakt met onze aanwezigheid op hun bruitloft! Nog 10 maanden was het aftellen, maar het belangrijkste, het geheim zien te houden voor de rest van de wereld. Dat ging verbazingwekkend goed! Naar ons weten hebben we het aan niemand door laten schemeren en is het tot het moment dat we thuis kwamen een geheim geweest dat we thuis zouden komen. Tot zo ver het gemakkelijke gedeelte. 

Het werd pas echt lastig toen de ouders van Sonny langs kwamen in Australië. We waren er ondertussen zo aan gewend dat we het aan iedereen konden vertellen behalve aan het thuisfront, dat we er honderduit over vertelde met iedereen. Het was in een maand tijd natuurlijk onvermijdelijk dat we het over de bruiloften en diplomeringen zouden hebben. Laten we het zo zeggen, we hebben heel wat woorden en soms zelfs hele zinnen moeten inslikken op het allerlaatste moment! Het is toch een stuk makkelijker om alles geheim te houden voor de mensen thuis als je die alleen maar via watsapp spreekt! Voor zover wij weten zijn we er uiteindelijk in geslaagd en hebben we niks laten doorschemeren. 

Het geheim houden van onze thuiskomst is 1, maar het geheim houden van onze nieuwe reisplannen was zo mogelijk nog lastiger. Als de mensen thuis in Nederland ons vroegen naar de reisplannen die we hadden konden we niks anders dan een onlogische route opsommen. Dat niemand hier ooit vraagtekens bij heeft gezet is ons een raadsel. Ook dit is uiteindelijk gelukt! De onverwachte thuiskomst losten voor ons ook wat problemen op. Onze rijbewijzen lopen af en Janneke’s paspoort loopt af. Toch allemaal dingen die net even wat makkelijker aan te vragen zijn als je gewoon in Nederland bent. Qua reizen losten zich ook een aantal problemen op. We hebben altijd gezegd dat we willen eindigen met de transmongolië express, de treinrit tussen Peking en Moskou. De visumaanvragen voor deze landen zijn op de legale manier erg moeilijk voor elkaar te krijgen als je niet in Nederland bent. Nu met onze thuiskomst kunnen we deze rustig aanvragen zodat we in september kunnen genieten van deze treinreis als we onze wereldreis weer voortzetten. 

Nu we waren geslaagd in het geheimhouden van onze thuiskomst was het tijd om te bedenken hoe we iedereen gaan verassen. Monique en Chris zouden ons vanzelfsprekend ophalen van het vliegveld aangezien zei de enige waren die wisten dat we terugkwamen! Maar hoe zouden we Hanne en Marten verassen dat we toch bij hun bruiloft aanwezig zullen zijn! We besloten 1 van de vriendinnen van Hanne in te schakelen. Sabrina was onze redder in nood! Met haar, wisten nu dus 3 mensen dat we thuis zouden komen. Op 16 april, eerste paasdag, heeft zij een lunch geregeld met de hele familie! Het hele gezin van Hanne was hierbij aanwezig, waarbij Sabrina ons heeft aangekondigd! Met ons hart bonkend in onze keel liepen we naar het adres! Helaas stond tante Elma in de keuken waardoor ze ons al zag, maar toen Hanne het door had sprong ze ons schreeuwend in de armen. HOE KAN DIT NOU??????  De rest van de middag was iedereen in opperbeste stemming door ons verassingsbezoek!!

Natuurlijk waren zij niet de enige die we verast hebben! We werden zaterdag om 8 uur smorgen opgehaald door (tante) Monique en Chris. We zijn met hun naar huis gereden waar we even een heerlijke douche hebben genomen en verast werden met een broodje kroket en een frikandel speciaal. Wat hebben we dat gemist! Met volle buiken reden we dan richting Barsingerhorn om de ouders van Janneke te verassen. Totaal perplex stonden ze! Na Barsingerhorn was het tijd om naar Julianadorp te rijden waar we Sonny’s ouders en vrienden zouden verassen. Toen later ook Sonny’s broer en zijn vriendin thuis kwamen was het feest compleet. Op dag 2 van onze thuiskomst zijn we weer naar Barsingerhorn gereden om Jannekes zus ook te verassen. Het bruidspaar was hierna aan de beurt waarna we verder zijn gereden naar Ter Aar, Beverwijk en Alkmaar voor vrienden van Janneke. Als laatste waren dan de oom en tante van Janneke in Opperdoes aan de beurt. Het was een lange dag. Tweede paasdag hadden we nog 1 verassings bezoekje, Mr en Mrs Black! Na dit bezoek kon alles dan op Facebook en wist iedereen dat we echt thuis zijn!

Ondertussen zijn we al weer 4 dagen thuis, en wat is het heerlijk om weer in Nederland te zijn! We zijn echt weer thuis! De glimlach rond onze mond is niet weg te slaan. Als extra cadeautje staan alle bollenvelden ook nog in bloei! Wat is Nederland toch een prachtig land, ons thuis!

We zijn terug naar huis gekomen met een open vertrek datum! Het eerste idee was om direct na de bruiloft van Monique en Chris weer te vertrekken en alleen ‘vakantie’ te houden in Nederland. Maar doordat de banen in Nieuw Zeeland niet voor het oprapen liggen en de lonen ontzettend laag liggen hebben we besloten langer in Nederland te blijven en te gaan werken! Ons plan is nu dus ook om te gaan werken vanaf onze thuiskomst tot ongeveer eind augustus. Even 4 maanden keihard werken in onze vakgebieden tegen goeie betaling! Voor Sonny bleek het ontzettend gemakkelijk te zijn. In Januari besloot hij het Westfries Gasthuis te mailen met de vraag of hij weer kon werken voor 4 maanden. Met enorm enthousiasme werd zijn mail ontvangen en kan hij per 1 mei weer aan de slag als verpleegkundige. Janneke gaat de komende dagen al haar contacten langs met de vraag of ze ergens aan de slag kan voor de korte tijd die we thuis zijn. 

Onze plannen zien er met al deze verassende wendingen als volgt uit. Het eerste weekend van september is het plan weer op pad te gaan voor het tweede gedeelte van onze wereldreis. We vertrekken dan per vliegtuig richting Moskou om daar de trein op te stappen voor een 15-daagse treinreis naar Peking. We zullen daar een paar dagen verblijven om onder andere de grote muur te bezoeken. Vanuit Peking vliegen we dan weer naar Christchurch, Nieuw Zeeland voor onze 3 maanden lange fietstocht door het land. Eind december zullen we dan aankomen in Auckland waar we 30 december de Diamand Princess opstappen voor een 12-daagse cruise naar Sydney. Vanuit Sydney vliegen we dan naar, CANADA!!!!!! Want…. we hebben beide onze working-holliday visum voor dit prachtige land! De precieze invulling van ons jaar in Canada hebben we nog niet, maar het wordt een jaar met veel en heel hard werken! Als het jaar in Canada voorbij is vertrekken we naar de USA om onze vrienden daar te bezoeken. Onze vrienden bezoeken houden niet op totdat we ook Isabel en Javier in Mexico hebben opgezocht en Federico in Colombia. Vanuit Colombia vliegen we terug naar de USA om vanuit Fort Lauderdale onze laatste stap voor een serieus leven te maken. Een cruise terug naar Kopenhagen. De plek waar het in september 2015 begon. Maar,,,,we hebben ons nog nooit echt aan een planning gehouden, dus alles is onder voorbehoud! We hebben dan een reis van 4 jaar achter de rug waarbij al onze dromen zin uitgekomen en we een rugzak vol ervaringen hebben om te kunnen beginnen aan ons huisje, boompje, beestje leven ergens in Nederland! Want hoewel niemand dat lijkt te willen geloven, is Nederland nog steeds thuis!!!