Zwitserland

Onze 2de week alweer van deze vakantie heeft zich afgespeeld in Zwitserland. Randa om precies te zijn. Een piep klein dorpje met ongeveer 445 inwoners maar dat desalniettemin al sinds 1305 op de kaart staat. Wij hadden daar ons 2de vakantie weekje gepland vanwege de omgeving. De nabijheid van de wereld beroemde “Toblerone” berg de Matterhorn was misschien wel de grootste doorslaggevende factor! Toen we eens goed op de kaart keken schrokken we echter wel een beetje. Vanuit Oostenrijk is het volgens de navigatie ruim 8 uur rijden! Dat hadden we misschien niet helemaal goed gepland. Het maakte dat we smorgens om 7 uur al in de auto zaten. Met het rijgedrag van vele in het achterhoofd hadden we al bedacht dat zelfs die 8 uur waarschijnlijk niet voldoende zou zijn. Bepakt en bezakt vertrokken we even over 7, onderweg naar ons nieuwe verblijf. Op een bijna dood ervaring na, waarbij een tegenligger op een onoverzichtelijke bergweg een vrachtwagen probeerde in te halen, verliep alles voorspoedig. Gelukkig was de weg net breed genoeg waardoor we konden uitwijken en kunnen we het navertellen! We waren van plan een lunchpauze te houden in Lichtenstein, waar we dwars door heen moesten. Echter was het gehele land gehuld in een deken van mist. Veel mist is daar overigens niet voor nodig aangezien Lichtenstein zelfs kleiner is dan bijvoorbeeld Alkmaar. Door deze mist zijn wij door gereden en hebben we uiteindelijk langs de snelweg wat te eten gehaald! Dat we ondertussen in Zwitserland waren beland werd meteen duidelijk toen we bij de kassa 26 euro konden afrekenen voor een 2 kopjes koffie met 2 puntjes gebak! Krankzinnige bedragen als je het ons vraagt, maargoed, dat weet je als je in Zwitserland bent. Ondertussen zagen wij op de navigatie dat we nog slechts 200km te rijden hadden maar dat daar wel 4 uur voor gerekend werd! Het bleek inderdaad snel gedaan te zijn met de snelweg waarover we reden en die plaatsmaakte voor lokale bergweggetjes! Niet minder dan 3 bergpassen moesten we passeren! Op en neer, op en neer, op en neer! De ene na de andere chicane met langzaam rijdend verkeer voor je! Dat was de eerste 50km prima vol te houden door de bijbehorende prachtige uitzichten, de 2de 50km werd het al minder leuk, de 3de 50km werd het ronduit vervelend, de laatste 50km ging gepaard met witte knokkels op het stuur en nauwelijks de ergernis nog de baas kunnen zijn. Nadat we nog een kleine stop hadden gemaakt om wat boodschappen in te slaan hebben we de laatste kilometers ook met moeite volbracht. Degene die tussen alle ergernissen door sliep was Stein. Hij heeft zich 8 uur lang voorbeeldig gedragen op de achterbank en verzamelde al zijn speelgoed dat beschikbaar was om zich heen om de reis net wat aangenamer te maken. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door een vriendelijke gepensioneerde man. Wat hij ons probeerde te vertellen is ons een volstrekt raadsel. We dachten altijd dat ze in verschillende gebieden bepaalde talen zouden spreken in Zwitserland. Aan de verkeersborden te zien bevonden wij ons in het Duits talige gebied. Dat moeten we kunnen volgen, dachten we nog! Maar wat we bij het tankstation en supermarkt ook al hadden gehoord bleek nog maar weer eens bevestigd te worden. Ze spreken hier Duits, Frans en Italiaans door elkaar wat vervolgens ook nog gehusseld, geprakt, gemalen en gedraaid wordt en dan dáár hun eigen invulling aan geven. Het levert een taal op die met geen mogelijkheid te volgen is. Hoe dan ook, met handen en voeten kom je een heel eind, dus de man nam ons mee naar ons appartement. We stapten een tijdcapsule binnen voor een tijdreis naar eind jaren 60 / begin jaren 70. Alles, het interieur, de keuken en badkamer, de vloer, de muren en zelf het beddengoed en service, alles ziet er uit alsof de tijd heeft stil gestaan. Schoon en netjes was het in ieder geval wel! Toen de vriendelijke man tijdens de rondleiding het rolluik opendeed en we het uitzicht zagen waren we in 1 klap alles vergeten! WoW!! Uitzicht op verschillende 4.000 meter hoge bergen, watervallen en heel veel sneeuw! Dit wordt een topweek!

Na een week vonden we het tijd om het eens een dagje rustig aan te doen. Dat betekend natuurlijk niet dat we tot 10 uur op bed liggen om vervolgens een brunch achtig ontbijt naar binnen te schuiven. Nee dat betekend nog steeds om 7 uur wakker worden omdat Stein het de hoogste vind, maar wel dat we daarna rustig aan opstarten. Voordat we het ochtend ritueel goed en wel achter de rug hadden was het evengoed tegen 11en en hebben we nog een kleine wandeling in het dorpje gemaakt. Via een informatie punt en de lokale koffie boer waren we voor de lunch alweer terug in het huisje en konden we met de benen omhoog terwijl Stein heerlijk lag te slapen. Dat ritueel waren we van plan de rest van de dag vol te houden, maar Stein is een jongetje dat als die wakker is, een oneindige energie voorraad heeft en dat er om vraagt getemd te worden. Gelukkig bezit dit appartement over een aflopende tuin waardoor hij van Janneke de eerste les “hoe rol ik van een berg af” kreeg. Hij kreeg direct de slappe kreeg bij bij het zien van z’n moeder die van de berg afrolt! Schaterlachend van plezier stond hij bovenop het heuveltje! Dat plezier werd nog eens vertienvoudigd toen het zijn eigen beurt was. 1 keer van de berg afrollen was natuurlijk niet genoeg! Nee, dit moest minstens 20 keer herhaald worden dat hij duidelijk kenbaar maakt door zijn vingertje in de lucht te steken! Tot etenstijd werd dit tafereel herhaald en schoven er 2 uitgeputte mensen bij Sonny aan tafel voor een verdiende warme maaltijd!

Op dag 2 in Zwitserland besloten we het plaatselijke hoogtepunt te bewandelen. De “Charles Kuonen Hängebrücke” kon rekenen op ons bezoekje. Deze in 2017 geopende hangbrug is speciaal gemaakt voor wandelaars en overspant maar liefst 494 meter op een hoogte van ruim 85 meter! Hiermee is het de grootste hangbrug ter wereld voor voetgangers. Enige nadeel, er moesten ruim 700 hoogtemeters worden overwonnen! We besloten daarom vroeg in de ochtend te vertrekken. Om 8 uur al stonden we klaar en verlieten we bepakt en bezakt ons appartement met Stein wederom bij Janneke op de rug in zijn ondertussen vertrouwde draagzak. Wie denkt dat het zielig is, of dat Stein op 1 of andere manier oncomfortabel is om alle dagen in deze draagzak vervoerd te worden heeft het volledig bij het verkeerde eind. Van de eerste tot de laatste seconden lacht, zwaait, vliegt, kletst, beweegt en zingt hij of z’n leven er van af hangt. Het is een genot om naar te kijken en te luisteren! Na een klein uur klimmen bereikte we ons zelf verzonnen rustplek. We hadden een werkelijk prachtig uitzicht over de vallei en de wit besneeuwde bergtoppen om ons heen. Na wat krachtvoer en broodnodig drinken vervolgden we onze weg richting de hangbrug. Nogmaals een klein uur klimmen over de prachtigste bergpaadjes bracht ons dan eindelijk de hangbrug! Iets wat 500 meter lang is klinkt al als iets onvoorstelbaars groot maar is uiteindelijk maar een moeilijk voor te stellen getal. Bij het zien van die daadwerkelijke 500 meter die een opgedroogde gletsjer overspant op ruim 85 meter hoogte is ronduit spectaculair. Alle 3 spuwde we de ene na de andere OOOOOOOWWWWSSSS en AAAAAASSSS uit! Verschillende foto’s en selfies werden geschoten voor we begonnen aan de 500 meter naar de andere kant van de gletsjer. We werden hierbij vergezeld door verschillende 4000 meter hoge bergen die ons prachtige uitzichten gaven. Het was onze langzaamste 500 meter ooit, maar van elke stap wilde we genieten van de uitzichten die we hadden en daarin zijn we dan ook glansrijk geslaagd! Aan de overkant van de brug genoten we nogmaals van het uitzicht onder het genot van wat knabbels en babbels. We slingerde onze tassen weer om waarbij de gewichtsverdeling wellicht wat vergroeid was. Al het eten en drinken bereikte de bodem in Sonny’s tas en dus steeds lichter werd, terwijl al dit eten en drinken in Stein z’n maag was verdwenen en dus veel zwaarder was geworden. Trots als ze is wilden ze zelfs na aandringen van Sonny, Stein niet uit handen geven. Na ruim 2 uur diezelfde 700 hoogtemeters afdalen bereikte we moe maar zeer voldaan ons huisje waar we ons trakteerde op een lekkere lunch en Stein genoot van zijn middagslaapje. In de middag besloten we ons zelf af te koelen in een nabij gelegen meertje. Janneke moest de inspanning van de ochtend helaas bekopen met een migraine aanval waardoor ze minder van dit uitje genoot dan de andere 2 gezinsleden. Het was een jammerlijk einde van een evengoed zeer geslaagde dag!

De dichtstbijzijnde supermarkt bevind zich op ruim 30km rijden waardoor dit wel enige planning vereist. We besloten dit te combineren met ons uitje naar de Aletschgletsjer. Zo gezegd zo gedaan. Na het ontbijt zijn we vertrokken in de richting van Fiesch. Ze hadden Sonny 100 keer kunnen vertellen dat de weg waar we nu op reden exact dezelfde weg is waarover we op zaterdag richting Randa waren gereden. Het onderstreept de ergernis maar weer eens die zich in onze auto heeft afgespeeld. Vandaag was alles anders. Het was prachtig weer en we genoten alle 3 van de uitzichten die we hadden. Na ruim 3 kwartier rijden bereikte we de voet van de kabelbaan die ons naar de gletsjer zou brengen. Een krankzinnig dure aangelegenheid, maar daar ontkom je simpelweg niet aan in Zwitserland. De voet van de kabelbaan bevond zich op 1049 meter en zou ons in minder dan een kwartier naar 2869 Meter hoogte. Het viel ons hierbij op dat hoe hoger we kwamen, hoe stiller Stein werd en dat is raar want stil zijn is niks voor Stein. Bovenop het Eggishorn Berg station was het lijden en last. In de 3 kwartier bovenop deze berg heeft Stein net zo veel gehuild als tijdens de hele vakantie tot nu toe. Eten en drinken hielp niets en zelfs in zijn geliefde draagzak liet hij duidelijk merken niet comfortabel te zijn. We hebben in sneltreinvaart alles bekeken en hebben afgezien van een wandeling die we wilde maken naar de top van de nog iets hoger gelegen Eggishorn. Wat we wel konden zien waren maar liefst 3 gletsjers, de Grosse Aletschfirn, de Jungfraufirn en de Ewigsschneefeld die samen komen in de Konkordiaplatz en de Grosser Aletschgletscher vormt die superlatieven te kort komt! Het is met een ijsdikte van 900 meter de dikste gletsjer van de alpen, met 22.6km de langste gletsjer van de alpen, en met ongeveer 96km2 is het grootste gletsjer van de Alpen. Deze Gletsjer bevat zoveel water dat het elke persoon ter wereld de benodigde 2 liter per dag kan geven voor ruim 2 jaar! Het werd ons duidelijk dat deze gletsjer een grote meneer is in de gletsjer wereld! Nadat we kortstondig hebben genoten van dit gletsjer geweld en de informatie tot ons hadden genomen besloten we vooral Stein weer mee naar beneden te nemen. Op het middelstation op 2212 meter was het al een wereld verschil, meneer kreeg weer energie, maakte weer geluid en werd alweer helemaal wild bij het zien van een glijbaan! De hoogte had duidelijk ook uitwerking op zijn darmen waardoor we genoodzaakt waren in de kabelbaan zijn poepbroek te verschonen, het is weer eens wat anders! Beneden in het dal op 1049 meter hoogte was hij weer helemaal de oude! Of het nou de grote hoogte was of de snelle stijging van ruim 1800 meter in 15 minuten zullen we nooit weten. Feit is dat Stein het niet naar zijn zin had en we een vroegtijdig eind hebben gemaakt aan onze excursie naar de Aletsch gletsjer! Via de supermarkt zijn we terug gereden naar het huisje en zijn we smiddags weer naar hetzelfde meertje gelopen als gister. Met veel plezier zaten vader en zoon aan de rand van het meertje het ene na het andere steentje in het water te gooien. Het plezier spatte er van af bij beide, dat natuurlijk ook bij Janneke een grote glimlach op haar mond toverde. Het diner dat volgde ging over in bedtijd voor Stein en in een spelletjes avond voor ons met wat hapjes en drankjes.

In het midden van de week lazen we op het nieuws dat er een Nederlandse alpine klimmer is overleden terwijl hij een berg in Zwitserland aan het beklimmen was. Nieuwsgierig als we waren zochten we op waar de bewuste berg zich dan wel niet bevond. Het bleek een berg te zijn die we vanuit ons huisje kunnen zien. Raar idee, dat zo’n ervaren alpinist door een simpele misstap zijn dood tegemoet valt op een steenworp afstand van ons huisje. We knoopten de voorzichtigheid tussen onze oren toen wij op gingen voor de “5 seeënweg”. Het was zaak om hiervoor in Zermatt te geraken, iets wat nog lastiger bleek dan gedacht. Zermatt is namelijk een auto vrij dorpje aan de voet van de Matterhorn. Ondanks dat Randa zó klein is dat het nauwelijks op de kaart staat beschikt het alsnog over een trein station waardoor we gelukkig met de trein konden. Bij het kopen van het trein kaartje dat in de plaatselijke VVV moest gebeuren vroegen we ook meteen of we naar de Klein Matterhorn mochten. De vriendelijke mevrouw achter de balie liet ons echter niet eens uitpraten bij het zien van Stein. NEE! Was resoluut haar antwoord. De Klein Matterhorn is een uitzicht platform op ruim 3800 meter en door de ijle lucht veel te gevaarlijk voor de kleintjes van die leeftijd sprak ze ons streng toe! Met onze ervaring van gister op 2900 meter was het wellicht een verstandige keuze het inderdaad niet te doen al konden we een klein baal momentje toch niet onderdrukken! Na deze donderpreek stonden we een kleine 20 minuten later alsnog in Zermatt waar we voor het eerst deze week uitzicht hadden op de beroemde Matterhorn! Onze reis zat er hiermee nog niet op, het volgende deel ging met een andere trein en kabelbaan naar onze bestemming van vandaag, Blauherd, een bergstation op 2571 meter hoogte! We konden met een helder blauwe hemel de Matterhorn aanschouwen! Deze karakteristieke berg van 4471 meter hoogte is beroemd en berucht. Beroemd vanwege zijn vorm waaraan de lekkere chocolade “Toblerone” zijn vorm heeft te danken, berucht vanwege de moeilijkheid om hem te beklimmen! Het was voor ons meer dan genoeg reden om uitgebreid te genieten van het uitzicht van een heerlijk bakkie koffie! De volgens het boekje 2.5 durende wandeling die volgde ging via 5 meertjes. De Stellisee, Grindjisee, Grünsee, Mossjisee en Leisee. Allemaal prachtig, allemaal met mooi uitzicht, sommige van helder bergwater, sommige van troebel gletsjer water, sommige natuurlijk ontstaan, sommige door behulp van de mens! Het was een werkelijk schitterende dag. Zelfs toen we de Matterhorn en zijn omgeving voor de 136ste keer op de foto hadden gezet verveelde het nog niet. Aangekomen bij de Leisee, waar een prachtige speeltuin was aangelegd voor jong en oud, en voorzien was van heerlijke loungestoelen besloten we toch om direct weer met de kabelbaan af te dalen naar Zermatt. Het was ondertussen ver voorbij Stein z’n bedtijd. Toen de deuren echter sloten van de kabelbaan sloegen de stoppen door bij Stein. Een niet eerder vertoonde paniek aanval van onze kleine vriend. Hij kroop zowat in ons en huilde tranen met tuiten! Het duurde zeker 10 minuten voor hij weer gekalmeerd was en hij weer veranderde in onze goedlachse dondersteen! Terug in het huisje was hij direct vertrokken en hebben we ons smiddags toen hij na een heerlijke middagslaap weer was bijgekomen van de ochtend, vermaakt bij het meertje! Het was weer een gedenkwaardige dag!

Gedenkwaardig werd het de volgende dag zeker! Zoals iedereen ondertussen weet proberen wij al een tijdje ons visum te bemachtigen voor ons emigratie plan naar Australië. Donderdag ochtend werden we met een zeer belangrijk mailtje wakker! Vanaf 1 juli al is het nieuwe visum jaar ingegaan en wachten wij met spanning af wat komen gaat. Voor 1 juli hadden we tegen beter weten in al een eerste poging gedaan maar wisten we eigenlijk al dat het op niets zou uitdraaien. Ook na 1 juli zag het er alles behalve rooskleurig uit voor ons. Verschillende provincies hadden al aangegeven dat we sowieso geen kans zouden maken op een visum. Tot deze donderdag ochtend! Zowel de provincies Victoria als Tasmania hebben hun visum programma geopend en voor beide komen we in aanmerking! Voor Victoria, de provincie waarin Melbourne zich bevind staan we zelfs hoog op de prioriteiten lijst vanwege Jannekes beroep. We hebben meteen contact gehad met het visumbureau zodat zij alles verder konden regelen voor ons! Wat er nu gaat gebeuren is voor iedereen een raadsel. Een termijn is ook niet aan te geven, dus voor alle partijen is het 1 grote verassing!

Het was het begin van een absolute top dag! We zouden vandaag met de Gornergratbahn omhoog gaan naar het observatorium Gornergrat op 3089 meter hoogte. Deze spoorlijn werd gebouwd in 1898 dankzij een paar ontwerpers met wat loszittende steekjes. De 9km lange spoorlijn klimt maarliefst 1469 meter naar de top van de Gornergrat op 3089 meter. Doodlopend, nergens heen, alleen de top van een berg als bestemming. Toerisme was er nauwelijks in 1898 dus waarom zoiets gebouwd werd is ons een volstrekt raadsel. Wij stapten in ieder geval met enigszins klamme handjes in de trein. We zouden nu nog iets hoger gaan als de dag dat Stein zich niet lekker voelde van de hoogte. Waarom dan nu weer deze hoogte opzoeken? De trein doet er simpelweg veel langer over dan de kabelbaan, en het te overbruggen hoogteverschil was vele malen kleiner! Ongeveer 40 minuten later stonden we op de top van het 1 na hoogste trein station van Europa. Er was een uitwijkplatform gerealiseerd op in totaal 3100 meter wat ons een ongelofelijk uitzicht gaf op maar liefst 20 bergtoppen van 4000 meter of hoger, waaronder de hoogste berg van Zwitserland, de Dufourspitze met 4638 meter hoog, maar ook een fenomenaal uitzicht op de Matterhorn! Van al deze “vierduizenders” kwamen geweldige ijsmassa’s naar beneden zetten die ongelofelijk mooie gletsjers vormen. Nu we al een paar dagen in Zwitserland vertoeven zijn we meer en meer verbaasd over de nieuwsberichten dat de gletsjers en bergtoppen negatieve records neerzetten. Er zou nog nooit zo weinig sneeuw en ijs te zien zijn geweest. Het strookt niet helemaal met de enorme gletsjers en besneeuwde bergtoppen die wij zien, maargoed, wat Sonny en Janneke vinden zal de wetenschappelijke wereld worst zijn gokken we zo. Door de langzame stijging naar deze hoogte was het met Stein een stuk beter gesteld dan een paar dagen geleden, maar merkte we nog steeds aan hem dat hij niet in aller beste doen was. We besloten daarom het bezoek op deze hoogte tot een minimum te beperken en met de eerste trein weer naar beneden te gaan. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij Rotenboden. Een klein stationnetje op loop afstand van een wereldberoemde plek. Niet zozeer om de plek zelf, maar wel om de foto’s die je kan maken van de Matterhorn. Google “Matterhorn” en een grote kans dat je foto’s vind die op deze plek gemaakt zijn. Mits vrij van rimpelingen, kan je de Matterhorn in een prachtige weerspiegeling zien! En dat was precies het probleem. Een ontzettend egoïstische toerist besloten voor vele honderden mensen hun uitzicht én foto moment te verpesten door een duik te nemen in het water en voor minstens 20 minuten het meer te voorzien van vreselijke rimpelingen. De uiteraard enorm toeristische plek gevuld met zeker 100 mensen kon wachten, want iedereen wil deze plek fotograferen. Zo dus ook Sonny, die na lang wachten de 378ste foto van de Matterhorn schoot, maar wel mét mooie weerspiegeling! Verder naar beneden stapte we nog uit bij Riffelberg. Een plek waar we de “Walliser Schwartznasenshaf” zouden moeten kunnen vinden. Een schaap met zwarte neus die alleen op deze specifieke plek voor komt. Een kudde van slechts 120 schapen is hier aan het grazen en wordt vooral gebruikt voor de wol. Geluk bij een ongeluk waren ze letterlijk naast het perron te vinden waardoor dit bezoekje ook weer afgevinkt kon worden. De Matterhorn stond ondertussen al 413 keer op de foto dus het werd tijd om verder af te dalen en terug te gaan naar het huisje waar Stein zijn welverdiende middagslaapje genoot! De middag en vroege avond hebben we besteed in het dorpje Zermatt om wat te shoppen en rond te lopen. Stein genoot, wij genoten, en voor we het wisten lagen we alwéér moe maar voldaan in bed.

Op alweer onze laatste volledige dag in Zwitserland konden we eindelijk even rustig aan doen. Dat betekend alsnog vroeg wakker door wekker Stein, maar we konden nog wel even rustig in bed liggen met z’n drieën voor we begonnen aan ons ochtendritueel. Tegen 10en kwamen we op gang en liepen we rustig richting het station van Randa voor de trein richting Zermatt. Via ongeveer 2.5 km wandelen zouden we aankomen bij de Gornergorge. Bij het verlaten van het dorpje zou nog een bank te vinden zijn waar we het benodigde toegangsgeld konden pinnen. Helaas voor ons werd de bank verbouwd en ontbraken de pin automaten. Dat vertrouwen toch nog bestaat in deze wereld bleek wel toen we navraag deden in een nabij gelegen winkeltje. De Mw achter de toonbank hoorde ons aan en vond het bezwaarlijk als we helemaal terug moesten lopen naar het station om daar alsnog te pinnen. Ze opende de kassa en gaf ons het geld onder de voorwaarde dat we het smiddags wel terug moesten brengen! Verbaasd verlieten we de winkel met het benodigde geld in ons hand en keken we elkaar alleen maar vragend aan. Vlak voor het begin van de Gorge kwamen we een restaurantje tegen dat we onmogelijk links konden laten liggen. Deze volledig onbekende plek was zó rustig, omringt door naaldbomen, groene weide’s en authentieke houten huisjes waardoor de Matterhorn nóg mooier uitkwam dan op de drukke toeristische bekende plekken. Er was een mooie speeltuin aanwezig voor Stein en heerlijke koffie voor ons! Na dit idyllische halve uurtje besloten we toch te gaan beginnen aan de Gornergorge. Hoewel het maar een lengte had van 200 meter was het er prachtig! Via houten bruggetjes, trappen en ladders daalden we af tot ongeveer 50 meter “onder de grond” waar het water met snelheden tot 200km/h onder ons voorbij raasden. Elk foto moment namen we ter harte waarbij we met gebrek aan licht toch de mooiste foto’s en filmpjes probeerde te nemen. Stein al dansend in de draagzak bij Janneke, maakte er weer een dolle boel van. Al snel kwam het einde van de Gorge naderbij en liepen we nagenietend terug naar het station voor de trein naar Randa. Na de lunch en toen Stein op bed lag is Janneke terug gegaan naar Zermatt om het geld terug te brengen naar de desbetreffende winkel terwijl Sonny alle spullen begon in te pakken. Janneke terug, Sonny alles ingepakt en Stein heerlijk geslapen. Nog 1 keer naar het meertje waar we bijna alle dagen vertoefd hebben in de middag en onze tijd in Zwitserland zat er alweer op! Stein genoot nog 1 keer van het steentjes gooien terwijl Janneke een poging deed eindelijk eens haar boek uit te lezen en Sonny een poging deed er voor te zorgen dat Stein geen nat pak zou halen met zijn wilde kapriolen. Missie geslaagd! Het was weer een mooie dag vandaag.

Zaterdag ochtend was het tijd om de auto weer vol te laden en onze volgende bestemming op te zoeken! Volgeladen reden we nog naar 1 bestemming. Mattmarkersee stond nog op ons verlanglijstje. Een Stuwmeer op ruim 2200 meter hoogte. De plannen van dit stuwmeer gaan terug naar 1910. De middelen waren toen helaas nog niet voorhanden waardoor de realisatie van dit project werd voltooid in 1965. Tegenwoordig brengt het gletsjer water in dit meer een nauwelijks de bevatten hoeveelheid stroom op van bijna 200.000MH. Vele tienduizenden huishouden worden hiermee voorzien van stroom! Het was echter niet het mooie uitzicht of de imponerende cijfers van dit record brekende stuwmeer, het was ons kleine mannetje die dit keer in het middelpunt stond van deze ochtend! 13 Augustus 2020, 19.52u zag hij voor het eerst het levenslicht. In de 2 jaar die hij vandaag geworden is heeft hij zich ontwikkeld tot een goedlachse, ondernemende allemansvriend. Wat hebben wij het met hem getroffen! Het is zo’n gemakkelijk en vrolijk jochie, echt ons maatje! Hij is al lang niet meer de baby van 2 jaar geleden maar wel een echte peuter die zijn eigen willetje aan het ontwikkelen is en langzaam maar zeker zijn eigen wereld ontdekt. Hij lijkt alles wel leuk te vinden, is altijd in voor een lolletje, en geniet van alle aandacht die hij deze weken van ons krijgt! Gelukkig neemt de peuterspeelzaal een deel van die aandacht over na de vakantie, waar hij dan voor het eerst naar toe zal gaan! Het betekend voor ons dat we een stuk van zijn gezelligheid thuis moeten missen, maar zoals Art rooijakkers ooit zei; opvoeden is een continu proces van afscheid nemen.

Tot volgende week!