Oostenrijk

Naoorlogs. Niet dat we het meegemaakt hebben, maar zal dit ongeveer het gevoel geweest zijn? Het gevoel dat alles weer kan en mag? En dus ook weer ongegeneerd op vakantie kunnen! “Post” corona nemen wij het er in ieder geval flink van. Maar waar naar toe te gaan? Keuze stress! Gaan we voor een verre vakantie? Vakantie in eigen land? Ter land? Ter zee? Of in de lucht? Zo’n beetje alles kwam voorbij, want ja het mag weer! Uiteindelijk hebben we gekozen voor een roadtrip door de alpen. Te beginnen in zuid Duitsland, en door naar Oostenrijk, Lichtenstein, Zwitserland en Frankrijk. Al met al zou ons dat 3 weken in beslag nemen. Tot dat we bedachten dat we misschien iets meer rekening moeten houden met onze vrolijke 1 jarige vriend. De slaapkop heeft zijn middag slaapje nog meer dan nodig, dus besloten we om het toch iets anders aan te gaan pakken. We verdeelden de vakantie op in 3 weken. De eerste week verblijven we in Wald Im Pinzgau in Oostenrijk. Na een week vertrekken we naar Randa in Zwitserland, en de laatste week zijn we te vinden in Passy, Frankrijk.

De +/- 14 uren auto rijden die we voor de wielen hadden bezorgde ons wel wat hoofdbrekens. Wat zou met het oog op Stein nou het beste tijdstip zijn om te vertrekken? We besloten Zaterdag ochtend in alle vroegte om half 2 te vertrekken. De auto hadden we de avond ervoor al ingepakt inclusief een verschrikkelijk burgerlijke dakkoffer, dus om half 2 werd Stein van zijn bed gelicht in de hoop dat hij in de auto meteen weer in slaap zou vallen. Mislukt. Het overhevelen ging prima, het slapen daarentegen….Vervelend was hij niet, hij zat heerlijk naar buiten te kijken, naar alle lichtjes en het donker dat aan hem voorbij raasden. Na een tijdje viel hij dan toch in slaap tot halverwege de ochtend de benzine meter op nul stond en we de tank, maar ook onze maagen van wat nieuwe brandstof moesten voorzien. Wie wel eens een tankstation langs de snelweg bezocht heeft zal erkennen dat het nou niet bepaald de meeste uitnodigende plekken zijn om te bezoeken. Degene waar wij nu waren beland daarentegen…Verschillende restaurants, een speeltuin, lounge, zelfs een hotel, alles was hier aanwezig. Stein kon uitgebreid zijn benen even strekken in de speeltuin, na ruim 5 uur vast gebonden te hebben gezeten in zijn kinderstoel, en wij konden ons volgieten met cafeïne. Na ruim een uur vertrokken we verder en kwamen we rond een uur of 3 aan op onze eindbestemming. Vooral de laatste 2 uur waren een ware beproeving geweest met de ene na de andere file, en een kind op de achterbank die liet blijken er wel eens klaar mee te zijn. Niet wetende dat de beproeving pas op het punt van beginnen stond. We stonden in de stromende regen, met een schreeuwend kind voor een dichte deur! Want, ons huisje dat we geboekt hadden was zonder dat wij het wisten geannuleerd door de eigenaar. Opgelicht, dachten we als eerst! Er stonden verschillende nummers op het boekingsformulier waarbij we uiteindelijk de dochter van de eigenaresse te spreken kregen en ons vertelde dat er gister een modder stroom door het dorp is geraasd. De appartementen konden dus onmogelijk verhuurd worden. Tijdens het bellen verscheen toen uiteindelijk ook de eigenaresse. Ze was zichtbaar aangedaan en voelde vreselijk met ons mee! Ze zag de ernst van situatie in en begon te bellen met verschillende hotels, appartement, lodges en collega verhuurders. Iedereen in haar kennissenkring kon rekenen op een telefoontje van haar! Net zo veel mensen lieten natuurlijk meteen weten geen plek te hebben midden in het hoog seizoen. 1 appartement in de wijde omgeving had uiteindelijk wél een plek voor ons! Eind goed al goed! Ze nam ons mee naar de nieuwe locatie waar we hartelijk werden ontvangen door de eigenaresse van een werkelijk fantastische appartement op een net zo fantastische plek. Wij konden ons geluk niet op want we hadden een dak boven ons hoofd en Stein was door het dolle heen want die was na 16 uur eindelijk bevrijd van de auto gordels.

Na een avondje chillen met wat welverdiende alcoholische versnaperingen begon dan toch eindelijk de vakantie. De Krimml Wasservallen kon als eerste rekenen op ons bezoekje. Op slechts een steenworp afstand van ons huisje stapten we uit aan de voet van de waterval. Met een valhoogte van in totaal 380 meter de hoogste waterval van Europa! Na deze korte autorit werd Stein in de draagzak gehesen en bij Janneke op de schouders gegooid. Wie dacht in alle rust van de waterval te genieten kwam bedrogen uit. In pure extase was de sinds kort 1 na jongste Agema bij het zien van de waterval! Neefje Miko heeft de Agema stamboom vlak voor de vakantie een nieuw hoofdstuk gegeven. Terug naar de orde van de dag, kwamen we uit bij het eerste uitkijkpunt waar we een perfect uitzicht hadden op het laatste deel van de waterval waarbij het water ongeveer 140 meter naar beneden stort. Doordat het een wat winderige dag was stoof het water alle kanten op en waren we dus binnen de kortste keren drijfnat. De wandelroute langs de waterval gaat al slalommend stijl omhoog en brengt je via 11 uitkijkpunten op de top van de waterval 380 meter hoger! Buiten adem en met brandende kuiten kwamen we dan toch boven uit op deze adembenemend mooie waterval! Even op adem komen, even genieten van het uitzicht en Stein even zijn benen later strekken. Meneer was in opperbeste stemming en menig mede toerist werd dan ook getrakteerd op een high five, schater lag of zwaai! Halverwege de weg naar beneden trakteerde wij ons zelf met een welverdiende bak koffie inclusief prachtig uitzicht over het dal voor we ons via de verschillende uitkijkpunten naar beneden stortten! Durval Stein kon het niet snel en niet gek genoeg dus binnen de kortste keren stonden we weer aan de voet van de waterval en reden we terug naar het huisje voor Stein z’n welverdiende middag slaapje. Dat hij nog vermoeid was van de reis bleek wel nadat hij na 3.5 slaap eindelijk eens wakker besloot te worden. Zijn Duracel XXXXXXXL super plus plus plus plus batterijen waren voldoende opgeladen bleek wel uit de hoeveelheid energie die hij ten toon stelde. We besloten deze energie te temmen door een kleine wandeling in de omgeving te maken naar een watervalletje. Stein blij, wij blij, dat is hoe het werkt en precies hoe het ging van en naar de waterval! Een Oostenrijker die met een gigantisch fluit achtig instrument in lederhose over de Oostenrijkse groene heuvels galmt maakte het plaatje helemaal af. Stein bekeek het al dartelend door de weide met plezier aan. Een betere eerste dag hadden we ons niet kunnen wensen!

We houden van actieve vakanties, dus stond op de 2de dag een bezoekje aan de Wildkogel Arena op het programma. De kabelbaan was op loop afstand van ons huisje en bracht ons in een kleine 15 minuten naar een hoogte van 2091 meter. Het was de eerste keer in een kabelbaan voor Stein. Dat kon natuurlijk 2 kanten op gaan. Hoogstwaarschijnlijk de euforische vrolijke kant, maar wie weet zet hij het toch op een brullen, dus kozen we bewust een bakje voor ons zelf te nemen. Het werd bijna als vanzelfsprekend de euforische kant en hij was dan ook niet te houden. Schaterlachend van plezier vloog Stein alle kanten op in het bakje. Op de top was hij direct in de wolken met de enorme speeltuin “Wolkenstein” en was niet weg te slaan bij de glijbanen, springkussens, schommels en klimtoestellen. Hoewel we vanaf dit bergstation prachtige uitzichten hadden over het Salzachtal en verschillende bergtoppen, wilde we toch ook nog wat zien van de Wildkogel Arena. We hadden een klein meertje gezien op de kaart waar we besloten naar toe te lopen. We begonnen met de route die ook naar de “Steinkogel” zou leiden maar wat voor ons vandaag net even een stap te ver was. De uitzichten waren verbluffend, de grazende koeien werden vrolijk begroet door Stein z’n geloei en ongeveer een half uurtje later hadden we het meertje al bereikt. Een koekje voor Stein, wat te drinken voor ons en simpel ook gewoon even genieten van de rust en de vergezichten. We namen dezelfde route terug en bereikte zo weer het Bergstation waar onze vrolijke vriend meteen de speeltoestellen opzocht. Ons bezoekje aan de Wildkogel Arena zat er hiermee op en 15 minuten later stonden we alweer 1200 meter lager in het dal. Lunchtijd en bedtijd volgde elkaar snel op. Voor ons tijd om even met de benen languit in de tuin te liggen met een goed boek en wat te knagen. Smiddags ging het relaxen door toen Stein besloten had dat hij genoeg had geslapen. Van de eigenaar van het appartement hadden we vernomen dat er in het dorpje een piep klein zwemmeertje te vinden was waar we met een korte wandeling terecht kwamen. Meneer kon even zijn gang gaan en bedacht al aarzelend dat het toch ook wel lekker was in het water! De terug weg was er 1 voor de plakboeken. “Ik ben bijna 2 en zeg zo veel als ik kan nee”. Stein was niet van plan te lopen, en wij waren niet van plan hem te tillen. Z’n gebrul galmt nog na in de bergen. Ondertussen liepen wij langzaam vooruit, keken af en toe achter om en moesten onze lachen inhouden. “Aanstellen” kreeg ondertussen een nieuwe dimensie dankzij Stein. Schreeuwend, huilen, hoesten en zelfs met kokhals geluiden probeerde hij zijn te krijgen. Dat lukte uiteraard niet, maar nadat we hem bij het huisje uitgebreid complimenteerde dat hij toch dat hele stuk zelf had gelopen had kon er weer een lach van af en was alles weer goed. En zo kwam deze gedenkwaardige 2de dag alweer tot een einde en lagen we er allemaal toch wel vroeg in!

Dag 3, de helft van onze Oostenrijkse week, werd een echt familie dagje. Ons tante Monique en ome Chris genieten net als wij van een welverdiende vakantie in de Oostenrijkse Alpen. Reden genoeg om ergens halverwege af te spreken en er een, in ons geval, gezellige ochtend van de maken. Plaats van bestemming; de Achensee op een kleine 5 kwartier rijden, normaal gesproken….Waar de vooral Duitse mede weggebruikers hun rijbewijs vandaan halen is ons een volstrekt raadsel. Groen en geel ergerden vooral Sonny zich hier aan. Janneke op haar beurt ergerde zich weer groen en geel aan het feit dat Sonny zich nauwelijks nog kon beheersen in de auto. In slakkengang over de bergwegen rijden..Het maakte dat we in totaal een ruime anderhalf uur onderweg waren naar de Achensee. Het mocht de pret niet drukken want het was stralend weer. Vanuit de achensee wordt jaarlijks zo’n 96MW elektriciteit per jaar opgewekt door de stuwdam! Daarmee worden ruim 20.000 huishoudens van energie voorzien. Het bijna 10 kilometer lange meer wordt omringt door prachtige bergen en een heerlijk vlak wandelpad dat we wel konden gebruiken na 2 dagen kuiten pijnigen. Voor Stein moet het een walhalla zijn geweest! Na dagen van vastgebonden zitten in de auto en achterop bij Janneke in de draagzak kon hij zich eindelijk vrijuit bewegen! En dat ging natuurlijk niet onopgemerkt. Waar hij de energie vandaan haalt is ons een raadsel, en ook zijn humeur is opper opper opper best deze week! Hij kletst de oren van ons kop, en lijkt elke dag wel weer nieuwe woordjes te leren waarbij tante Monique met verve de articulatie op zich neemt! Het woordje aaaaaaaaPPP zal hij nooit meer verkeerd uitspreken. Na een klein uurtje wandelen langs het meer waarbij de vergezichten uitgebreid op de foto werden gezet belanden we bij een koffie tentje dat helaas geen koffie verkocht. Maar hé, er was een speeltuin dus in ieder geval 1 van de aanwezige was blij! Na even heerlijk bijkletsen vertrokken we voor de terugweg. Dezelfde vergezichten werden nogmaals op de foto gezet, want de zon stond nu toch echt anders…Diezelfde zon deed sowieso zijn best, want ondanks dat we over een vlakke weg liepen gutste het zweet van ons af. Bij aankomst van het vertrekpunt werden onze magen gevuld met heerlijke Oostenrijkse “wursten” die we ons heerlijk deden smaken. Stein wist niet hoe snel hij de speeltuin in moest rennen toen hij zijn Frankfurter achter de kiezen had terwijl Sonny het ruime sop verkoos. Vastberaden liep hij gehuld in zwembroek naar het meer. Wie Sonny een beetje kent weet dat hij een held op sokken is als het gaat om “koud” water. Teen voor teen, centimeter voor centimeter is 99 van de 100 keer de manier waarop hij zwembaden of meertjes in duikt. Dit keer stond de stijger vol mensen die hem al verbaasd aankeken? Weet je het zeker? Leken ze te zeggen..Sonny wilde zich niet laten kennen en liep achteloos het ijs en ijs koude water in. Met stokkende ademhaling dreef hij daar in een meer gevuld met gletcher water. Sonny uit het water krijgen was een koud kunstje, maar Stein uit de speeltuin…Nee, nee, nee, nee. De hele Achensee weet nu ook wat zijn favoriete woordje is! In de auto gaf hij zich al snel over en heeft bijna de volledige anderhalf uur durende terug weg geslapen! Smiddags verbleven we lekker in de tuin van het appartement, genoten van de zonnestralen én het watergevecht dat uiteraard door Stein gewonnen werd! Zo werd een ontzettend leuke en gezellige dag in stijl afgesloten!

Stilzitten op een strand bedje is niks voor ons dus dat doen we dan ook op onze eigen manier, en dat betekend stilzitten in de auto. De Großglockner Hochalpenstraße stond op het menu vandaag. Een 47 kilometer lange alpen weg die op 3 augustus 1935 werd geopend en lijd naar de Keizer Frans Joseph Hohe met uitzicht op het dak van Oostenrijk. Deze hoogste berg meet 3798 meter. De Pasterze gletsjer die ontspringt vanuit de Grossglockner groep is de grootste gletsjer van Oostenrijk en trekt bijna een miljoen toeristen per jaar! Op de stralende dag met strak blauwe heldere luchten was het dan ook geen verassing dat we bepaald niet de enige waren! Onze dag begon hoe dan ook in het plaatsje Ferleiten waar we zonder toegang te betalen ons zelf entree verschaften tot de Alpenstraße. Bij ons “2de” appartement hadden we een toeristen kaart gekregen waarbij we gratis gebruik konden maken van verschillende toeristische attractie waaronder dus deze Alpenstraße. Al vanaf het startpunt kwamen we niet verder dan oooeens en aaaaas uit te brengen. Geholpen door de strak blauwe hemel was het uitzicht, waar je ook keek, fenomenaal! Langs de gehele route waren er verschillende uitkijk punten al dan niet met kleine wandelingen. We hadden er een paar uitgekozen, liepen dwars door grazende koeien, op een kleine bergtop waar wonderwel zelf een parkeerplaats gerealiseerd was, liepen over het hoogste punt van de auto route en bereikte na nog vele oooeees en aaaaas de Keizer Frans Joseph Hohe waar we ongelofelijk maar waar pas voor het eerst een blik hadden op de Grosglockner en de Pasterze. We namen er uitgebreid de tijd voor een heerlijke lunch en maakte hierna een kleine wandeling over de “Keizer Stein panorama route” om de gletsjer en bergen vanuit zoveel mogelijk hoeken en gaten te bekijken! Wat een prachtige dag hebben we hier voor uitgekozen! Op de terug deden we het nog eens dunnetjes over en genoten we met volle teugen. Terug in het dal was de temperatuur ondertussen opgelopen tot een zinderende 32 graden, wat wij meer dan genoeg reden vonden de rest van de dag in het zwembad te vertoeven. Voor ons en Stein een welkome afsluiting van deze ongelofelijk vette dag!!

Een volgend uitje was spontaan gepland toen we er de borden van tegenkwamen onderweg naar de Großglockner Hochalpenstraße. De Weissee! Een stuwmeer op 2311 meter hoogte en die wordt gevoed door de Ödenwinkelkees gletsjer en via 2 kabelbanen te bereiken was. Dat dit een stuk minder toeristisch is bleek wel uit het smalle, soms zelfs gevaarlijke bergweggetje dat ons naar de plek van bestemming bracht. Onze verbazing was dan ook groot dat we “vast” kwamen te zitten achter een enorme bus en verschillende vrachtwagens waarbij we regelmatig minuten lang stil stonden omdat tegemoetkomend verkeer moest passeren. Sowieso was het een ochtend met vallen en opstaan. Halverwege de route kwam Sonny er bij een tussenstop, om een mooi uitzicht op de foto te zetten, achter dat hij de batterij van de camera vergeten was nadat deze ’s nachts had opgeladen. Gister had de SD kaart van de GoPro het al begeven waardoor we dus zonder camera op pad waren gegaan. Geluk bij ongeluk was er bijna op loop afstand een Mediamarkt te vinden. De juiste batterij hadden ze niet, maar een nieuwe sd kaart gelukkig wel waardoor we in ieder geval de GoPro konden gebruiken. Nadat we eindelijk aangekomen waren op de plek van bestemming zaten we met een Zweeds stel in de kabelbaan die ons vertelde dat zij in de bus zaten met een buschauffeur die hier voor het eerst omhoog was gereden. We begrepen meteen waarom het zo lang had geduurd! Boven aangekomen werden we getrakteerd op een helder blauwe hemel waardoor het stuwmeer, de gletsjer en verschillende rotsachtige bergen toch net even mooier uitkwamen. Bovenop was er een panorama route uitgestippeld die een klein uur zou duren. Werkelijk prachtig! Diepe afgronden, hogen bergen, gletsjers, meertjes, deze kleine wandeling had alles in zich! We genoten uitgebreid van de uitzichten waardoor dit iets langer in beslag nam dan gepland. Terug bij de kabelbaan konden we kiezen. Of nu teruggaan met de kabelbaan, of naar beneden lopen. We kozen gelukkig voor het 2de. Het eerste deel was leuk, het tweede deel was ongelofelijk vet! Misschien met een kind van 1 op de rug van Janneke net wat té gevaarlijk met alle steile afgronden en loszittende rotsen om ons heen, maar wat was dit mooi! Misschien wel 1 van de mooiste wandelingen die we ooit gedaan hebben! Het landschap, het weer, de paadjes waar over we moesten lopen! Bij het mittelstation hebben we ons getrakteerd op een heerlijke lunch waarna we het 2de deel met de kabelbaan naar beneden zijn gegaan. Het smalle bergweggetje terug naar de hoofdweg heeft Stein al slapend aan zich voorbij laten gaan, waarna we in de middag de verkoeling van het zwembad hebben opgezocht! Stein was niet te temmen en vloog het hele zwembad door! ’S avonds vloeide de alcohol onder het genot van een spelletje waarna we allemaal weer tevreden in bed lagen!

Alweer de laatste dag in Oostenrijk hebben we doorgebracht in Kaprun, bij de Sigmund Thun Klamm! Of gorge, of canyon, of kloof, geef het beestje een naam. In ieder geval is deze Klamm 320 meter lang en ongeveer 50 meter diep. Via ondermeer 263 traptreden loop je over, door en langs verschillende watervallen die de meest fascinerende rots formaties hebben gecreëerd over de duizenden jaren heen. Het is ondertussen geen verassing meer dat Stein zich kostelijk vermaakte in de draagzak op Jannekes rug en het zelfs voor elkaar kreeg boven het geraas van de donderende watervallen uit te komen van enthousiasme! Aan het einde van de Klamm bereikte we het stuw meertje met de zeer creatieve naam “Klammsee”! Het gebrek aan creativiteit was snel vergeven met het uitzicht dat we cadeau hadden gekregen! Er was een wandelroute aangelegd langs het meer met halverwege een koffie tentje en speeltuin voor Stein. Misschien, of eigenlijk weten we het wel zeker, hebben we er eerder nooit op gelet, maar de hoeveelheid speeltuinen die overal beschikbaar zijn is krankzinnig! Overal is er wel wat! Het maakt in ieder geval dat wij in alle rust kunnen genieten van een bakkie koffie terwijl Stein zich uitleeft in de speeltuin! Nadeel is wel dat het altijd weer een hoop gebrul oplevert als we besluiten dat het genoeg is geweest! Gelukkig zijn die momenten maar kort en kunnen we snel weer in alle rust verder. Verder langs het meertje met werkelijk prachtige uitzichten op onder andere de Kitzsteinhorn en zijn prachtige gletsjers die ook nog eens mooi reflecteren in het meertje! Als toetje van de dag besloten we nog de Bürgkogel te beklimmen. Een kleine maar vreselijk stijle klim, maar met een prachtig uitzicht op de wijde omgeving. Een boven verwachting mooi ochtend vervolgde we met een middagje zwembad. Het binnen zwembad, want de mooie blauwe luchten hadden razendsnel plaats gemaakt voor donker zwarte regen en onweersbuien! Het gaf Stein de kans voor het eerst zijn zwembandjes uit te proberen. Iets wat hem mede door de zwemlessen bij Juf Betty zeer goed afging!

Wat ons rest was maken dat we alles ingepakt kregen zodat we op zaterdag, een week na onze aankomst in Oostenrijk konden vertrekken naar Zwitserland!

Tot volgende week!