Nul graden

Toen we de prachtige Sea Princess opstapten in Buenos Aires hadden we al verwacht dat we 1 van de jongste zouden zijn, maar dat het leeftijd verschil zó groot zou zijn hadden we echt niet verwacht. De gemiddelde leeftijd onder de passagiers is 74! Dat is dus 46 jaar ouder dan dat wij zijn! Op de 2 andere cruises die we gedaan hebben waren we ook al 1 van de jongste, maar toen waren er nog leeftijdsgenoten en genoeg 30ers en 40ers. Ergens ook wel te verklaren natuurlijk, een cruise van 46 dagen is niet echt gebruikelijk onder jonge mensen. Dat brengt de nodige problemen met zich mee. Als jongste koppel aan boord zijn wij voor alle andere 1998 passagiers gemakkelijk te herkennen, wij moeten echter al deze 1998 mensen zien te herkennen! We stellen elkaar dan ook meerdere keren per dag de vraag, waar kennen we hem/haar ook alweer van? Als we weer eens door iemand worden begroet. Het begin nu eindelijk minder te worden, maar de eerste 2 weken van deze cruise hebben we ontelbaar keer de vraag richting ons gekregen of we onderdeel van de crew zijn! Wanneer moeten jullie weer werken? Op welke afdeling werken jullie? In het begin heel leuk en grappig maar als persoon 158 naar je toe komt met weer die zelfde vraag wordt het vervelend! Net op het moment dat we scherpen antwoorden hadden bedacht als ‘nee wij zijn passagier! En u?’ Of ‘ O, we wisten niet dat je 85 moest zijn om te kunnen cruisen?’ kwam er een einde aan elke keer maar dezelfde vraag. Blijkbaar was het nu wel duidelijk onder alle roddelende bejaarde passagiers dat wij net als hun gewoon aan het genieten waren van de tijd op de oceaan en de vele mooie steden die we bezochten. De vragen of wij passagier zijn, waren echter nog de beleefde vorm van verbazing over onze jonge leeftijd. Andere Passagiers gingen er blijkbaar meteen van uit dat wij onderdeel van crew waren dat we op boze en arrogante blikken getrakteerd werden als wij net als hun in de rij stonden voor het buffet of naar het theater gingen. Blijkbaar vindt deze groep passagiers dat zij een meerdere zijn van de crew. Onder het mom van ‘we moeten nog langer met deze mensen op de boot zitten’ slikten we alles maar. Ondertussen weet vrijwel iedereen dat wij gewoon passagiers zijn en worden we op die manier ook gewoon geaccepteerd. Gelukkig is het overschot van de mensen gewoon nieuwsgierig en enthousiast op een leuke manier! 

Wat daar vooral aan mee hielp waren de deckparty, het volleybalteam en de ceremonie voor het passeren van de eveneer! Bij ons vertrek uit Rio de Janeiro vertrokken we richting Salvador! Eén zeedag stond hiervoor gepland! Dat werden er echter 2. De dag na Rio zagen we al dat we ongebruikelijk langzaam vaarden. In de middagspeech van de kapitein over de luidsprekers werd het bevestigd, we hebben motorpech. Eén van de twee dieselgeneratoren die de elektromotoren aandrijven kon niet op volle kracht werken waardoor we niet op volle snelheid konden varen. Hierdoor werd de geplande zeedag uitgebreid naar 2 zeedagen. Er was nu dus genoeg gelegenheid om de mannen van het watervolleybal team te versterken! Als het jongste koppel aan boord vielen we natuurlijk makkelijk op tussen alle grijze duiven op het zwembaddek. We werden zo’n beetje meegesleept naar het zwembad, want ‘de verjonging’ konden ze wel gebruiken! Vanaf die ene zeedag is het vaste prik, elke dag om kwart over 3 smiddags verzamelen we ons om een uur lang fanatiek watervolleybal te spelen. Ook op de Carnaval deckparty waren we natuurlijk het middelpunt! Het hele bovendeck stond afgeladen vol met feestende mensen die stonden te dansen op live muziek van een gezellige Jamaicaanse band. Toen het liedje ‘follow the leader’ werd ingezet zat er voor ons natuurlijk niks anders dan een heuse polonaise te starten! En een polonaise werd het! Ongeveer 200 mensen kronkelende in een lang lint op het bovendeck! Het was een onvergetelijke en uitermate gezellige avond die we niet snel zullen vergeten. Een ander evenement wat we nog lang zullen heugen is de passage van de evenaar. We kwamen erachter dat het nogal een happening is als je op het water de evenaar over vaart. Een paar dagen voor dit evenement kwam Jen naar ons toe. Jen is de cruise director en verantwoordelijk voor alle entertainment aan boord. We zaten rustig aan de bar te genieten van een cocktail toen ze op ons afgestormd kwam met de woorden ‘JULLIE TWEE”!!!! Uuuuhm ja Jen? ‘IK HEB JULLIE NODIG’!!! DINSDAG 28 FEBRUARI 10.30 IN HET JEUGDCENTRUM!!! Uuuuhm okee Jen! Op de betreffende ochtend liepen we dan naar het jeugdcentrum toe en kwamen we een gekkenhuis binnen. Het gehele entertainment team stond klaar. Ondertussen hadden we uiteraard al door dat het om het passeren van de eveneer ging en dat daar bepaalde tradities bij horen, maar hoe wat en waarom was ons nog niet duidelijk. Ook nu werden we minimaal ingelicht en volgens de aanwezige was dat maar beter ook. Om 11 uur was het dan zo ver! We vaarden over de evenaar. Nul graden noorderbreedte!. Een leuk bijzonder moment om mee te maken. Volgens planning liepen we dan met z’n allen naar buiten en werden we met nog een paar andere als zijnde schuldige gevangenen aan een lang touw vastgebonden. Koning Neptunus en Koningin Afrodite liepen voor in de optocht van bewakers, Nymphe en wij als Pollywocks liepen daar achteraan! Opnieuw stond het bovendeck afgeladen vol met mensen. De koning en Koningin namen plaats in hun zetels, de Nymphe namen plaats in hun strafjury tribune en de bewakers namen ons mee naar de rand van het zwembad. Als een schip de evenaar wil oversteken moet de kapitein toestemming vragen aan Koningin Afrodite en Koning Neptunus. Kapitein Gerrano Arma van de Sea Princess kwam ten tonele om officieel toestemming te geven en het roer over te geven aan de koning en Koningin. Het paar ging akkoord op 1 voorwaarde. Er moesten 4 mensen gestraft worden voor daden die zich aan boord hadden voorgedaan. Wij waren als eerste aan de beurt en werden door de bewakers meegenomen naar de strafjury tribune. We werden beschuldigd en schuldig bevonden voor onzedelijk gedrag in het zwembad! We werden direct afgevoerd om de straf te ondergaan! We werden neergezet op 2 stoelen in het midden van de honderden toeschouwers. Geen idee wat ons te wachten stond werden plotseling besmeurd met drilpudding in alle kleuren! Daar kwamen vervolgens eieren, slagroom en als klap op de vuurpijl een hele emmer chocolade saus overheen! Als laatste moesten we een levensechte zalm kussen om onze straf te bepleiten. De andere 2 werden schuldig bevonden aan het teveel grappen uithalen met het personeel en het bezeten zijn van de likduivel. Op gepaste vorm werden zij ook bestraft! Na de ceremonie ontaarde het gehele bovendeck in een voedselgevecht. Alle deelnemers van de ceremonie deden mee, de chocola, spagettie, eieren, zalmen en slagroom vlogen door de lucht! Het duurde een paar keer douchen voor we eindelijk voedsel vrij waren maar wat een feest!!

De havens die we tot nu toe aan hebben gedaan waren op hun eigen manier allemaal even spectaculair en bijzonder! In Salvador hebben we de gezellige leuke Carnaval meegemaakt in het oude centrum van de stad. Tussen de gezellige kleurrijke oude huisjes en kerken hing er een leuke sfeer. We werden onder geverfd door de locals en genoten van de carnavals optocht met leuke muziek en bijzondere creaties. Helaas konden we niet langer blijven omdat de boot weer zou vertrekken, maar we hadden nog wel langer willen genieten van die spektakel! Spectaculair was de volgende haven zeker! Fortaleza was de plek van bestemming waar we een stukje Nederlandse geschiedenis leerden. Het waren de Nederlanders die hier in 1630 aankwamen en het Fort Schoonenbrock bouwde. Echter 15 jaar later namen de Portugezen het over en noemde het Fortaleza, wat fort van onze vrouw betekend. Spectaculair werd het toen we van de haven af liepen. Het plan was om langs het strand naar het oude centrum te lopen dat ongeveer 4Km lopen was. We hadden 4 andere passagiers gevonden die hetzelfde idee hadden, echter werden we toen we nog geen 10 meter van het haventerrein waren gelopen omringt door 2 politiewagens. Er was weinig nodig om te begrijpen dat we met een levensgevaarlijke missie bezig waren. Het werd ons zelfs verboden door de politie om door de betreffende wijken te lopen! Als we onze spullen en leven wilden behouden namen we beter een taxi naar het centrum! We zijn afgedropen en hebben een taxi genomen naar het centrum. Bij het Informatiecentrum werd ons verteld dat we vooral niet verder dan 2 straten moesten lopen omdat het te gevaarlijk was. Het enige wat we dus konden bezoeken was een de kerk en een markt. De markt was niks voor ons en de kerk was dicht. Binnen een uur waren we dus terug in de letterlijk veilige haven van de Sea Princess. Wat een tegenvaller! De volgende haven was een stuk beter! Na 3 zeedagen kwamen we aan in het Caribische gebied en was Barbados onze eerste stop. Wat een heerlijkheid om onbezorgd over de straten te lopen en gewoon overal heen te gaan waar je heen wilt! We namen de taxi naar het dichtstbijzijnde strand en hebben daar een snorkel tour geboekt! Wat een adembenemend lekker zeewater! We hebben een uur lang gesnorkeld tussen de reuze schildpadden en een heus scheepswrak dat na al die jaren een heus koraalrif was geworden met duizenden soorten vissen. Na een heerlijke dag op het strand zijn we teruggelopen richting de boot om te vertrekken richting Curacao! Na Anderhalve dag varen kwamen we aan! Via Jannekes moeder hadden we Thommas leren kennen die de laatste 3 maanden op Curacao heeft gewoond. Hij heeft ons meegenomen over het hele eiland in een gehuurde auto! Het werd een heerlijke dag op de vele strandjes, uitkijkpunten en natuurlijk Willemstad. De stad met alle gekleurde huisjes en de beroemde ponton brug. Maar wat was het ontzettend vreemd om een koffie gewoon weer in het Nederlands te kunnen bestellen! En wie had ooit gedacht dat de Albert Heijn nog eens een attractie zou worden! Ze hebben gewoon een Albert Heijn op Curacao! Met een vette glimlach op ons gezicht voelden we ons weer even helemaal thuis! Het werd heel even duidelijk dat we Nederland toch meer missen dan dat we tot nu toe hebben gedacht! Met een winkelmandje vol met stroopwafels, drop, kaas, hagelslag en beschuit liepen we de winkel weer uit en zagen we tot onze verbazing dat de McDonald’s gewoon de McKroket verkoopt! Helaas moesten we de boot weer halen anders hadden we die zeker nog gegeten! Met een biertje vlak bij de haven sloten we de geslaagde dag met Thommas af en gingen wij onderweg naar Cartagena in Colombia, onze laatste haven voor het Panama kanaal. Het werd een verassend leuke dag! Het thuisland van onze vriend Federico, die helaas niet aanwezig was. Om zo veel mogelijk te zien in de korte tijd die we hadden voor deze stad liepen we al om 7 uur smorgens de boot af onderweg richting de Cruise Terminal. Volgens Federico is de Colombiaanse koffie het lekkerst ter wereld dus begonnen we de dag natuurlijk met een heerlijke koffie. Okee, we moeten toegeven, hij smaakte inderdaad erg lekker. Bij de terminal was er een kleine dierentuin aangelegd met in onze ogen exotische dieren, maar die eigenlijk gewoon hier thuis horen. Papegaaien in alle vormen, apen, flamingo’s en nog veel meer leuke beesten. Na een half uur misten we de boot alweer zo erg, dat we besloten een tour te boeken per boot richting het oude centrum van de stad. Het was een leuke introductie van wat nog te wachten stond. Bij deze tour hoorde ook nog een wandeltocht met gids door het centrum dat binnen eeuwenoude stadsmuren stond. Via een busrit door de stad kwamen we vervolgens bij het grootste en belangrijkste fort van Cartagena. Castillo de San Felipe of Barajas. Gebouwd door de Spanjaarden ter verdediging van alle schepen gevuld met goud die onderweg waren richting Europa. De bus maakte nog een mooie ronde door de stad voor het alweer tijd was om richting onze boot te gaan! Volgende bestemming is het Panama Kanaal. 

De zeedagen die we hadden tussen al deze prachtige havendagen waren stuk voor stuk super! Wie denkt dat we ons dood zouden vervelen heeft het goed mis. Sterker nog, we rennen van hot naar her! Op 1 van de eerste dagen was er een samenkomen van alle passagiers die in Buenos Aires aan boord zijn gekomen en die al eerder met Princess hadden gecruised. Wij waren 1 van hen en werden dus uitgenodigd voor deze cocktailparty met hapjes en veel te veel drankjes. We werden voorgesteld aan alle hoge piefen van de crew. Van chefkok tot arts en van hoofd entertainment tot de engineers. Maar als aller belangrijkste werd natuurlijk de kapitein aan ons voorgesteld. De Italiaan Gerrano Arma is verantwoordelijk voor een veilige en behouden van de Sea Princess. We grepen deze gelegenheid voor een selfie met de kapitein! Dus ook nu is 3 maal letterlijk scheepsrecht! Kapitein John Smit van de Regal Princess en William Kent van de Emerald Princes hadden geweigerd, maar nu was het dan eindelijk gelukt! Voldaan liepen we terug naar onze Interieur kamer. Een kamer zonder balkon en zonder ramen. We dachten dat we hiervan een opgesloten gevoel zouden krijgen, maar nee. We zijn er eigenlijk nooit. We slapen er en kleden ons om, meer niet. We hebben geen balkon of raam nodig. Een andere verbazing was het aantal Nederlanders aan boord. Van beide kanten! Zowel onder passagiers als de crew zijn de nederlanders rijkelijk vertegenwoordigd. Hoewel het grootste gedeelte van de passagiers al minstens 200 jaar in Australië of Nieuw Zeeland leeft komen ze van oorsprong uit Nederland en spreken de taal nog vloeiend. Via een fotoshoot die we hebben gedaan aan boord kwamen we er via de fotograaf achter dat er ook crew uit Nederland komt! Anne werkt in de Juwelier en Emily werkt in de Spa. Reden genoeg om even bij ze langs te gaan natuurlijk! Leuk om weer eens Nederlandse leeftijdsgenoten tegen te komen. Met z’n vieren keken we erg uit naar de jacht naar bitterballen en kroketten op Curacao. Meer tijd rondbrengen met elkaar gaat helaas nog niet, het personeel is beperkt tot hun eigen hut of hun werkplaats. Sinds de tweede week op de cruise is het Noro-Virus uitgebroken. Een zeer besmettelijke maag-darm infectie die door extreme maatregelen geprobeerd wordt de kiem te smoren. Tot nu toe met afwisselend succes! Het aantal besmettelijke gevallen schommelt zo rond de 20 patiënten die allemaal strenge restricties opgekregen hebben. Ze mogen hun kamer niet uit tot ze klachten vrij zijn! Met bijna 3000 mensen op een relatief klein oppervlakte is dat ook de enige maatregel die verdere kruisbesmetting kan voorkomen. Voor de gezonde passagiers en crew zit er dus niks anders op dan de strikte hygiene maatregelen in acht te nemen. In de tijd die we niet besteden met onze mede Nederlanders zijn er genoeg andere mensen met wie we tijd doorbrengen. We hebben Enel en Mia waarmee we stee vast vast de trivia avonden af gaan op jacht naar die fles champagne, helaas zonder al te veel succes tot nu, maar gezellig is het wel! We hebben het Darts toernooi dat regelmatig gehouden wordt waarbij elke keer ongeveer 25 anderen aan mee doen. Tot nu toe werd 1 keer die felbegeerde fles champagne als zijnde winnaars troffee in de lucht gehouden door Sonny! Ook wordt zo 1 keer per week een competitie cocktails maken gehouden. De strijd der seksen. Sonny was onderdeel van het team van Bartender Felix uit de Filipijnen en Janneke was onderdeel van het team van Dragana uit Oekraïne. Iedereen mocht zijn eigen cocktail opdrinken maar de winnaars trofee ging naar het mannenteam onder leiding van Felix. Het zijn allemaal leuke activiteiten waarbij steeds weer ontzettend leuke mensen ontmoeten! Zowel personeel als crew leer je op zo’n lange cruise écht kennen! 

Ondanks dat cruisen in onze ogen 1 van de betere manieren van vakantie vieren is ontbreekt er tocht wat aan. Internet! Zonder verslaafd over te willen komen kunnen we tegenwoordig toch wel zeggen dat internet net als een dak boven je hoofd en een bord met eten er gewoon bij hoort. Een wereld zonder internet is gewoon niet meer denkbaar. Het is in onze ogen dan ook niet te verklaren en te begrijpen dat het beschikbare internet in pakketten wordt verkocht die starten bij 70 dollar voor 100 minuten internet! Volstrekt belachelijke prijzen voor iets wat tegenwoordig zó gewoon is! Normaal gesproken is het prima om een paar dagen niet verbonden te zijn met het net, maar in ons geval komt het nu even heel vervelend uit. We zijn op dit moment druk bezig met ons working holiday visum voor Canada. We waren al voorbereid dat het working holliday visum voor Canada een erg hardnekkig en moeilijk te verkrijgen visum is maar de autoriteiten van Canada maken het ons wel heel erg lastig! Ze willen zoveel informatie van ons hebben en elke keer weer andere dat het ondertussen al een 3 maanden durend proces is! Als ze daar nou geen onmogelijke deadlines aan vast zouden zetten was het nog tot daar aan toe, maar we moeten bepaalde documenten op bepaalde data aangeleverd hebben, wat erg lastig is zonder internet en de gebrekkige WiFi die beschikbaar is in de Zuid Amerikaanse havens. Gelukkig waren daar onze mede Nederlanders aan boord die wat van hun spaarzame minuten internet wilden uitlenen aan ons waardoor we toch binnen de gestelde deadline de nieuw gevraagde documenten konden aanleveren! En nu maar hopen op dat visum!

As we speak is het Dinsdag 7 maart, 19:15. Varen we op 10 graden noorderbreedte en 76 westerlengte met een snelheid van 19.5Knots, richting WZW 262 graden. Oftewel richting het Panama Kanaal. Volgens medepassagiers die al eerder hier doorheen zijn gevaren moet het een spectaculaire dag worden. Woensdag 8 maart, zullen we rond 7.30 de eerste sluizen in varen en zullen we rond 14.00 de laatste sluizen uitvaren, en zijn we van de atlantische naar de pacifice oceaan gevaren in slechts 8 uur tijd. Een wonderbaarlijk stukje engineering! 

Tot horens!