Familie Agema on tour

We schrijven 28 Juli 2019, 7:00. Met een ronkend motortje in zijn kleine Citroen C1 staat Sonny’s vriend David voor de deur. Koffie hoort bij dit belachelijke tijdstip dus deze stond dan ook mooi voor hem klaar. Daarna begon de uitdaging om alles in die kleine wagentje te krijgen. Onze spullen pasten, wij pasten, dus hup richting Julianadorp. Daar kwamen we tegelijk aan met Stef die Jermo en Klazina had opgehaald. We zouden om half 8 verzamelen bij onze (schoon)ouders. Daar begon pas de echte uitdaging. Zes enorme lichamen plus bagage voor 4 weken vakantie. Aangezien David’s auto al nagenoeg vol zat en Stef ook niet al te veel ruimte over had werd het proppen geblazen! Als sardientjes in de welbekende blikjes vertrokken we dan even over half 8 naar Schiphol. Half 12 vertrok ons vliegtuig richting Calgary, Canada. Op het programma stond een roadtrip van Calgary naar Vancouver van 2 weken en 3 dagen. In Vancouver zullen we op het vliegtuig stappen richting Anchorage, Alaska, USA voor een 7-daagse cruise langs de Fjorden en kleine dorpjes van Alaska om vervolgens weer terug te keren in Vancouver en van daaruit terug te vliegen naar huis. Een fantastische vakantie van bijna 4 weken met dus 6 personen. Pagema (Ouwe), Magema (moeders), Jermo (jer), Klazina (Klaaz) en wij als vertrouwde eigenaar van deze blog. Ooit bedacht en geopperd als idee en nu eindelijk uitgevoerd met het laatste restant van Oma’s erfenis.

De vlucht was lang, mede mogelijk gemaakt door een idioot lange overstap in Londen van meer dan 6 uur. Dit werd zelfs nog langer door een vertraging van dik anderhalf uur. Deze tussenstop werd grotendeels gevuld met de spectaculaire Formule 1 race in Duitsland die we op onze laptop konden kijken. De 8 uur durende vlucht die volgde was snel voorbij met behulp van een slaapje hier en daar, een matige vliegtuig maaltijd en een filmpje. Desalniettemin kwamen we versleten aan in Calgary. Gelukkig was het al 10 uur savonds waardoor we met Uber ons hotel snel gevonden hadden en we meteen onze bedden indoken. Een gebroken nacht later begon de vakantie dan echt. We verdeelde de groep in tweeën en haalde de camper en auto op. De camper, bleek later, konden we pas smiddags ophalen terwijl Jer en Sonny wel succes hadden met de auto en terugkwamen met een Chrysler van formaat. We pasten er allemaal in dus gingen we op weg naar de supermarkt voor de nodige boodschappen. Ondertussen konden we onze camper ook ophalen maar waren we er ook achter gekomen dat de airco van de auto niet werkte. Wederom splitsen we op en gingen Jer en Sonny opnieuw naar het vliegveld om hun beklag over de auto in te dienen. Een half uur later stond iedereen weer bij elkaar. De camper, een nieuwe auto. Alles kon ingepakt worden. De navigatie werd op onze eerste bestemming gezet. Het Banff National park. Onze camping bevond zich vrijwel in het stadje. Jer en Klaaz stonden vol trots hun 2 dagen oude tent op te zetten terwijl ouwe en moeders vol verbazing het enorme gevaarte dat hun camper is te aanschouwen. Wij zette de tent in enkele minuten op zoals we dat ook al honderden keren tijdens onze wereldreis hadden gedaan. We konden een brede glimlach toch niet onderdrukken toen de ene na de andere herinnering boven kwam drijven die we met deze tent hebben gemaakt. De tent rook zelfs nog hetzelfde! Toch kwam iedereen, dus zelfs wij, wat stroef uit zijn tent en camper. Ouwe had ondertussen het ontbijt prima geregeld zodat we op deze koude ochtend bibberend ons ontbijt konden wegwerken.

Eerste bestemming was het nabij gelegen Lake Minewanka. Canada’s schoonheid werd meteen onderstreept. Als dit een voorteken is voor de rest van de vakantie dan beloofd het een toptijd te worden! Met wat informatie dat we hadden verkregen bij het informatie centrum begonnen we aan een wandeling langs het meer. We waren nog niet onderweg of de eerste foto sessie was al achter de rug. Met besneeuwde bergtoppen die de achtergrond vormen van het helder blauwe meer werd de ene na de andere plaat geschoten. Een paar honderd meter verder kwam Ouwe’s grootste nachtmerrie uit. Een serieuze dreiging van beren. Overal stonden borden met waarschuwingen, ’loop in groepen van minimaal vier’, ‘Maak herrie’, Neem berenspray mee’, doe je dit niet riskeer je een boete van 25.000 euro! Vooraf aan de vakantie hadden we ouwe al opgejaagd met allerlei doem verhalen over beren. Alles wat met beren te maken had werd in de groepsapp gedeeld om die ouwe meer op stang te jagen. Dit bereikte nu zijn kookpunt dus met knikkende knieën liet hij alle waarschuwingen achter zich en vervolgde de wandeling. Maar wat schetste onze verbazing, de enige die zich niet aan deze adviezen hielt was ouwe. Tientallen meters achter ons liep hij alleen en was druk bezig foto’s te maken. Onverschrokken liepen we door, genoten we van de fantastische uitzichten en met een uitgelaten stemming liepen we kilometers langs het meer. Op en af, op en af, op en af. Na een aantal kilometers nam de jetlag bezit over onze benen en besloten we om te keren en terug te lopen. We wisten van te voren al dat we nooit het hele rondje van het tientallen kilometers lange meer konden lopen dus was het simpelweg een eindpunt kiezen en omkeren. Dit eindpunt bereikte we bij een bruggetje. Op de terugweg namen we het advies herrie te maken zeer ter harte en begonnen Jer, ouwe en Sonny met een ‘geweldig’ concert. Van Nederlandse smartlappen tot Engelstalige krakers van heden tot verleden. Beren hebben we vandaag niet gezien dus we zullen ze zeker verjaagd hebben met onze zangtalent. Terug op de camping propte we ons vol met een geïmproviseerde maaltijd. Met een mini keukentje en slechts 2 pannen is het erg behelpen. Maar ouwe deed zijn best en had toch wat knaps weten te bereiden. Vroeg lag iedereen weer plat voor een volgende top dag.

Vroeg gingen we op pad naar toch wel een hoogtepunt van de vakantie. Lake Louise en Lake Morraine. Perfect geregeld werd iedereen met bussen naar Lake Louise gebracht vanaf de parkeerplaats. Oké het duurde wat lang, maar andere opties waren er simpelweg niet. Bij het meer aangekomen werden we overvallen door schoonheid. Het wederom kraak heldere meer dat doorlopend gevuld wordt met ijskoud gletsjer water is met recht 1 van de highlights van Canada. Toets op Google in wat de top 10 ‘must see’s’ van Canada zijn en Lake Louise staat volledig terecht hoog in deze lijst aangeschreven. Enigzins impulsief splitste de groep zich in tweeën. Mannen en vrouwen. De vrouwen kozen voor een wandeling, de mannen stapte een kano in voor een kanotocht over het meer. De familie yell ‘HUUUUUP’ galmde regelmatig over het enorme meer richting de gletsjer om de attentie van de vrouwen te wekken. Tevergeefs. Ze hadden achteraf gezien gekozen voor een andere wandeling die niet langs het meer liep maar nog steeds zeer de moeite waard was. De mannen probeerde ondertussen vaart te maken om naar de voet van de gletsjer te komen. Een imposant gezicht waarbij je toch wel erg klein wordt. Met een race tegen de klok waren we precies op tijd terug in het haventje zodat we op tijd onze kano weer in konden leveren. Weer een belevenis rijker! Ook de vrouwen hadden zich prima vermaakt met een mooie wandeling naar een piepklein meertje bovenop een heuvel. Ondertussen hadden ze mooie en spectaculaire vergezichten richting Lake Louise en de gletsjer. In de bus naar Lake Moraine hadden we elkaar genoeg verhalen te vertellen maar was vooral Ouwe toch wel het meest onder de indruk van het feit dat hij nu echt in een traditionele gele Amerikaanse schoolbus zat. Vorig jaar hadden Moeders en Ouwe hemel en aarde bewogen om überhaupt zo’n bus te zien toen ze in Amerika op vakantie waren, nu zat hij er zelfs in! De Magic School Bus! Bij Lake Moraine stonden we oog in oog met de Valley of the 10 peaks. WoW!!! Wat een ontzettend indrukwekkend meer, om over de 10 bergtoppen die het meer omcirkelden maar te zwijgen! Uren hebben we ons vergaapt aan wat we zeggen. Met de knalgele schoolbussen werden we weer keurig bij de parkeerplaats afgezet en startte we de enorme motoren van onze bolides weer op. We waren nog ongeveer 100Km van de camping verwijderd dus we hadden nog wat te doen vandaag. Thuis is 100km zo gedaan, op de Icefield Parkway waarop we ons inmiddels bevonden is dat een tijdrovende onderneming. Gletsjers, bergtoppen, knalvelle regenbogen, vergezichten én!! De allereerste beer! Blijkbaar is elke toerist daar zo van onder de indruk dat er zich serieus files vormen om deze wilde beren te zien. Máár! Wat schetst onze verbazing wederom. Degene met de grootste angst voor deze beesten stond vooraan om foto’s te maken! Jahoor het was echt waar, ouwe sprong uit zijn camper en stormde naar de overkant van de weg om de zwarte beer die heerlijk zat te grazen op de foto te zetten! Als lopend buffet stonden we samen met andere tientallen mensen deze zwarte beer te bekijken totdat we door de politie weggestuurd werden! Op de camping aangekomen hadden we binnen no-time ons kamp weer opgetuigd en had ouwe weer een heerlijke maaltijd in elkaar geflanst.

Op moeders en ouwe na went iedereen steeds meer aan zijn slaapplek dus komt iedereen steeds uitgeslapener zijn bed uit. Zo ook deze ochtend. We propte ons vol met eten terwijl de spanning naar het kookpunt steeg. Er stond een wervelend potje Midget Golf op het programma. Wie de familie Agema goed kent weet dat dit standaard eindigt in familie drama’s en gebroken golfclubs. Twee van de vier kunnen er namelijk erg slecht tegen hun verlies! Ook nu weer dreigde dit zich te herhalen. Alle 17 Hole’s stonden de 3 heren bovenaan en leek ‘de wedstrijd’ zich te ontvouwen in een tweestrijd tussen de mannen en vrouwen. Echter verzaakte Sonny gigantisch in de laatste 2 Holes waardoor Janneke een achterstand van maarliefst 13 punten goed kon maken en zo de 3de plek kon overnemen. Sonny wist zich ternauwernood te beheersen waardoor alle golfclubs en familie banden behouden bleven. De rest van de dag hebben we ons vergaapt aan de Icefield parkway waardoor alle frustraties overboord konden. Ogen kwamen te kort op deze honderden kilometers lange weg. Rijdend langs de ene na de andere gletsjers en vergezichten kwamen we uiteindelijk op het hoogste punt. De Athabasca Gletsjer, deze vormt zich uit het Colombia Icefield. Met een kleine wandeling kwamen we aan de voet van de gletsjer waar duizenden liters water tegelijk wegstroomden. Het was er koud en winderig maar het uitzicht was ronduit spectaculair. Minuten lang keken we onze ogen uit aan de prachtige uitzichten die we hadden voordat we weer terug liepen naar de auto en camper. De rest van de middag ging op en neer langs de Athabasca rivier. Allemaal smeltwater dus van de rivier. Wat water en niks meer dan water aan kan richten zagen we in de diverse watervallen die zich een weg banen langs de bergen. Tot grote frustratie overigens van Ouwe, die met wilde gebaren vanuit de camper duidelijk probeerde te maken dat we nu toch eindelijk eens door moesten rijden. ‘Hoe laat willen ze nou te vreten hebben vanavond’. De kinders trokken zich er niks van aan en genoten stug door van alle watervallen en vergezichten. Na een prachtige dag kwamen we in de late uurtjes aan op de camping bij Jasper. Helaas zonder stroom en douche maar het mocht de pret niet drukken. Het kampvuur stond binnen no time aan waardoor we opgewarmd konden beginnen aan de avond en nacht zodat we de volgende dagen Jasper en het prachtige Jasper National park konden ontdekken.

Bye Bye