In the land called Shangri-La

De omgeving van Wumu was op z’n zachts gezegd slecht bereikbaar te noemen. De weinige wegen die er waren zijn er eigenlijk alleen voor kleine wendbare auto’s. We waren dan ook lichtelijk verbaasd dat we is een bus opgehaald werden. Een bus! Geen grote Connexion bus, maar toch zeker een goed formaat bus waar je met gemak 10 mensen in kwijt kon. Punt 1, hoe is dat ding hier gekomen? Punt 2, hoe gaan wij veilig in dat ding naar onze volgende bestemming komen? We hebben chinezen gekkere dingen zien doen dus zijn we maar ingestapt! Onze chauffeur voelde zich waarschijnlijk zo op zijn gemak op de ontelbare haarspeldbochten dat hij zich met 1 hand aan het stuur met meer dingen bezighield dan alleen het autorijden. Ach, hij zal het vaker gedaan hebben hielden we ons zelf maar voor. Bij Daju kwamen we na een verschrikkelijke offroad weg aan bij de Yangtze rivier. Als we deze weg vorig jaar in Australie tegen waren gekomen, in onze 4WD auto, hadden we rechtsomkeert gemaakt, maar met een passagiersbus rijd je daar natuurlijk probleemloos overheen……Maar deze weg was niet de enige uitdaging van deze rit. We moesten de rivier nog over zien te steken. De brug is in aanbouw dus zat er niks anders op dan met een boot over te steken. We hadden al bedacht dat het waarschijnlijk geen overtocht zou worden á la Teso richting Texel, maar het gammele bootje waar wij én die loodzware bus mee vervoerd moesten worden was wel weer het andere uitsterste…Opnieuw vraagtekens! De boot kantelde zowat bij het oprijden van de bus maar het ging allemaal goed en 5 minuten later stonden we godzijdank aan de andere kant van de rivier. Met gierende motor en slippende wielen waarbij het gravel in het rond vloog reden we weer naar boven, richting het asfalt. Janneke had het gelukt dat ze hierbij aan de kant van de afgrond zat die dieper en dieper werd. Stijf van de adrenaline stopten we dan uiteindelijk bij een guesthouse waar we opgehaald werden door Andrew. Aangezien veel Chinezen naast hun originele naam ook een engelse naam hebben wisten we niet wat voor nationaliteit onze gids voor de komende dagen zou hebben. Het bleek een Amerikaan te zijn. Hij woont hier al jaren en heeft dus zijn eigen bedrijf in het organiseren van tours en excursies. Andrew is de eerste Amerikaan die wij negatief over Amerika hebben horen praten. Hij was dan ook zeer verbaasd en blij dat wij juist wel zo’n goeie indruk hebben van Amerikanen. 

Andrew zou ons vandaag meenemen in de Tiger Leeping Gorge. Een gigantische Gorge, of Canyon om het even in de Amerikaanse stijl te houden, van ongeveer 15Km die veroorzaakt is door de Yangtze rivier. De Gorge is 1 van de grootste kloven ter wereld met een diepte van ruim 3900 meter op het hoogste punt! De wandeling die wij vandaag gingen doen was ongeveer halverwege de kloof. Het uitzicht op de rivier en de Gorge was adembenemend! Op sommige plekken konden we de gehele lengte van de Gorge in 1 oog opslag zien. Wauw! Volgens Andrew, die al ongeveer 85 keer in de Tigre Leeping Gorge is geweest is hij nog nooit zo groen geweest als dit jaar. Mede door de enorme hoeveelheid regen dit jaar. De regen veroorzaakte niet alleen maar de groene rotswanden. Verspreid over de gehele wandeling maar ook na de wandeling onderweg naar Shangri-La waren er ontzettend veel landverschuivingen die de weg al dan niet blokkeerden. Waar de naam van Gorge vandaan komt is een raadsel en er zijn dan ook tientallen oorzaken te noemen over de naam de van de Gorge. Zoals onze gids daarom ook aangaf ‘choose the one who fits you most en stick with that one’. Wij hebben er dus voor gekozen om te ‘geloven’ dat er een groep boeren aan het jagen waren op een tijger. In het nauw gedreven door deze boeren zat er voor de tijger niks anders op dan op het smalste deel van de Gorge naar de overkant te springen via een gigantische rots in het midden. De tijger overleefde en de boeren bleven gedesillusioneerd achter. Na deze fantastische wandeling zijn we dan naar het punt gereden waar de bewuste tijger dan over de rivier zou moeten zijn gesprongen. Het was een behoorlijke klim naar beneden die over velen honderden traptreden ging. Doordat de rivier op dit punt zoveel smaller wordt is het een ongelofelijk kolkende massa van stromend water. Halverwege de vorige eeuw hadden mensen de ziekelijke geest om door deze Gorge te willen raften! Wij snapten meteen waarom dit geen doorslaand succes is geworden. Bij vele pogingen zijn er tientallen doden gevallen tijdens hun poging dit voor elkaar te krijgen. We zagen ook meteen dat het verhaal van de tijger wel heel erg sterk is. Hoewel de rivier inderdaad veel smaller is dan de rest van de rivier is het alsnog een behoorlijke afstand die overbrugt moet worden. Zo’n kolkende massa is natuurlijk ook hét moment om wat vuile grapjes uit te halen. Terwijl Janneke een informatie bord aan het lezen was stond Sonny bij de reling naar het stromende water te kijken. Onze camera zit altijd vast aan een koord, aan het hoesje, aan de broekriem van Sonny. De camera werd even vakkundig losgemaakt van dit koord en weggestopt in de broekzak! Met een oorverdovende NEEEEEEEEEE dat nauwelijks boven het gebulder van het water uitkwam maar toch hard genoeg was om Janneke verschrikt om te laten kijken stond Sonny daar dan met alleen het koordje en zónder camera! Paniek, geschrokken, angst, woede waren zomaar een paar gezichtsuitdrukkingen die tegelijk op Janneke’s gezicht te zien waren! JA, DAAR! HIJ BRAK ZOMAAR AF EN STUITERDE VIA DIE ROTS IN HET WATER! Langer kon Sonny z’n lachen niet inhouden en zag Janneke dat de camera gewoon in z’n broekzak zat! Bekomen van de schrik kon Sonny zich verheugen op een paar vriendelijke woorden en een ‘zachtaardige’ aai over de bol!

We hadden nog een lange weg te gaan richting Shangri-La. Genoeg tijd om te ouwehoeren over, wielrennen! Andrew bleek een groot wielren fanaat te zijn! Daarmee was hij natuurlijk aan het juiste adres bij Sonny. Er was niks wat hij niet wist, of het nou het ‘poep’ incident van Tom Dumoulin was, de 4 etappe zeges van Erik Dekker of de eeuwige tweede Joop Zoetemelk hij wist alles! De tijd vloog voorbij en voor we het wisten reden we Shangri-La binnen dat op 3100 meter hoogte ligt. Shangri-La is meer een collectie van dorpen dat Shangri-La heet om meer toeristen te trekken. Pas sinds 2001 heeft het deze naam gekregen. Tot ongeveer 2001 leefde de stad vooral van houtkap en het verkopen daarvan. Toen de regering dit verbood kreeg de stad het stempel ‘toeristen stad’ maar Zhongdian klinkt natuurlijk veel minder interessant dan Shangri-La. Door het boek Lost Horizon dat in 1933 is geschreven, en Shangri-La als hemels paradijs wordt beschreven is dit tegenwoordig het synoniem voor aards paradijs. Door de ligging van Shangri-La in een van origine Tibetaans gebied is de bouwstijl compleet anders dan wat we gewend waren van de andere steden waar we tot nu toe geweest zijn. De geschiedenis tussen Tibet en China is rijk en heel erg lang. Er is zoveel over gezegd en geschreven dat het lijkt alsof ze zelf niet eens meer weten welk gebied nou waar bij hoort. Wij zijn deze zoektocht dan ook maar gestaakt! Ons hotel bevond zich in het oude gedeelte van de stad. Andrew hielp ons met het tillen van onze bagage door de kleine straatjes met vele oude houten huisjes. Maar schijn bedriegt bleek al snel. Alles wat we zagen was pas 2 jaar oud! Door een alles verwoestende brand in 2014 is meer dan de helft van de oude stad verwoest. Sindsdien hebben ze alles geprobeerd te herbouwen in dezelfde staat als voor de brand wat in onze ogen goed gelukt is.  Het gaf ons nog steeds het gevoel alsof we in een stadje liepen die honderden jaren geleden is gebouwd. 

Door onze vele gesprekken over het wielrennen met Andrew verliep de tour de volgende dag iets anders dan vooraf gepland was. We zouden de gemakkelijke route rijden langs een meertje en langs gaan bij een Tibetaanse familie. Maar Andrew zag het wel zitten iets uitdagenders te doen met ons. Door de enorme hoogte van dit gebied en het daarbij horende gebrek aan zuurstof houdt hij het met veel toeristen bij een vlakke simpele route dat vaak al zwaar genoeg is. Daarom besloten Andrew de bergen in te gaan en een fietstocht te maken die tot ruim 3800 meter zou gaan. Het zuurstof gehalte op die hoogte is 40% minder als ons kleine landje op zee-niveau! Zwaar was het zeker maar wat een uitzicht! Andrew weet duidelijk hoe hij moet gidsen en doet dit dan ook vol overgave! Wat een rit en wat een belevenis! Voor ons gelukkig geen hoogteziekte dus hebben we ongeveer een uur of 3 heerlijk door de bergen gefietst. Het gekke aan fietsen op deze hoogte is dat je constant aan het hijgen bent, maar dat je door het gebrek aan zuurstof nauwelijks je benen kan inspannen. Hoewel we dus praktisch gezien 3 uur lang buiten adem zijn geweest hadden onze benen na die 3 uur eigenlijk nergens last van. Aangezien er dit gebied niet al te veel wegen zijn zat er voor ons niks anders dan op een bepaald punt de fietsen weer bij Andrew op het dak van de auto te zetten en terug te rijden richting de stad. Het maakte de tour niet minder vet! Op de terugweg vertelde Andrew dat hij dit de afgelopen 8 jaar pas 1 keer eerder met toeristen heeft gedaan omdat de overige toeristen volgens hem over het algemeen niet eens een kwart kunnen van wat wij hebben gepresteerd vandaag! Het was voor hem daarom ook een geslaagde dag die weer eens anders dan anders was. 

Bij de Canadees Neal die in het restaurant van het hotel werkt en veel met Andrew de bergen intrekt om te fietsen was deze prestatie ook niet onopgemerkt gebleven. We konden ons dan ook verheugen op een heuse buiging! Voor mensen die totaal niet gewend zijn aan deze hoogte scheen het een nogal knappe prestatie te zijn geweest. Leuk was het in ieder geval wel! Wij hadden zowaar een vrije dag! Geen geplande excursies, geen vlucht, geen transfers, gewoon echt een vrije dag! Die hebben we eindelijk eens benut om de was te doen. Dat was sinds we vetrokken op 10 september niet meer gebeurd! Hoewel we genoeg handwasjes hebben gedaan heeft dat toch niet hetzelfde effect als een wasmachine! Vandaag kon het echt niet meer dus hebben we al onze kleding bij elkaar geraapt en naar een wasserette gebracht en konden we ons aan het einde van de dag verheugen op heerlijk fris ruikende kleding! De rest van de dag hebben we wat rond geslenterd in het stadje maar vooral gewoon niks gedaan. Heerlijk! Ook hebben we eindelijk de foto’s van de Trans Mongolië Express gesorteerd en is het nu alleen nog wachten tot we een goeie WiFI verbinding zodat we die kunnen uploaden op de blog. Savonds hebben we op advies van Andrew bij een restaurant gegeten waar we Yak bier en een Yak pizza konden eten! Het bier zag en smaakte erg naar Guines bier en was in combinatie met de Pizza heerlijk! De Yak is een soort koe en heeft heerlijk vlees! Na deze afsluitende maaltijd zijn we nog naar het centrale plein gelopen waarvandaan we al 2 nachten veel muziek hadden gehoord. Toen we daar aankwamen bleken daar tientallen Tibetanen de dansen met z’n allen. Dit wordt elke avond tussen 7 en 9 gedaan. Een echte reden konden we niet ontdekken buiten dat het gewoon erg gezellig is om te doen met z’n allen! 

Het was een leuke afsluiter van een geweldige tijd in dit gebied van China. De Chinese muur en het Terracotta leger zijn dingen die je echt gezien moet hebben als je in China bent, maar 1 keer is genoeg. Maar dít is het China dat wij voor ogen hadden toen we deze reis geboekt hadden. De geweldige natuur, het heerlijke eten, de vrolijke en gezellige Chinezen en Tibetanen. Wat ons betreft is het absoluut niet de laatste keer dat we deze kant van China hebben gezien! Onze reis gaat nu verder naar Kunming, waar we het Stone Forest zullen bezoeken!

Zàijià