Kedeng kedeng

Toen we ongeveer 4 jaar geleden begonnen met het plannen van onze wereldreis stond 1 ding VET gedrukt in de top 3 van dingen die we kosten wat het kost wilde doen! De Trans Mongolië Express. En nu, op 16 september, was het dan eindelijk zo ver! We konden niet wachten, al moesten we wel want we waren al ruim 2 uur van te voren op het prachtige station. Net als de metro stations zijn ook de treinstations ware openluchtmusea op zich! Het was dan ook geen staf om te wachten. We kletsten wat we aten wat en voor we het wisten stond onze trein klaar op het perron. Rustig liepen we naar de trein en stopten we bij wagon nummer 7, onze wagon! De deuren gingen open en 2 dames stapten uit die onze tickets controleerden. Het leverde wat verwarring omdat onze namen niet op de tickets stonden en alles in het Duits geschreven was. Gelukkig hadden we van de Treinreiswinkel een vertaling in het Russisch gekregen waardoor de 2 dames toch wisten wat ze voor handen hadden. Nadat alles goed bevonden was mochten we naar binnen en liepen we naar onze cabine. Normaal gesproken een cabine die we moesten delen met 2 andere, wij hebben voor upgrade gekozen waardoor we de 4-persoonscabine voor ons tweeën hadden. Vele zeggen dat het juist de charme van deze reis is om je te mengen met de locals of andere toeristen, maar het vooruitzicht om onze cabine 5 dagen te moeten delen met feestende, stinkende of snurkende mensen vonden we niet heel fantastisch.

Om 13.50 kwam de trein dan in beweging en schoten de kilometers spoor onder ons door! 5128km spoor om precies te zijn. We hadden onze cabine meteen ingericht en zijn er eens lekker voor gaan zitten! Muziekje erbij en lekker naar buiten kijken. We lieten Moskou langzaam maar zeker achter ons en de gebouwen veranderden langzaam in bomen en open vlaktes. Tijd om de trein eens te ontdekken! Elke wagon bestaat uit 9 cabines met elk 2 stapelbedden aan de ene kant en aan de andere kant een smal gangpad. Aan beide kanten is aan het einde van de wagon een toilet die er verbazingwekkend schoon uit zien......voor een trein toilet. Stinken doen ze toch wel. Aan de voorkant van de wagon staat er een boiler met kokend water wat ten alle tijden beschikbaar is voor iedereen. Onze trein bestaat uit 13 wagons en een locomotief en een restauratie wagen waar wat simpele producten te krijgen zijn en...Nederlands bier! Vooraf wisten we niet wat we nou precies konden verwachten van het eten dus hadden we van te voren alvast spullen gehaald wat alleen met kokend water te bereiden is! Noodles, gedroogde maaltijden, crackers, koffie, thee, limonade en andere snacks genoeg voor een aantal dagen in de trein. 

Hoe kom je in vredesnaam 88 uur in de trein door? Dat vroegen wij ons ook af, maar al na een paar uur hadden we door dat dit gemakkelijk ging lukken! We hadden de eerste uren al contact gelegd met 2 andere Nederlandse stelletjes waar we meerdere keren gezellig mee hebben gezeten. We speelden een spelletje, keken naar de eindeloze bossen in prachtige herfstkleuren en tuften zo langzaam maar zeker verder over deze Siberische spoorlijn die al 1916 was aangelegd. Gelukkig was het niet alleen naar stilzitten! Met regelmaat hadden we tussenstops. De ene stop was slechts een minuut maar er waren genoeg stops die 20 minuten tot zelfs anderhalf uur duurden! Genoeg tijd om even de benen te strekken, een praatje te houden of van de lokale lekkernijen te genieten. Zeker op de lange tussenstops verzamelden zich allerlei mensen die van alles probeerden te verkopen. Vis, broodjes, fruit, kleding, het zag er altijd gezellig uit! Zelf eten mee brengen was dus eigenlijk niet nodig geweest. Het zorgde ook voor wat afwisseling in onze kant en klaar maaltijden. Of dat altijd een succes was? Nee! Op 1 van de stations stonden er dames met gerookte vis op het station. Wij als vis liefhebber konden dat natuurlijk niet links laten liggen dus hebben er 1 gekocht. Onze medelanders hadden hetzelfde idee maar we zagen al snel een verschil! Onze vis zat in tegenstelling in die van hun nog dicht! Onze vermoedens klopte want bij het opensnijden van de gerookte vis bleken inderdaad alle ingewanden er nog in te zitten! Het laatste beetje bloed liep er uit en de lucht was onbeschrijfelijk te noemen! Gelukkig is vis helemaal niet zo'n sterke geur en hebben we tot aan onze eindbestemming helemaal niet in de vislucht gezeten...........

Het verdere leven in de trein gaat er rustig en gemoedelijk aan toe. Onderweg naar Irkutsk leerden we steeds meer mensen kennen. Waaronder een groep jongeren vanuit de hele wereld die een groepsreis hadden geboekt.Iedereen bleek verrassend genoeg hetzelfde te doen als ons, maar toch anders! De ene had nog een tussenstop voor Irkutsk, de ander heeft weer meer dagen in Irkutsk en minder in Ulaan batar, weer een ander ging naar het Baikalmeer voor een meerdaagse hike! Allemaal doen we de Trans Mongolië Express maar allemaal vullen we die anders in. Voor ons eindigt het eerste deel in Irkutsk waar we keurig op werden gewacht door een taxi. We reden nog even langs een reisbureau voor onze treintickets naar Ulaanbatar voordat we werden afgezet bij ons hotel in Listvyanka. Een piep klein dorpje aan het beroemde Baikalmeer! Het grootste meer ter wereld gemeten naar inhoud en het grootste zoet water reservoir. In totaal heeft het meer een oppervlakte ter grote van België en een maximale diepte van ruim 1600 meter! Het hotel zag er wederom prima uit en met de WiFi die we hadden na 5 dagen van onbereikbaarheid konden we ons verheugen op ruim 350 gemiste berichten op whatsapp. Maar voor WiFi en whatsapp waren we hier niet gekomen dus hebben we snel een douche genomen en zijn we er op uit gegaan. Het informatie centrum was onze eerste bestemming en met die informatie hebben we onze eerste wandeling gemaakt naar de top van een uitkijkpunt. Het werd maar weer eens bevestigd dat herfst ons favoriete seizoen is met alle denkbare kleuren in de bomen! Op de top stond een meteorologisch centrum dat helaas gesloten was maar dat deed niets af aan het uitzicht en de mooie wandeling die we gemaakt hadden. Met rammelende buiken liepen we weer naar beneden en hebben we een lokale markt bezocht waar de beroemde 'baikal vis' dit keer zonder ingewanden werd geserveerd waar we stom toevallig ook weer de groepsreis tegen kwamen vanuit de trein! In het hotel hebben we dan eindelijk weer een goeie nacht gemaakt. Geen gehobbel, geen hitte maar gewoon een bed dat stil staat in een koude kamer.

Nadat we het klokje rond hadden geslapen zijn we direct weer op pad gegaan. Dit keer naar een uitkijkpunt dat met een kabelbaan te bereiken was. We konden natuurlijk omhoog lopen maar we kozen voor de gemakkelijke route en zijn met de kabelbaan naar het uitkijkpunt gegaan. Wederom kwamen we hierbij de groep tegen met de twee Nederlandse meiden Stephanie en Nikki. De eerste grapjes dat we van de FBI waren werden al snel gemaakt aangezien we ondertussen ook door de andere groepsleden werden herkent. Het uitkijkpunt is een bijzondere. De reden waarom weten we niet maar alles was bedekt met honderden zo niet duizenden lintjes. Aan het hekwerk, de bomen en struiken, overal waren lintjes aan vast geknoopt. Het zag er zeer bijzonder en vrolijk uit! Dat de zon vandaag scheen en het uitzicht daardoor extra mooi was maakte het tot een geslaagde trip! Op de weg terug hebben we heerlijk langs de kade van het meer gelopen en hebben we nog wat kleine plekjes bezocht.

De volgende ochtend bleek de zon stralend te schijnen! Dat hadden we nog niet eerder gezien dus die kans grepen we aan door nog even naar de kade te gaan en het uitzicht te aanschouwen waarbij we dit keer wel de overkant konden zien in de vorm van met sneeuw bedekte bergtoppen. Hierbij kwamen we wederom 'de groep' tegen die het geweldige idee hadden het meer in te duiken! Ons niet gezien in deze Siberische kou! Onze tijd bij het Baikalmeer zat er alweer op en rond het middaguur werden we weer door dezelfde taxi chauffeur opgehaald als die ons had gebracht. Onderweg naar Irkutsk hadden we buiten de taxi chauffeur nu ook een reisleider die Engels/Russisch sprak. We raakten via deze 'tolk' in een leuk gesprek met de taxi chauffeur die vertelde dat hij vroeger heen en weer pendelde tussen Vladivostok en Irkutsk met zijn vrachtwagen! Hij vertelde ongelofelijke verhalen over de onherbergzaamheid van dit gebied, met name in de winter als de temperatuur beneden de -40 graden uitkomt. Hij vertelde over dat hij snachts nooit kon stoppen vanwege leeglopende banden, vrachtwagens die hij in de brand heeft gestoken omdat ze stuk waren en er geen kans op reparatie was, de wegen die niet uit asfalt bestonden maar uit tracks en de enorme tijd die het soms kon duren! De nors uitziende Rus kwam helemaal tot leven en zijn ogen begonnen weer te stralen als hij over deze tijd sprak. Door dit leuke gesprek waren we zo weer in Irkutsk en werden we bij het station afgezet. Onze trein zou pas aan het einde van de avond vertrekken dus we hadden nog de gehele dag om Irkutsk te ontdekken. En dat hebben ze goed voor elkaar daar! Ze weten waarschijnlijk heel goed dat de meeste toeristen komen van de spoorlijn en die hooguit 1 dag besteden in deze stad. Er loopt door het centrum een groene lijn die langs alle hoogtepunten van de stad gaat. We hebben er een leuke middag gehad voordat we om 21 uur weer de trein in konden. 

Dit tweede stuk naar Ulaanbatar zal een stuk minder tijd in beslag nemen! 'Slechts' 33 uur en 1500Km! Precies de reden waarom we nu wel met 2 andere een coupe delen! We zullen wederom een nieuw land aan doen, Mongolië! Bij aankomst worden we weer opgepikt en naar het Terelj National park gebracht waar we een aantal nachten in een ger tent zullen slapen bij een mongoolse familie. Spannend, leuk en op naar de nieuwe avonturen!

Tot de volgende blog maar weer!