Een brug te ver

9 november 2017 - Wellington, Nieuw-Zeeland

Ja, hoe zullen we de Waikato River trail nou eens omschrijven. Het was op z’n zachts gezegd een uitdaging. Maar niet voordat we de dag ervoor bijna 80 probleemloze kilometers hadden afgelegd na onze rustdag. We hadden een plan en een doel gesteld voor ons zelf en dat fietst toch een stuk prettiger. Nadat we de gehele dag wind mee hadden gehad werden de heuvels om ons heen steeds groener. Ja dit was onmiskenbaar het ‘Hobbit’ landschap! Toen we even later door de ene na de andere tourbus vol toeristen werden ingehaald werd het helemaal duidelijk. Wij hadden uiteindelijk een camping midden in dit Hobbit mekka bovenop een berg. Probeer het je eens voor te stellen. Vel groene glooiende heuvels, een klein boerderijtje met wat kippetjes vrolijk rond rennend in het hoge gras, een spectaculaire zonsondergang waarbij de hemel bijna net zo oranje was als onze tent, honderden vrolijk kwetterende vogels. Het Hobbit sprookje kwam even helemaal tot leven!! Tot zo ver ook het sprookje van ons leven….Want we stonden aan de voet van de Waikato River Trail. Zo als in de vorige blog beschreven volgt deze de langste rivier van Nieuw Zeeland. Hoewel rivier, vroeger was het inderdaad een rivier. Het is nu een aaneenschakeling van meren veroorzaakt door verschillende dammen. Hele dorpen hebben plaats moeten maken voor deze dammen. De andere kant van de medaille hiervan is dat het de nodige milieuvriendelijke energie opwekt! 

Nieuw Zeeland heeft de laatste jaren ruim 100 miljoen NZD, ongeveer 65 miljoen euro, gepompt in het aanleggen en onderhouden van fietsroutes. Deze routes hebben ze opgedeeld in 5 categorieën. 1 en 2 zijn makkelijk. 3 redelijk moeilijk. 4 is moeilijk en 5 is expert. Voor ons is het houden van een fiets vakantie totaal nieuw dus zijn we ook zoekende welke categorie nou het beste bij ons past. We hadden al bedacht dat level 5 voor ons met onze bagage iets te hoog gegrepen zou zijn. Maar level 4 en toch zeker level 3 zou toch mogelijk moeten zijn. Met die gedachte gingen we van start aan de Waikato River Trail. Een trail van 105Km die is opgedeeld in 5 stages bestaande uit level 3 en 4 gedeeltes. Stage 1 was slechts 11Km lang en bestaande uit level 3. Dit gedeelte ging ons goed af. De natuur was prachtig en we kronkelde en klommen ons naar het volgende dorp dat we bereikte via een grote touwbrug! Wow! We staken 1 van de vele dammen over op grote hoogte! Voor mensen met hoogtevrees moet het vreselijk zijn om over een gammele, wiebelende, smalle brug fietsend over te gaan. Wij gingen hem met een grote glimlach tegemoet! We genoten van een welverdiende lunch in het dorp voor we aan de tweede stage begonnen waar ook de stage van level 4 begon! Wat. Een. Drama. Ontelbaar veel valpartijen, te stijle klimmetjes, glibberen en glijden over de smalle tracks. Het absolute dieptepunt, of voor Sonny hoogtepunt, werd bereikt toen Janneke met fiets en al een koprol achterover maakte op een klim! De klim was zo stijl, dat er met alle bagage achterop de fiets geen houden meer aan en ze ineens op haar rug lag bedekt met een deken van bagage, bidons en een fiets verstrengeld tussen alle ledematen. Nadat de ravage was opgeruimd en de fiets weer opgebouwd was konden we de schade gaan bekijken die gelukkig mee bleek te vallen. 3 sneetjes in haar onderbeen en waarschijnlijk een blauw been en stijve rug de volgende ochtend! Goed en wel weer onderweg bleek er een omleiding in onze route te zitten. De route zonder traptreden werd gerenoveerd, de route met traptreden was nog wel begaanbaar. Ach, hoe erg kan het zijn op een mountainbike parcours. Nou heel erg dus. Niks een paar traptreden. Nee hele verdiepingen moesten we afdalen! Dat gaat natuurlijk heel gemakkelijk met een fiets die bepakt en bezakt is en een trailer erachter. Trede voor trede voor trede voor trede…..Nadat we eindelijk beneden waren konden we opgelucht ademhalen! Asfalt!!!!!! Een blik op onze kilometer teller liet zien dat we over de 2.6Km vanaf de lunch anderhalf uur hebben gedaan!!!! ANDERHALF UUR OVER 2.6KM?????? Zucht……Gelukkig waren de laatste 30Km naar onze camping allemaal over het asfalt waardoor we wat tijd in konden halen. Er bleken op de camping geen douches aanwezig te zijn maar alleen een koudwaterkraan. Aangezien we na een dag fietsen ons toch wel even graag op wilden frissen verklede we ons in een Adam en Eva kostuum en stonden we daar, midden in een bos ons te wassen. Na een welverdiende pasta maaltijd lagen we weer vroeg in onze tent en zaten we ons te verbeelden, erger dan dit kan het toch niet worden? Een hele schattige gedachte bleek al snel de volgende ochtend! Vol goede moed stonden we op en gingen we weer verder. Een stukje door het bos voordat we weer op dezelfde asfalt weg doorgingen. Na een kleine 10Km bereikte we de track weer waar we overheen moesten. 37 haarspeldbochten brachten ons weer aan de oever van de rivier. Tot zover ging alles goed! Vanaf nu werd het echt hel op aarde. We moesten over stukken ‘fietsen’ dat te voet al niet eens te doen was! Niveau 4 is echt te hoog gegrepen met zoveel bagage! Er volgde een niets ontziende klim en al net zo vreselijke afdaling. Stukken met een stijgingspercentage van 20% waren eerder regel dan uitzondering. Maar we baande ons een weg door de wederom prachtige omgeving en adembenemende uitzichten op de rivier. Voor even leek alles op rolletjes te gaan. We genoten van de vele touwbruggen en vreselijk mooie omgeving toen we wederom op een flink oponthoud stuitte. Tientallen verdiepingen moesten we afdalen via een trap! Het heeft ons zeker een uur gekost! Maar toch opnieuw die omgeving. Wat is het hier toch mooi!! We begrijpen echt niet waarom veel mensen toch roepen dat het Noordereiland nauwelijks het bezoeken waard is. Het is hier prachtig!! Aan het einde van deze stage zat de halve dag er al op maar hadden we slechts 20Km afgelegd…pffffff. Stage 3 zou ook een categorie 4 gedeelte zijn maar wij besloten daar van af te zien en over de weg te gaan. De laatste ruim 20Km ging over glooiende heuvels en leuke afdalingen voordat we in het dorpje aankwamen dat ook onze eindbestemming zou zijn voor vandaag. Even wat boodschappen doen en de tent weer opzetten! Hé wie zien we daar nou?!? Een aantal dagen geleden toen we onze rustdag hadden stonden we naast 2 Duitse vrienden op de camping. En nu staan we weer naast elkaar! Wat een toeval!

Ondertussen waren wij er wel achter dat een niveau 4 track voor ons met deze bagage echt te veel van goede is. Janneke was bond en blauw en met allerlei schrammen en wonden op haar benen. Ondanks de ontelbare touwbruggen die we vandaag en gister over waren we gekomen was dit echt een brug te ver. We hadden alleen 1 probleem. We waren in de middle of nowhere, en de enige uitweg liep over een 54Km lange verbindingsroute naar onze volgende track. En uiteraard was de verbindingsroute van een niveau 4. We hadden geen keuze en gingen er de volgende ochtend eens goed voor zitten. Nog 1 keer zo’n rampzalige dag en we hoeven niet meer over dit soort tracks. De eerste van de 54Km ging goed. Maar voor we het wisten lagen we weer op de grond. Toch bereikte we vrij ongeschonden de eerste stop. De grootste dam van de Waikato rivier. Even een korte stop totdat we weer verder gingen. Nog 15Km over het asfalt voor we het Pureora Forest in zouden gaan. Van asfalt gingen we naar gravel, van gravel naar een boerenpad en van een boerenpad naar een burg. Een brug die zó smal was dat we alle tassen + trailer van de fiets af moesten halen voor we naar de overkant konden. De brug was ongeveer 50 meter lang 15 cm breed met hekken aan de zijkanten van ongeveer een meter hoog. En oja, We keken dwars door de onderkant heen. Gekkenwerk! De overkant bereiken heeft ons ruim een half uur gekost! We werden hierbij vergezeld door een Duitser die ook deze route wilde fietsen vandaag. Vanaf hier begon de ellende pas echt. Hoewel de route prima te fietsen was, bleek de klim eindeloos lang. Samen met de stromende regen werd het een heroïsche rit! Er was erbarmelijk slecht weer, er was emotie, er waren kapotte fietsen, er was een zware tocht, er was een hoogtepunt, er was een hongerklop, en…er was iemand die de rit niet is gefinisht. Het was de hele dag al letterlijk aanmodderen maar nadat we het topografische centrum van het Noordereiland hadden bezocht besloot de fiets van Sonny er echt mee op te houden. Er viel niet meer mee te fietsen! En met ruim 15Km te gaan tot de camping zat er niks anders op dan te lopen. Janneke en de Duitser Samuel die ons nog steeds vergezelde besloten in overleg verder te fietsen en Sonny achter te laten in het eindeloze bos in de stromende regen in de hoop dat ze hulp zouden vinden. Helaas was er ook geen mobiele bereikbaarheid dus konden we niemand bereiken. Uiteindelijk bleek Samuel op wonderbaarlijke wijze ineens midden in het bos bereik te hebben op zijn telefoon en heeft Janneke het nummer gebeld wat hulp bied op deze Trail. Ze waren druk aan het bellen toen Sonny aangelopen kwam, doorweekt tot op het bot, trillend van de kou, maar geen centimeter meer kunnen fietsen. Uiteindelijk lukte het dus iemand te bellen en kwam hij een half uur later aangereden met zijn rode truck. De spullen werden ingeladen en de beste man heeft Sonny naar de camping gebracht. Janneke en Samuel reden rustig verder over de weg die de laatste 10Km gelukkig alleen maar over gravel wegen naar beneden ging waardoor zij ook binnen de kortste keren op de camping aankwamen. Snel de tent opzetten. Ondertussen regent het al 2 dagen nonstop en zag het er niet naar uit dat het binnenkort zou gaan stoppen. Alles, maar dan ook werkelijk alles is nat! We hadden geen droge draad meer om aan te trekken. Maargoed dat hoort er ook bij! 

De volgende ochtend hadden we echter een heel andere uitdaging. We hadden nog steeds geen bereik dus ging Janneke al vroeg op pad op de nog enige werkende fiets. De camping lag naast een ‘dorp’ wat een groot woord is voor de 6 huizen die het telt. Toen ook nog eens bleek dat er slechts 2 huizen bewoond waren maar niemand aanwezig was zonk de moed al snel in de doorweekte schoenen. Uiteindelijk bij het begin van de Timber Trail vond ze een groep met reisleider die deze Trail gingen fietsen. Janneke heeft het hele probleem uitgelegd en de gids nam haar mee naar haar huis waar ze kon bellen met het bedrijf waar we onze fietsen vandaan hebben. Het bedrijf had door onze afgelegen ligging in de middle of nowhere geen pasklare oplossing voor dit probleem, maar Janneke kon niet langer blijven omdat de gids weg moest met haar groep! Op de weg terug gaf de gids de sleutel van een chalet waar we konden verblijven mocht er geen oplossing komen vandaag. Sonny ging ondertussen aan de slag om met beperkte middelen de fiets proberen te maken. Dit lukte min of meer want de problemen leken enigszins verholpen. Toen Janneke terugkwam op de camping hebben we besloten te proberen verder te komen en te beginnen aan de Timber Trail wat ook nog eens de enige uitweg was uit deze omgeving. Janneke is toen weer terug gereden naar het dorp om de sleutels van het Chalet in te leveren en heeft weer gebeld naar het fiets bedrijf om te zeggen dat we het toch gingen proberen. De bewoners bleken nu wel thuis waardoor er contacten werden gelegd die later zeeeeeeer van pas kwamen. De Timber Trail is een zeer toegankelijke Trail met slechts kleine gedeelte van niveau 3 maar meestal niveau 2. De ongelofelijke hoeveelheid regen maakte het echter tot een waanzinnige moederpoel! De eerste 14 kilometers waren allemaal omhoog! We klommen gestaag en alle problemen leken als sneeuw voor de zon verdwenen. Het noodlot sloeg echter weer toe op 11Km van de start. Er was geen meter meer mee te fietsen waardoor we genoodzaakt waren om te keren. Gelukkig was het nu 11Km afdalen waardoor we niet hoefden te lopen. De sleutels die we hadden gekregen van het Chalet lagen nog precies op dezelfde plaats waardoor we in ieder geval de nacht droog en na een heerlijke douche konden doorbrengen. Dat loste echter nog niet de problemen op. Hoe kwamen we nu uit dit gehucht? Hoe kwamen we aan reserve onderdelen? Janneke stapte wederom op de fiets om te bellen en kwam terug met een onverwachte wending. De inwoners van dit dorp bleken allemaal van onze leeftijd te zijn en te werken voor de DOC. De Department of Conservation. Ze zijn verantwoordelijk voor het Pureora Forest en wilden ons erg graag helpen! Ten eerste werden we savonds uitgenodigd om te blijven eten! Ze hadden die dag een wild zwijn gevangen en hadden deze de hele dag gebraden! Vrienden van heinde en verre kwamen aangereden om van dit zwijn te genieten! Het werd een ontzettend gezellige avond met veel bier en veelste veel vlees! Het was lang geleden dat we zo lekker hebben gegeten! Maar dé oplossing voor al onze problemen kwam toen ze ons een lift aanboden naar het dichtstbijzijnde dorp vanwaar een rechtstreekse trein naar Wellington gaat! Dat uitgerekend dit dorp ook nog de plek is waar Janneke contacten heeft na haar 3-weekse werk periode begin dit jaar kwam helemaal mooi uit! Een overnachting was dus snel geregeld. Uit telefoontjes die we hebben gepleegd met het fiets bedrijf was namelijk gebleken dat de benodigde reserve onderdelen alleen in Wellington te krijgen zijn! De volgende dag werden we door Leigh gebracht naar het piepkleine dorpje National Park op dik 2 uur rijden maar dat nog steeds in de mIddle of nowhere ligt, maar dus wel een treinverbinding met Wellington heeft. Toen bleek dat deze treinverbinding maar 1 keer per week rijd en precies de dag nadat wij aankwamen in National Park, kon ons geluk niet meer op! 

Die ene dag in National Park hebben we gebruikt om alles weer echt droog en schoon te krijgen. Heerlijk! De volgende dag ging dan onze trein vanaf het kleine stationnetje richting Wellington. De rit zou ongeveer 5 uur duren en werd onverwachts spectaculair! We hebben dan de Timber Trail moet afblazen maar wat we er voor terugkregen was ongelofelijk! We reden langs besneeuwde vulkanen, groene heuvels, grote kuddes wilde paarden, landbouw, rivieren, canyons en nog veel meer mooie dingen! Wat een vreselijk mooie natuur! De tijd vloog voorbij terwijl we met de route boekjes nieuwe route’s aan het uitstippelen waren. Eind goed al goed! De volgende dag zijn we zo vroeg mogelijk naar de fietsenmaker gelopen waar ze ons zowat al op stonden te wachten. Het verhuur bedrijf had de boel al ingelicht waardoor ze meteen aan de slag konden. Natuurlijk zaten ze helemaal vol geboekt, maar ze zouden er alles aan doen het op tijd klaar te krijgen. Een leuk standaard zinnetje in de fietsenwinkel branche! Maar wat schetste onze verbazing de volgende ochtend….De fietsen waren alweer klaar! Voorzien van de benodigde nieuwe onderdelen kunnen we er hopelijk de 1950Km op fietsen die onze nieuwe route telt richting Christchurch. We kijken er naar uit! 

Voor ons zit er dus niks anders op dan onze plannen om het Noordereiland te fietsen op te schorten naar wanneer dan ook. Vanuit Wellington nemen we vandaag (9 november) het vliegtuig nemen naar Nelson. Met een piepklein propeller vliegtuigje zal de totale vlucht slechts 25 minuten in beslag nemen! En ja, we moeten evengoed 2 uur van te voren op het vliegveld aanwezig zijn….

Zo zal het piepkleine dorpje Pureora waar slechts 2 van de 6 huizen bewoond zijn en waar in totaal 6 mensen wonen voor altijd in ons geheugen gegrift zijn als een ontzettend gastvrij en behulpzaam dorp dat ervoor heeft gezorgd dat wij weer weer verder kunnen!

Foto’s

1 Reactie

  1. Hans en Thea Boom:
    14 november 2017
    Nadat we dit gelezen hadden, was Hans er heel erg moe van en Thea kon alleen maar met haar hoofd schudden..............