Frankrijk

Onze 3de en laatste week alweer. Plaats van bestemming, Passy in Frankrijk. In tegenstelling tot onze verhuizing naar Zwitserland zou dit “slechts” 2.5 uur in beslag nemen. Zoals in de afsluiting van de vorige blog te lezen was gebeurde dit op Stein z’n verjaardag. Nadat we in de ochtend vertrokken vanuit de Mattmarksee viel Stein als een roosje in slaap waardoor wij de 2.5 uur durende auto rit in alle rust konden volbrengen. Mede door alle snelwegen verliep het voorspoedig. Bij het dorpje Charmonix was het een drukte van belang door de aanwezigheid van de Mont Blanc. Het was vandaag een stralende dag waardoor deze 4809 meter hoge berg en zijn gevolg prachtig te zien waren terwijl wij voorbij reden aan de voet. Het was vanaf hier nog 20 minuten naar het huisje die ook snel achter de rug waren. We kwamen aan in een studio. Sonny, die alle boekingen had verzorgd was er daarbij vanuit gegaan dat ook een studio gewoon een aparte slaapkamer zou hebben. Niets was minder waar, het was een mini appartementje, weliswaar van alle gemakken voorzien, maar met het oog op Stein die vele uren slaap per dag nodig heeft was een aparte slaapkamer wel fijn geweest. Nu stond het bed in de keuken! Of de woonkamer in de slaapkamer. Enfin, het was 1 grote ruimte van alle gemakken voorzien. Het is wat het is, van fouten kun je leren! De aanwezigheid van een overdekt terras maakte al veel goed, de aanwezig van een jacuzzi met uitzicht op de Mont Blanc op dit terras maakt álles goed! We begonnen voor de 3de keer met alles uitpakken, waarbij het toch elke keer weer verbazingwekkend is hoeveel zooi we mee hebben genomen. Omdat we smorgens de hele ochtend besteed hebben bij het meer, was de dag al praktisch voorbij. Er was nog net genoeg tijd om boodschappen te doen en eten te koken voordat onze kleine vriend alweer op bed lag. Hij zal nog weinig van zijn verjaardag door hebben, maar wij hebben savonds uitgebreid geproost op deze feestelijke dag en zullen na de vakantie samen met onze vrienden en familie nog eens stil staan bij zijn verjaardag!

De Wed van Murphy bewees eens te meer geen fabel te zijn op de beruchte zondag 14 augustus. Het begon smorgens al, Rob de Nijs zong het al eens., “zachtjes tikt het regen op mijn zolderraam”. En dat tikken duurde de rest van de dag. Alsof Stein het aanvoelde dat dit de perfecte dag zou zijn om een volledige off-day te hebben was hij werkelijk niet te genieten vandaag! Met elke vezel die hij in zich had spartelde hij tegen alsof het zijn lust en zijn leven was. In een spaarzaam moment dat het eventjes droog leek te worden, en wij er het beste van probeerde te maken met onze peuter zijn we naar een nabij gelegen parkje gereden waar je prachtig doorheen zou kunnen wandelen. Bij aankomst gooide Stein alle negatieve remmen los en brulde alles bij elkaar. Hij is nog geen dag 2 jaar oud en hij neemt het gezegde “ik ben 2 en zeg lekker nee” al zeer ter harten. In het parkje was er gelukkig een overdekt terras waar we weer eens van betaalbare koffie konden genieten, 6 euro voor een bak koffie is in Zwitserland eerder regel dan uitzondering, hier konden we weer met 2 euro toe. Ondertussen kwam het met bakken uit de hemel en besloten we maar weer om via de supermarkt naar huis te gaan. Na de lunch, en terwijl Stein op bed lag, besloten wij om gebruik te maken van de Jacuzzi. Dit ging geheel in stijl van vandaag, natuurlijk niet zonder slag of stoot. Op het terras waar de jacuzzi zich bevind staat een stapel haard hout die Janneke vakkundig om ver liep. Met z’n tweeën stapelde we alles weer op met als gevolg dat we meerdere splinters konden verwelkomen in onze handen en voeten. Bij het proberen los te peuteren van die splinters besloot Sonny dat een pincet waarschijnlijk beter zou werken. Knijter en knijter hard stootte Sonny zijn kleine teen aan een uit stekende stoel poot. Wie Sonny een klein beetje kent zal zich kunnen indenken hoe de sfeer op dat moment was. Toen we ein-de-lijk konden genieten van de jacuzzi was het binnen de kortste keren tijd om het bad weer te verlaten omdat Stein wakker werd. We besloten dat we deze regenachtige dag beter konden besteden met een dak boven ons hoofd. We hadden een  binnen zwembad gevonden op een klein halfuurtje rijden. Bij de kassa sloeg het noodlot echter alweer toe. De Fransen vinden het om raadselachtige redenen onhygiënisch om met een loszittende zwembroek te zwemmen. Sonny kon bij het gebrek aan een strakke zwembroek afdruipen. Het volgende plan om dan maar met kleding en al aan de zijkant te gaan zitten werd ook teniet gedaan door de Franse toezichthouders van dit zwembad waarna we samen besloten dat Janneke en Stein dan maar samen zouden gaan zwemmen. Bijna anderhalf uur heeft Sonny in de auto gewacht want ja, de stortregens hielden een lekkere wandeling in de buurt tegen. Tegen 6’en was het genoeg voor Stein en Janneke en stapten we de auto in om, hoe kan het ook anders op een dag als deze, achter aan de te sluiten in de file. Wie dacht dat Murphy het voor gezien hield kwam bedrogen uit. Eerst moest er nog een halve pan eten aan geloven die op de vloer verdween voordat deze ellendige dag tot een einde kwam!

We hadden Murphy achter ons gelaten en vertrokken smorgens naar de Gorges de la Diosaz. Slechts een kwartiertje nam dit in beslag. In het piepkleine dorpje vroegen we ons nog af, zal het nou een vloek of een zegen zijn dat je dorp dagelijks wordt overspoeld door toeristen om deze Gorge te kunnen bekijken? We gaven elkaar toen het antwoord dat het in dit specifieke geval wel mee zou vallen omdat het niet heel erg druk oogt. We parkeerde de auto aan het begin van de Gorge en stonden na het betalen van een klein bedrag meteen binnen. De verontschuldigingen voor het vragen van een bedrag stonden meerdere keren afgebeeld, terwijl wij het meer als logisch vonden dat er toegang werd gevraagd. Sinds Achille Cazin hier in 1871 voor het eerst langskwam was hij direct onder de indruk van deze plek en vond hij dat iedereen moest kunnen meegenieten! De zon deed vandaag zijn uiterste best om door te prikken wat zeer regelmatig ook erg goed lukte. De Gorge was prachtig en in totaal 14.8km lang! Voor ons was om veiligheidsredenen slechts een klein deel bereikbaar. Gevormd door een oude gletsjer en verschillende watervallen waren de uitzichten geweldig! Via bruggetjes, smalle paadjes en stijle trappetjes liepen we ongeveer 2.5km door de Gorge in voor we het einde bereikte. Tot 2010 was het einde nog iets verder gelegen, maar door instabiele krijtrotsen boven ons is besloten de boel eerder te sluiten. Op de terugweg, die over exact dezelfde route ging viel ons op dat het al steeds drukker begon te worden. Toch namen we nog steeds onze tijd! De zon scheen ondertussen uitbundig waardoor het soms leek alsof we door een andere Gorge heen liepen! Bij de uitgang vielen we haast om van verbazing. Het kleine schattige dorpje was volledig overspoeld door toeristen. De rij voor de ingang was tientallen meters lang en onze auto was nauwelijks terug te vinden tussen de vele honderden auto’s op de klein parkeerplaats! Wat waren wij blij dat we er optijd bij waren! Bij het wegrijden van de parkeerplaats keken we elkaar weer aan en was het antwoord op de eerder gestelde vraag; een vloek! Na de lunch, Stein z’n middagslaapje, en ons Jacuzzi feestje besloten we het park waar we gister doorheen wilde lopen een tweede kans te geven. Nu het er wat drukker was leek het ons meer, met alle respect, een verzameling voor alternatieven. We hebben er even heerlijk rondgewandeld, waren getuige van een bijzondere theatergroep die hun uitje met de stichting hadden, maar genoten nadien toch nog het meest van het uitzicht dat we hadden over het dal en het daar tegenoverliggend Mont Blanc massief! Stein genoot met ons mee en was gelukkig weer helemaal zijn vrolijke zelf! Op een paar houten kunstwerken besloot Sonny, Stein wat klimlessen te geven. Slechts een paar aanwijzingen waren nodig voor hij helemaal los ging. Op, af, op, af, op, af. Het tafereel herhaalde zich tientallen keren voor we besloten dat het genoeg was. Het was een mooie dag!

Op de mooiste dag van de week, volgens het weerbericht, besloten we om het hogerop te zoeken. Met alle hoogte toestanden met Stein in Zwitserland besloten we om het hoogste uitzichtpunt op de Mont Blanc links te laten liggen. Het uitkijkpunt Aiquillee du Midi op 3842 meter hadden hoogstwaarschijnlijk voor veel problemen gezorgd met Stein. Aan de andere kant van het dal ligt op 2525 meter hoogte  Coll de Brevent. Een alternatief waarbij de naam “alternatief” eigenlijk te kort doet aan de uitzichten die je vanaf hier hebt! Verbonden met 2 kabelbanen stonden we ons binnen de kortste keren te vergapen aan de vergezichten die we hadden! Het was vandaag strak blauw, helder en warm. Prachtig!! Wat! Een! Uitzicht!!!! Alsof we het Mont Blanc massief konden aanraken zo voelde het! Of het nu de Gletsjer is die langzaam naar beneden kronkelt vanaf de Mont Blanc, de bergmeertjes om ons heen, de sneeuw, de bergtoppen in elke richting die je opkijkt, het is overal prachtig! We hebben het onder het genot van koffie en gebak eens rustig tot ons door laten dringen wat we allemaal zagen! Nadat dit achter de kiezen was hebben we gekozen voor een wandeling terug naar de eerste kabelbaan. Sonny omschreef de wandeling al als een saaie wandeling met spectaculaire uitzichten! En zo was het ook. De brede slingerende gravel weg gaf ons uitzichten, waarheen je ook keek, om je vingers bij af te likken. Links en rechts van ons paragliders, bergbeklimmers, helikopters, maar vooral, de Mont Blanc! De hoogste berg van Frankrijk én van de Alpen. Stein liet zich ondertussen van zijn aller, aller allerbeste kant zien door ons de bijna volledige afdaling te begeleiden met tientallen varianten van zijn lalala lied! De sfeer zat er prima in! Bij de kabelbaan aangekomen die ons terug zou brengen naar het dal was er een vertrekplaats voor alle paragliders ingericht! We zijn nog in discussie wie er enthousiaster waren, Stein die al deze paragliders met spectaculaire bewegingen zag vertrekken vanaf de berg, of de paraglider zelf met zijn passagier. Hoe dan ook, voor ons was het tijd om de kabelbaan in te stappen en het dal weer op te zoeken! Nog 1 keer een blik op de Mont Blanc met witte bergtoppen en helder blauwe achtergrond voor we vertrokken naar ons huisje! Hoewel de vakantie zijn einde nadert en Janneke haar collega’s weer onder ogen zal komen was er 1 uitzondering. Want wie komt ze tegen, haar Collega Erwin en zijn vriendin stonden net als wij te wachten voor de kabelbaan! In het dal was het ruim boven de 30 graden wat voor ons meer dan genoeg reden was om na Stein zijn middagslaapje de verkoeling van het Lac du Passy op te zoeken! Zo gezegd, zo gedaan. In tegenstelling tot het meertje in Zwitserland dat we regelmatig bezochten bestond dit niet uit gletsjerwater en was het dus heerlijk om een duik in te nemen. “Genieten” kreeg door Stein een nieuwe dimensie! Als een vis het water voelde hij zich met z’n zwembandjes, zwom alle kanten op en sloeg een kreet van plezier als hij 1 van zijn ouders weer bereikte. Zelfs met 30+ graden is het mogelijk om blauwe lippen te krijgen, dus na een dik half uur water plezier zochten we de kant weer op om Stein even op te laten warmen. Dat opwarmen deed hij met zijn nieuwe Franse vriendjes. Hij ging steeds dichterbij staan en speelde vervolgens druk mee met het zandkasteel dat aldaar gebouwd werd! Af en toe een duik in het water, af en toe weer een nieuw deel van het zandkasteel bouwen, het werd een heerlijke middag aan de oevers van Lac du Passy.

Het midden van de week was aangebroken, en dat was meer dan genoeg reden om af te reizen naar Les Contamines. Een vooral in de winter populair ski gebied. In het dorpje was een wandelroute aangelegd door de bergen, groene weide’s en langs een klein meertje. Een op papier eenvoudige route. Maar niet alles wat op papier staat is berust op de waarheid. De weg liep bijna verticaal omhoog. Geholpen door het klamme weer liep het zweet binnen de kortste keren onze bilnaad in. Gelukkig waren daar de uitzichten op het Mont Blanc massief en Stein z’n onophoudelijke gezang die de pijn enigszins verzachte. Tijdens een verdiende tussenstop spraken we een Frans stel die het minstens zo zwaar hadden als wij. Voor hun stond een enkele reis op het programma naar een nabij, hoger gelegen gebied. Wij bevonden ons ondertussen op een wat gemakkelijker begaanbaar gebied en liepen dwars door de groene weiden. Dit in combinatie met witte bergtoppen en blauwe lucht maakte het toch wel weer tot een mooi plaatje. De mountainbikers die af en toe langs kwamen konden allemaal rekenen op een luid applaus van Stein, de koeien en paarden werden vriendelijk toegezwaaid, en de trekkers werden begroet alsof het zijn beste vriend waren. Het was weer duidelijk dat Stein zich prima vermaakte vandaag. Aangekomen bij het meertje hebben we ons zelf getrakteerd op een bak koffie en keek onze waterrat zijn ogen uit. Of was het toch de speeltuin? Hoe dan ook, hij heeft zich heerlijk uitgeleefd, en trakteerde ons als bedankje, op een geweldige woede aanval toen wij vonden dat hij er lang genoeg had gespeeld. Het leven van een peuter kan soms vreselijk zwaar zijn! De afdaling was als vanzelfsprekend zo achter de rug waarna het weer genoeg was geweest! Na het middagdutje van Stein zijn we weer naar hetzelfde meer gegaan als gister waar hij zich weer net zo uitleefde! Wat heerlijk om te zien dat hij zo kan genieten van het water. Het duurde dit keer alleen wat korter omdat donderende regen en onweersbuiten roet in het eten gooide. We moesten toch nog naar de supermarkt, dus dat kwam mooi uit! De avond vulde we met wijn, een heerlijk kaasplankje, spelletjes, de jacuzzi en veel gelach!

Alweer onze laatste dag in Frankrijk en van deze vakantie hebben we besteed bij een waterval die wordt omschreven als “één van de mooiste van de alpen”, de Cascade du Rouget! Een waterval van 90 meter hoog dat zijn oorsprong kent uit 3 verschillende bergriviertjes die op hun beurt weer opstaan uit verschillende gletsjers. We gingen dus met hooggespannen verwachtingen onderweg! Het was een klein uurtje rijden over een bergpas heen. Sonny zag zijn geest al weer dwalen met alle rijdende chicanes voor hem, maar wat bleek! De gehele bergpas was er geen auto te zien! Eindelijk eens op een normale manier over de bergweggetjes rijden! De dag kan voor in ieder geval 2 inzittende niet meer stuk want ook Stein liet duidelijk merken het wel leuk te vinden achter in de auto. Wat Janneke er van vond laten we maar in het midden…Op de plek van bestemming, die daar ineens was, werden we getrakteerd op een, in tegenstelling tot wat de weerdiensten ons verteld hadden, strak blauwe hemel! De ochtend zon deed zijn best en scheen recht in de waterval! Wat was dit prachtig!! Ondanks dat we bepakt en bezakt waren met proviand voor een wandeling naar de waterval toe was dit dus niet nodig, alles kon in de auto blijven liggen! Vanaf het moment van uitstappen konden we genieten van het uitzicht dat we hadden op deze prachtige waterval! De mooiste van de alpen? Die discussie laten we achterwegen, maar mooier dan gemiddeld was hij zeker met alle mossige rotsen, naaldbomen en mooie blauwe luchten. We namen er ruim de tijd en zijn daarna nog verder omhoog gereden op dit doodlopende bergweggetje. Aan het einde van de weg was een restaurantje waar we van plan waren een lekkere bak koffie te drinken en even te genieten van de uitzichten die we hadden. Bij de ingang bleek de boel nog gesloten te zijn en wilde we afdruipen, maar de eigenaar die ons zag rondkijken wilde speciaal vond ons toch tijdelijk zijn deuren openen! We zijn de Fransman eeuwig dankbaar! Stein heeft tijdens ons verblijf bij de Matterhorn in Zwitserland een enorm enthousiasme ontwikkeld voor alles wat vliegt! Elke helikopter wordt begroet met een onstuitbaar enthousiasme en dat was vandaag niet anders. Op een grasveld, enkele honderden meters verwijderd van het koffie tentje waar we zaten, werden alle berghutten in de weide omgeving bevoorraad met eten en drinken. Volgens de eigenaar van de koffietent gebeurd dat eens in de 2 weken! Het was Stein zijn geluksdag! De piloot van dienst is een 75-jarige gepensioneerde man die dit duidelijk voor de lol doet! Met de meest krankzinnige kapriolen kwam hij meerdere keren met enkele meters over het tentje gevlogen en maakte halve loopings, scherpe bochten en andere bizarre manoeuvres. Het was een mooi schouwspel waar we alle 3 met plezier naar keken! Terug richting het dal waar we vandaag kwamen zijn we nog gestopt bij de Gorges des Tines. Een Gorge gevormd door de Le Giffre waar ook de eerder door ons bezochte waterval vandaan komt! Er was een kleine wandeling aangelegd om deze opvallend groene Gorge te kunnen bekijken. Het had wel wat weg van de Ardennen! Leuk was vooral om te zien hoe peuters, kleuters en jonge tieners hier klim les kregen op een ongeveer 20 meter hoge verticale krijtrots. Bizar ook om te zien hoe ze ogenschijnlijk zonder angst omhoog klommen. We hebben het enkele minuten vol verbazing aanschouwd voor we ons weer op onze eigen wandeling richtte. En die was bovenverwachting leuk! Klimmen en klauteren over ladders, trappetjes en bruggetjes in deze mooie groene omgeving. Het was een prachtige afsluiter van een net zo’n prachtige vakantie! Tijdens het inpakken werden we nog verast door de eigenaresse van het appartement. De hele week waren ze bezig geweest met verbouwingen, en hoewel wij hier nauwelijks hinder van hebben ondervonden kregen we toch een lokaal wijntje cadeau! Een mooi gebaar dat we hartelijk in ontvangst namen.

De aller laatste ochtend viel letterlijk in het water. Het kwam met bakken uit de hemel! We wilde deze ochtend voordat we naar huis zouden rijden, een dierentuin bezoeken. Dat idee ging de ijskast in waardoor we besloten meteen naar huis te rijden. Een terug rit die werd gekenmerkt door file, overmatige toilet bezoekjes, file, schnitzel, file, ergernissen, file, file, file en nog meer file. Het maakte dat we ruim 16 uur onderweg zijn geweest om “thuis” te bereiken. Godzijdank zijn we gezegend met een kind dat auto rijden verkozen heeft tot 1 van de leukste dingen die je kan doen waardoor slechts de langdurigheid van de reis tot ergernis leidde. Het mag de pret niet drukken, want we hebben een ongelofelijk leuke en vette vakantie gehad, waarin we heel veel mooie dingen hebben gezien en leuke dingen hebben gedaan. Waarin we heel veel gelachen hebben, het gezellig hebben gehad maar ook waarin we Stein ontzettend hebben zien ontwikkelen. Het leek wel of dat hij een sprongetje had gemaakt. Hij heeft nu echt de stap gezet naar praten. Elke dag leert hij wel weer nieuwe woordjes en heeft zich motorisch enorm ontwikkeld. Het was de kers op de taart van deze vakantie!

Tot de volgende keer!